บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 14
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
หน้าตึก บ้านวริศรักษ์ เพ็ญศรีวี้ดร้องอย่างลืมตัว
“มันจะเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่ได้!! ที่นี่ไม่ใช่โรงทานที่ต้องคอยอุ้มชูพวกเหลือบริ้นไรที่หวังสบาย หน้าหนาเกินคน!” เพ็ญศรีเล่นงานกรรณิการ์ “ความคิดเธอสินะ ขนลูกหลานไร้ยางอายเข้ามาไม่พอ ยังขุด(โคตร) เหง้ายกมากะจะฝังรากเสวยสุขทั้งตระกูลเลยใช่ไหม” เพ็ญศรีเหยียด “สะกดคำว่าละอายไม่เป็นสินะ”
เถกิงกำลังจะโต้ แต่ช้ากว่ากรรณิการ์ที่ไม่ยอมเงียบอีกแล้ว
“แสดงว่าคุณคงสะกดจนขึ้นใจสินะ ถึงได้บีบคนแก่ให้ไม่มีที่ทำกิน กลั่นแกล้งให้เขาไม่มีที่อยู่”
กรรณิการ์!เชือดนิ่มๆ “นี่คุณรู้จักละอายแล้วใช่ไหม”
“กรรณิการ์!”
“แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่า..สำเนียงส่อภาษา กิริยาส่อสกุล” ยายละมุดส่ายหน้าแบบระอา
“แก!”
คุณผ่องโกรธมากแค่พยายามจะเก็บอาการ “เพ็ญศรี!” เพ็ญศรีชะงัก
คุณผ่องมองเถกิง “นี่คือความเคารพที่เธอกำลังแสดงกับฉันใช่ไหม”
“ผมยังเคารพคุณท่านเสมอครับ แต่ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะคนของวริศรักษ์ทำให้คุณน้าละมุดต้องเดือดร้อน ผมในฐานะคนดูแลบ้านนี้ก็ต้องรับผิดชอบ”
คุณผ่องหันมองเพ็ญศรี เพ็ญศรีอึ้งที่ตนเองกลายเป็นสาเหตุ ยายละมุดเห็นคุณผ่องกับเพ็ญศรีจนมุมก็เอาเชียว “อิฉันก็ต้องฝากเนื้อฝากตัวกับคุณด้วยนะคะ เป็นบุญของอิฉันเหลือเกิน”
ยายละมุดเหน็บเพ็ญศรี “ขอบคุณจริง ๆ ที่เปิดทางให้อิฉันเข้ามาใช้ชีวิตบั้นปลายที่นี่ อิฉันจะเสวยสุขให้สมกับที่คุณให้โอกาสนะคะ” เพ็ญศรีหันมองคุณผ่อง เห็นคุณผ่องโกรธจัด เพ็ญศรีรู้ตัวว่างานนี้แย่แน่
ห้องรับแขก บ้านวริศรักษ์ คุณผ่องเดินเข้า เพ็ญศรีตามมารู้ว่างานนี้ทำพลาดไปเต็มๆ
“คุณท่านคะ ศรีไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้”
“ยิ่งทำก็ยิ่งเลวร้าย ทำไมแกถึงได้โง่ขนาดนี้!”
เพ็ญศรีสายตากร้าวหวิดลืมตัวแต่พอเงยหน้าคุณผ่องก็เปลี่ยนเป็นสำนึกผิด
“ถ้าพี่เถกิงไม่เข้ามายุ่ง แผนของศรีก็คงไม่ผิดพลาด”
“ถ้าเธอรอบคอบ ต่อให้ไอ้เนรคุณเข้ามายุ่ง มันก็จะต้องพ่ายแพ้กลับไป ถ้าไม่มีสติปัญญา ก็เลิกพยายามจะฉลาดสักที ยิ่งทำก็ยิ่งน่าสมเพช!”
เพ็ญศรี เลือกที่จะเงียบ “ค่ะ” เพ็ญศรีแอบมองคุณผ่องด้วยสายตาเกลียดชัง
ตึกใหญ่ บ้านวริศรักษ์ มาลัยวางกระเป๋าเสื้อผ้าให้ยายละมุด และจัดของวางในห้องให้บางส่วน
กรรณิการ์พายายละมุดเข้ามา “ถ้าอยู่บนตึกน่าจะสะดวกกว่านะน้า”
“โอ้ย แข้งขาข้าไม่ค่อยดีอยู่ข้างล่างดีแล้ว”