บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 11 หน้า 5
ห้องรับแขก ตึกเล็ก ชัชรัณเข้ามาที่ห้องรับแขกด้วยความรีบร้อนชะงักที่เห็นว่าภายในห้องรับแขกไม่มีใครอยู่เลย
มาลัยเดินเข้ามา “คุณท่านให้ป้ารอบอกคุณหนูว่าท่านรอไม่ไหว ขึ้นไปพักผ่อนแล้วค่ะ”
“กิ่ง...กลับไปแล้วเหรอครับ”
“คุณกิ่งเธอ...” มาลัยตอบยังไม่ทันจบ เสียงมือถือชัชรัณดังเป็นกิ่งกาญจน์โทรมา ชัชรัณร้อนใจกดรับแล้วรีบเดินออกไปด้านนอก ชัชรัณเดินคุยมือถือออกมาด้วยความรู้สึกผิด “กิ่งครับ...ตอนนี้กิ่งอยู่ที่ไหน”
“ข้างหลังชัชไงคะ”
ชัชรัณหันกลับมาเห็นกิ่งกาญจน์ยืนอยู่ด้านหลัง ชัชรัณรีบเดินเข้าไปหา
“กิ่งไปเดินดูกุหลาบของคุณป้ากับน้าศรีระหว่างรอชัช เมื่อกี้กิ่งจะเรียกชัช แล้วแต่ชัชเข้าตึกไปก่อน”
ชัชรัณโล่งใจ “ผมขอโทษนะกิ่ง ที่ทำให้คุณรอนาน”
กิ่งกาญจน์รู้สึกดีที่ชัชรัณดูแคร์ตัวเอง ยิ้มปลอบโยน “ไม่เป็นไรค่ะ”
“ผมเข้าไปไม่เห็นกิ่ง คิดว่ากิ่งกลับไปแล้ว”
กิ่งกาญจน์ยิ้ม “มีครั้งไหนไหมที่ชัชบอกให้กิ่งรอ แล้วกิ่งไม่รอ”
ชัชรัณชะงักมองกิ่งกาญจน์กับคำพูดที่แสดงความภักดี กิ่งกาญจน์หันมา
“ชัชเหนื่อยหรือเปล่า ถ้าเหนื่อยเดี๋ยวกิ่งให้พี่กฤตมารับก็ได้นะ” กิ่งกาญจน์ชะงักที่ชัชรัณมองกิ่งกาญจน์นิ่ง
“ชัช...ชัชคะ”
“ผม...ไม่เหนื่อยเท่ากิ่งหรอก ต้องคุยกับคุณยายตั้งหลายชั่วโมง”
“ก็คุยเรื่องจัดงานของคุณน้าสินี ฟังท่านพูดหลายๆ เรื่องแล้วคิดถึงเมื่อก่อนตอนเราเด็ก ๆ...แต่ยังไม่ได้ไอเดียเลยค่ะว่าจะจัดงานอะไรดี...แล้วที่รีบออกไปมีเรื่องอะไรเหรอคะ ต้องกลับมารับกิ่งนี่เคลียร์เรียบร้อยแล้วหรือยังคะ”
“เพื่อนผมมีปัญหานิดหน่อย เคลียร์เรียบร้อยแล้ว”
“เพื่อนชัช..คนไหนเหรอคะ กิ่งรู้จักไหม”
“ไม่รู้จักหรอก เพื่อนสมัยเรียนที่อังกฤษน่ะ”
“แล้ว...” ชัชรัณตัดบท “ดึกแล้ว ผมไปส่งกิ่งก่อนดีกว่า กิ่งจะได้พักผ่อน ดีไหม?”
“ค่ะ...” ชัชรัณเดินไปเปิดประตูรถ กิ่งกาญจน์ก้าวตามไป
คอนโดเซม โยทกายืนรับลม สีหน้าดูผ่อนคลาย สงบลงมาก
“แกต้องแจ้งความ ที่โรงแรมนี้แกโดนใครก็ไม่รู้ลากตัวไปสองครั้งเลยนะเว้ย”
เจนจันทร์สงสัย “ที่โรงแรมไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ ไอ้โยนี่รายแรกรายเดียวเลยนะ”
“งั้นมันก็เล็งโยคนเดียวเหรอ”
เจนจันทร์งง “ไอ้หื่นนั่นมันลงทุนโปะยาแกแล้วลากไป แต่ทำไมสภาพแกไม่ยับยู่ยี่”
เซมตีปากเจนจันทร์ “ที่พูดถึงน่ะเพื่อนนะ”
“นี่ไม่ได้พูดสนุกปาก พูดถึงความเป็นจริง ถ้าไม่คิดจะทำอะไรแล้วลากมันไปทำไม ยอมอุ้มตัวมันลากขึ้นไปตั้งสี่ห้าชั้น มันทำทำไม”