บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 11 หน้า 3
ด้านหน้าโรงแรมบลูมูน ชัชรัณอุ้มโยทกามาที่รถที่จอดอยู่ด้านหน้าโรงแรม ภุชงค์ กุสุมา เจนจันทร์เดินตามออกมา
“คุณเจนจันทร์ ช่วยเปิดประตูรถทีครับ”
เจนจันทร์รีบเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้ ชัชรัณพาโยทกาเข้านั่งในรถ ภุชงค์ตามเข้ามา “คุณโยครับ....”
ชัชรัณขยับเข้ามาขวาง
“คุณควรจะสนใจการหาตัวคนร้ายให้เจอเร็วที่สุด โยทกาอยู่กับผม เขาปลอดภัยแน่นอน”
ชัชรัณปิดประตูจบการสนทนา ภุชงค์อึ้งที่ครั้งนี้ผิดเต็มๆ งัดกับชัชรัณไม่ได้เลย
“คุณเจน...เชิญครับ” เจนจันทร์รู้หน้าที่ขึ้นนั่งด้านหลัง
ชัชรัณขึ้นรถแล้วขับออกไป ภุชงค์มองตามด้วยความรู้สึกผิด เวนย์ที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง มองด้วยสายตาไม่พอใจ
คอนโดเซม เซมนั่งรออยู่ในห้องกระวนกระวาย “ทำไมยังมาไม่ถึงอีกเนี่ย!”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่แจ้งความ!”
“ใจเย็นๆ นะคะ” เซมรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู ทันทีที่ประตูเปิดออก โยทกาก้าวสวนเข้ามาในห้อง
“โย...” เซมยังไม่ทันพูดต่อ ชัชรัณก็ก้าวตามเข้ามาด้วยทีท่าไม่พอใจ
“คุณต้องแจ้งความ โดนขนาดนี้เราต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุด!”
“หน้าคนร้ายฉันก็ไม่เห็น กล้องวงจรปิดก็เห็นไม่ชัด พนักงานที่ช่วยฉันก็จำหน้ามันไม่ได้ คุณจะเอาเรื่องกับใคร!”
“กับทางโรงแรมไง เขาจะต้องรับผิดชอบกับความบกพร่องครั้งนี้ เขาจะต้องหาตัวคนร้ายให้ได้ ชดเชยกับเรื่องเลวร้ายที่คุณได้รับ!”
“ฉันตัดสินใจไปแล้ว เราจะไม่พูดเรื่องนี้อีก”
“ถ้าไม่แจ้งความแล้วจะหาตัวคนร้ายได้ยังไง” โยทกามองชัชรัณอย่างหัวเสีย ที่ชัชรัณไม่ยอมหยุดจี้เรื่องนี้
“ฉันไม่อยากให้แม่เป็นห่วง”
“ถ้าให้คนร้ายลอยนวล มันจะกลับมาเล่นงานคุณเมื่อไหร่ก็ได้ คุณห่วงตัวเองบ้างไหม!”
“ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกน่ะ ฉันไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่!”
เสียงมือถือโยทกาดังจากกระเป๋าเจนจันทร์ เจนจันทร์รีบหยิบมือถือของโยทกามาดู
“คุณภุชงค์” เจนจันทร์ส่งให้โยทกา โยทการับมาคุยสาย
“ค่ะคุณภุชงค์ โยมาอยู่กับเจนค่ะ ไปหาหมอมาแล้วค่ะ ทุกอย่างโอเค ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง พรุ่งนี้โยโทรหานะคะ” โยทกาวางสาย
“เพราะนายภุชงค์ใช่ไหม เธอถึงไม่ยอมแจ้งความ”
โยทกานิ่ง ชัชรัณกร้าวเพราะโกรธ “ผมถามเพราะผมต้องการคำตอบ!”
“ใช่ ฉันไม่อยากให้คุณภุชงค์เดือดร้อน”
“คุณห่วงนายภุชงค์ขนาดนี้เลยเหรอ”
“ถ้าบลูมูนมีปัญหามันจะกระทบถึงบริษัทเรา”
“ผมไม่แคร์! ความปลอดภัยของคุณสำคัญกว่า”
“ก็ฉันยังไม่เดือดร้อน แล้วคุณจะเดือดร้อนทำไม!” ชัชรัณกับโยทกามองกันแบบต่างคนต่างไม่ยอมลงให้กัน