บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 10 หน้า 2
“ก็แล้วแต่ว่าคุณชี้แจงกับฉันในฐานะอะไรค่ะผู้หมวด ฐานะของนายตำรวจหรือว่าพี่ชาย” ตะวันฉายอึ้ง ธิชาเดินจะเข้าสตูดิโอไป แต่ยังหันมาบอกทิ้งท้าย “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าโอกาสของบูรพาจะหมดลงแล้ว คุณต่างหากที่หมดศรัทธาในความดีของเขา”
ตะวันฉายดื่มเบียร์ด้วยความลังเลใจ โจเดินซึมผลักประตูเข้ามามองหาตะวันฉาย ครั้นพอเห็นเข้า...เธอก็สูดหายใจลึกปรับสีหน้าตัวเองให้แช่มชื่น ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ “หมวด”
ตะวันฉายหันมาเห็นโจก็ยิ้มมุมปากทักทาย แต่ไม่พูดอะไร บาร์เทนเดอร์เข้ามาถามโจ “รับอะไรดีครับ”
“โค้กแก้วนึงค่ะ” บาร์เทนเดอร์ปลีกตัวออกไป โจหันมาบอกกับตะวันฉาย “หนูโทรหาหมวดที่กองปราบ หมู่เสือเค้าบอกว่าหมวดออกเวรแล้วก็หลบมุมมาพักที่นี่ หมวดกลุ้มเรื่องงานเหรอ” ตะวันฉายไม่ตอบ ท่าทางรำคาญโจเล็กๆ แต่ยังรักษามารยาทไม่แสดงออก “หนูมีข่าวมาขายให้หมวดด้วยนะ” ตะวันฉายหันมา โจยิ้มที่ในที่สุดตะวันฉายก็สนใจ รีบตั้งใจพรีเซ็นต์งานอย่างเต็มที่ “หนูได้ยินมาว่า...แต่นแตนแต๊น...พวกป๋าจะรับมอบสารเคมีจากลูกค้าวันที่ 15 นี้”
“แล้วเวลากับสถานที่ล่ะ”
โจจ๋อย “หนูไม่รู้ ได้ยินมาแค่นี้แหละ” โจเห็นตะวันฉายเซ็ง ก็รีบแก้ตัว “แต่ข่าวนี้ยังไงก็ชัวร์นะหมวด หนูได้ยินไอ้คุณชัชมันเป็นคนพูดเองกับปากเลยด้วยหมวดต้องเชื่อหนูนะ”
ตะวันฉายแทรก “โจ ก่อนที่จะเอาข่าวนี่มาบอกฉัน เธอเคยคิดมั้ยว่าตำรวจจะเอาไปขยายผลอะไรได้” โจอึ้ง “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่เธอหาข่าวมาครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนรักสนุก แต่เรื่องงานกับเรื่องเล่นบางครั้งเธอก็น่าจะแยกกันให้ออก ไม่ใช่เอะอะก็นัดฉันนัดหมู่เสือออกมาฟังข่าวเป็นเรื่องบ้างไม่เป็นเรื่องบ้างแบบนี้” โจสลด...น้อยใจ ตะวันฉายหยิบเงิน “เอาล่ะ ยังไงฉันก็ถือว่าเธอทำงานก็แล้วกันเอาเงินนี่ไปก็แล้วกันนะ”
โจยืน “หมวด...หมวดนึกว่าหนูอยากได้เงินของหมวดนักเหรอ รู้รึเปล่าว่าหนูกว่าจะได้ข่าวไอ้ครึ่งๆกลางๆที่หมวดว่ามาเนี่ยหนูต้องเจอกับอะไรบ้าง ไอ้ชัชมันเอาปืนจ่อหัวหนู ถ้าหนูโกหกช้ากว่านี้อีกนิดเดียว เงินนี่หมู่ต้องจ่ายเป็นแบ๊งค์กงเต็กแล้ว” โจปัดเงินของตะวันฉายทิ้ง คนมองกันทั้งร้าน ตะวันฉายถึงกับอึ้งไป “คิดว่าหนูสนุกนักหรือไง ไอ้การมาหาข่าวบ้าบอคอแตกให้หมวด นี่มันทำให้หนูรวยนักเหรอ หนูขายยาหนูล้วงกระเป๋าวันนึงหนูได้เป็นพันไอ้แค่เศษเงินร้อยสองร้อยของหมวดน่ะ หนูไม่แคร์หรอกได้ยินมั้ย”
“โจ ฉัน...”
“ไม่ต้องพูด! หนูทำงานให้หมวดด้วยใจ แต่หมวดไม่เคยเห็นค่าอะไรเลย ทำไมหมวด! เพราะอีโจคนนี้มันเป็นเด็กข้างถนนใช่มั้ย หมวดรู้ไว้เลยนะ ที่หนูทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะเหตุผลแค่ข้อเดียวคือหมวดเคยช่วยชีวิตหนูเอาไว้ ไอ้ชีวิตข้างถนนที่หมวดตีราคาเท่าหมาตัวนึง หมวดเคยจำได้มั้ย!” โจผลุนผลันออกไปจากร้าน
ตะวันฉายพยายามรั้งไว้แต่ไม่สำเร็จ “โจ”
เสือเปิดประตูร้านสวนเข้ามาพอดี “อ้าว โจ มีอะไร”
โจผลัก “หลีกไป”