บทละครโทรทัศน์ ตะวันตัดบูรพา ตอนที่ 10 หน้า 4
บูรพาเดินมาที่บริเวณจุดนัด ท่ามกลางความมืดตามลำพัง “คุณคิมูระ ผมมารับของ” ไม่มีเสียงตอบ บูรพาเริ่มกลัว เขาตัดสินใจเดินเข้าไปในความมืดนั้น “คุณคิมูระ”
ธิชาเข็นรถเข็นพาจ่าเวศเดินออกมาจากความมืดนั้น “แก..ทำให้พ่อผิดหวังบูรพา”
“พ่อ! ธิชา!”
จ่าเวศรุกไล่ด่าทอ บูรพาถอยหลังกรูด “คุณงามความดีที่พ่อสั่งสมมา ต้องพังลงเพราะแก วิญญาณของแม่ไม่มีวันสงบสุข เพราะความชั่วที่แกก่อไว้ครอบครัวของเราฉิบหายลงเพราะอะไร แกลืมไปแล้วเหรอ เพราะไอ้ยานรกพวกนี้ บูรพา! แกไม่อายตัวเองบ้างหรือไง”
“ฉันหมดหวังในตัวคุณแล้วบูรพา ฉันไม่น่าเสียเวลามาคบกับไอ้ขี้คุกอย่างคุณเลย”
บูรพาตกใจพูดไม่ออก ขยับจะหนีปัญหาแต่ก็เจอตะวันฉายในเครื่องแบบตำรวจเอาปืนจ่อตน “บูรพา แกถูกจับแล้ว” บูรพาขยับจะชักปืน ตะวันฉายเหนี่ยวไกยิง..
บูรพาอยู่ในห้องน้ำกำลังวักน้ำล้างหน้า เขามองเงาของตัวเองในกระจก ท่าทางตื่นกลัวต่อฝันร้ายที่เห็นตนเองถูกยิง
ท่ามกลางแมกไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะ ธิชากับบูรพาเดินคุยมาด้วยกัน
“ตอนที่ยังไม่ได้ทำร้านรูป ฉันกับปูเคยมาสอนวาดภาพให้พวกเด็กๆ ที่นี่ ตอนนั้นมีนักเรียนไม่กี่คน แต่ก็สนุกกันมากเลย” บูรพาไม่ได้ฟังธิชาพูด แต่กำลังเหม่อมองใบไม้ที่ร่วงกราวอยู่อย่างหวั่นๆ เหมือนนึกสังหรณ์ใจ “ทีแรกยังหาสถานที่สอนไม่ได้ ฉันกับปูนึกว่าจะแย่แล้วซะอีก...สองคนเที่ยววิ่งติดต่อหาที่กันให้วุ่น จนแล้วจนรอดก็หาไม่ได้ สุดท้ายก็เลยมายึดที่หลวงซะเลย” ธิชาหันไปเห็นบูรพากำลังเหม่อลอย...“บูรพา.. “ บูรพาได้สติ “คุณคิดอะไรอยู่เหรอ”
“ผมนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“วันนี้คุณดูไม่ค่อยสดชื่นเลย กังวลอะไรอยู่รึเปล่าค่ะ”
บูรพาส่ายหน้า พยายามฝืนยิ้มกลบเกลื่อน “ธิชา ถ้าอีกหน่อยผมหายไป คุณจะทำยังไง”
“คุณหมายความว่ายังไงค่ะ ที่ว่าหายไป”
“หมายถึงผมไปอยู่ที่อื่น แล้วก็ไม่มีโอกาสติดต่อมาหาคุณอีก”
ธิชากลัว “ทำไมคุณถึงถามฉันแบบนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือค่ะ คุณบอกฉันได้มั้ย”
“ผมแค่ฝันไม่ค่อยดีน่ะ...ฝันว่าตัวเอง.. “ บูรพาเลี่ยงๆ “ต้องเดินทางไกล”
คำพูดของบูรพาทำให้ธิชาพลอยหวั่นใจไปด้วย เมื่อเห็นบูรพาเงียบไป ธิชาก็ตัดสินใจเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยมาช้านาน “บูรพาค่ะ มีอยู่เรื่องนึงที่ฉันไม่เคยถามคุณมาก่อนเลย ไม่รู้ว่ามันจะสมควรรึเปล่า” บูรพาพยักหน้าอนุญาต “ตอนนี้คุณทำงานอะไรอยู่กันแน่ ทำไมพี่ชายของคุณเค้าถึงได้ปักใจเชื่อว่าคุณจะต้องทำผิดกฎหมาย”