บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 24 (จบบริบูรณ์)
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
ในสวน บ้านวริศรักษ์ เซมมองกรรณิการ์ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด กรรณิการ์ก้าวเข้าหาเซมอย่างคาดคั้น “แล้วตอนนี้โยไปฝากท้องหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับแม่”
“แล้วเซมรู้เรื่องนี้เมื่อไหร่ รู้ได้ยังไง”
“คือ...เซมกลัวโยมันไปอยู่คนเดียวจะลำบาก ก็เลยขอให้คุณภุชงค์ช่วยหางานให้มันทำ พอเขาตามไปเจอโยที่นั่น...”
มาลัยยืนแอบฟังอย่างตั้งใจ
ห้องเถกิง เถกิงมีผ้าพันแผลที่แขนนอนอยู่บนเตียง ชัชรัณเปิดประตูเข้ามาในห้องยืนมองเถกิง
เถกิงค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตาตื่นหันมาเห็นชัชรัณที่ยืนอยู่
“พ่อเป็นยังไงบ้างครับ”
เถกิงขยับจะลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง ชัชรัณเข้าช่วยประคองเถกิง
“ยังเจ็บแผลอยู่ โชคดีที่กระสุนมันแค่ถากไป”
เถกิงหันมายิ้มอ่อนให้ชัชรัณไม่อยากให้ลูกเป็นห่วง แต่ชัชรัณกลับมองเถกิงนิ่ง
“ทำไมพ่อถึงช่วยคุณยายล่ะครับ”
“เพราะท่านเป็นคุณยายของชัช เป็นผู้มีบุญคุณของพ่อ เป็นครอบครัว...”
“..เรื่องวันนี้...มันทำให้ผม...นึกถึงวันที่แม่จากเราไป...”
“ชัช...”
“..ทำไมครอบครัวเราถึงไม่เหมือนบ้านอื่นเขา...ทำไมเราถึงไม่เคยกินข้าวพร้อมหน้า ยิ้มให้กัน หัวเราะกับเรื่องสนุก ๆ เหมือนคนอื่น ๆ”
“....พ่ออยากให้ชัชมีความสุข...”
“ผมไม่รู้ว่าความสุขมันเป็นยังไง มันต้องรู้สึกยังไงมันถึงจะเรียกว่าความสุข แม่บอกว่าให้ผมอดทน..สักวันคุณยายจะอภัยให้พ่อ อภัยให้เรา พ่อจะกลับมา แล้วครอบครัวเราจะอยู่พร้อมหน้าอย่างมีความสุข แต่วันนั้นไม่เคยมาถึง ผมเคยเกลียดพ่อที่ทำลายครอบครัวของเรา เกลียดอะไรก็ตามที่ทำให้แม่ต้องจากไป ผมเคยคิดว่าทำไมคนที่รถคว่ำวันนั้นถึงไม่เป็นพ่อ....”
เถกิงอึ้งพูดไม่ออก
“แต่วันนี้ตอนที่เห็นพ่อล้มลง ผมรู้ทันทีว่าผมไม่เคยเกลียดพ่อ...มีหลายเรื่องของพ่อที่แม่เล่าให้ผมฟังบ่อย ๆ แม่บอกว่า มือของพ่อเป็นมือที่อบอุ่นที่สุด มือที่ทำให้แม่หลุดจากความโดดเดี่ยวของบ้านนี้ แต่ผมไม่เคยได้สัมผัสมันเลยสักครั้ง ผมอยากให้พ่อสนใจผม สอนให้ผมขี่จักรยาน เตะบอล ทำอะไรก็ได้ที่เราจะได้หัวเราะด้วยกัน...ผมรอมันมาตลอด ผมอยากให้พ่อสนใจผม ด่าผมเมื่อผมก้าวร้าว ตีผม...ทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีตัวตนในสายตาของพ่อ บางครั้งที่ผมหกล้ม ผมหวังทุกครั้งว่าพ่อจะยื่นมือมาดึงผมเข้าไปกอด บอกผมว่าให้เข้มแข็ง ทุกครั้งที่ผมร้องไห้ ผมอยากให้มือของพ่อจับผมไว้แล้วบอกว่าพ่อจะอยู่ข้างผม แต่พ่อไม่เคยทำ...ไม่เคยเลยสักครั้ง”