บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 10 หน้า 3
เสือมองตามอย่างแปลกใจก่อนจะหันมามองที่ตะวันฉายที่ยังยืนตะลึงอยู่
โจเดินคอตกมาตามระเบียงหงอยๆ ท่าทางรู้สึกหมดค่าเหมือนหมาตัวนึงอย่างที่ว่าไว้ แต่แล้วเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปในห้องก็เจอกับตุ๊กที่กำลังจัดกับข้าวกับปลาตั้งวงรออยู่ ตุ๊กมองโจแล้วลุกไปจัดโน่นจัดนี่ต่อไม่ยอมพูดอะไร โจนั่งลงเงียบๆ คิดว่าตุ๊กคงจะต้องยังโกรธตนอยู่แน่ แต่ปรากฏว่าตุ๊กไปคดข้าวใส่จานมาให้
“กินข้าวซะสิ กูซื้อเป็ดพะโล้มาเผื่อมึงด้วย...มึงชอบไม่ใช่เหรอ”
โจมองตุ๊ก เห็นตุ๊กยิ้มให้อย่างมีน้ำใจ ก่อนจะนั่งลงทานข้าว โจยกช้อนตักข้าวแต่ทานไม่ลงโผไปกอดตุ๊ก “อีตุ๊ก...กูขอโทษ...กูไม่ได้ตั้งใจจะว่ามึง มึงอย่าโกรธกูนะ กูมันปากไม่ดีเอง”
ตุ๊กยังกิน “กูรู้...ไม่งั้นกูจะเป็นเพื่อนมึงได้ไง กินเหอะ กูหิว”
ตุ๊กยังกินข้าวต่อแบบปลงตก ส่วนโจยังกอดคอเพื่อนแน่นไม่ยอมปล่อย
ตะวันฉายยังไม่กลับบ้าน ท่าทางกำลังนั่งมองโทรศัพท์รอข่าวจากโจ จนเสือที่อยู่เป็นเพื่อนต้องเอ่ยปลอบ “อย่าคิดมากเลยครับ โจมันคงงอนไปอย่างนั้นเอง เดี๋ยวสักพักก็คงหายโกรธ ว่าแต่ หมวดไปดุโจมันเหรอครับ ถึงได้ร้องห่มร้องไห้ไปแบบนั้น”
“โจมาขายข่าวเรื่องวันรับสินค้าพวกเสี่ยเจริญแต่ไม่มีข้อมูลอย่างอื่นเลย ผมก็เลยพลั้งปากว่าไป”
เสืออึ้ง “หมวดว่าหมวดรู้วันนัดของพวกเสี่ยเจริญแล้วเหรอครับ”
“มีอะไรงั้นเหรอ”
“ปกติของร้อนแบบนี้มันจะไม่เก็บใกล้ตัวไว้นานหรอกครับหมวดได้มาก็ต้องรีบส่งต่อให้คนอื่น ส่วนใหญ่ไม่เกินวันด้วยซ้ำ”
ตะวันฉายคิดตาม “แปลว่าสารเคมีจะต้องมาถึงเมืองไทยก่อนหน้าวันนัดแค่วันหรือสองวัน”
เสือพยักหน้า “ให้เดาสถานที่นัดพบของพวกมันคงยากอยู่ครับแต่ถ้าให้เดาว่าสินค้าจะมาทางไหน ผมว่าเราพอมีหวัง”
ตะวันฉายเริ่มลุ้นตามข้อมูลนั้น
ที่ห้องเย็นท่าเรือ หีบสินค้าหมายเลขที่มีตำหนิกากบาทสีแดงที่มุมขวาสามหีบถูกยกลงมา ภายใต้สินค้าเนื้อปลาทะเลจากญี่ปุ่นที่อยู่ในหีบ จะมีถังโลหะขนาดเท่ากระติกน้ำแข็งใบเล็กแช่อยู่ ในถังโลหะนั้นมีสารเคมีสีสว่างเรืองซ่อนอยู่ภายใน
คนขนยา...หาวหวอดตามประสาขี้ยา ขณะเปิดกระเป๋าเดินทางของตนและบรรจุถังโลหะเหล่านั้นลงในช่องฟองน้ำที่บุไว้ได้ขนาดอย่างพอดิบพอดี คนขนยายิ้มกริ่ม ขยับจะเดินออกจากห้อง แต่สิ่งที่เห็นก็คือ ยักษ์ และเสือ ถือปืนดักรออยู่ เสือผิวปากวิ๊ดวิ๊ว...อย่างหวานหมู