บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 6 หน้า 2
ร้านไช้ หลิวกำลังสาละวนสั่งคนงานปิดร้านอยู่ พอเห็นคนเข้าร้านมาก็หันกลับมามอง เถ้าแก่สุง เต็ก สีหน้าเคร่งเครียด พร้อมด้วยบอดี้การ์ดของเต็กจำนวนหนึ่ง หลิวดีใจ “เฮียสุง อาเต็ก... ไปยังไงมายังไง ถึงมานี่ซะค่ำเชียว”
“พอดีพี่ใหญ่อีมีธุระนิดหน่อย”
“นั่งก่อนสิ เชิญตามสบายนะ เดี๋ยวอั๊วเอาของว่างกับน้ำชามาให้”
เต็กนั่งลง แต่เถ้าแก่สุงร้อนใจ นั่งไม่ติด หน้าเครียด แต่พยายามควบคุมอารมณ์ให้เป็นปกติ“อาไช้อยู่มั้ย”
หลิวพยักหน้า “อาเฮียอยู่ข้างบน เดี๋ยวอั๊วขึ้นไปตามมาให้”
ไช้หน้าแดงก่ำ เพิ่งดื่มเหล้ามา เดินลงบันไดมากับหลงพอดี “อั๊วอยู่นี่ล่ะ ! ลื้อมีธุระอะไรกับอั๊วเหรอ”
“อั๊วมีเรื่องอยากจะปรึกษาหน่อย”
“งั้นก็เข้าไปคุยกันข้างในสิ” ไช้เดินนำเถ้าแก่สุงกับเต็กเข้าไปข้างใน หลงสัมผัสได้ว่าเถ้าแก่สุงกับไช้ต้องมีเรื่องบาดหมางกันแน่
ห้องทำงานไช้ เถ้าแก่สุงนั่งหน้าเครียด บอกบุญไม่รับ ต่างฝ่ายต่างเงียบ บรรยากาศทั่วทั้งห้องเงียบจนน่าอึดอัด ไช้ทนไม่ได้ “ลื้อมีอะไรก็ว่ามา”
“นองเลือดจนได้ ! เพราะความวู่วามของลื้อแท้ๆ อาไช้ !”
“เห็นขี้ดีกว่าไส้ ! เมื่อไหร่ลื้อจะตาสว่างเสียที คนของอั๊วถูกไอ้เกาฆ่าตาย ลื้อยังหาว่าเป็นความผิดอั๊วอีกเหรอ”
“แต่ลื้อส่งคนบุกไปยิงเสี่ยเกาถึงถิ่น เค้าก็ต้องป้องกันตัว อั๊วห้ามทำไมลื้อไม่ฟัง อั๊วพูดซ้าย ลื้อก็ไปขวา อั๊วบอกถูก ลื้อก็ว่าผิด ลื้อไม่เห็นหัวอั๊วแล้วใช่มั้ย”
“เสียแรงที่อั๊วทุ่มเทกายใจเป็นบันไดรองตีนให้ลื้อมานานนับสิบๆปี ในสายตาคนอื่น ลื้ออาจเป็นประมุขสมาคมเลือดมังกร มีอำนาจน่าเกรงขาม แต่สำหรับอั๊ว ลื้อเป็นตาแก่ขี้ขลาดตาขาวเห็นแก่ตัวขึ้นทุกวัน”
“อาไช้ !”
เต็กไกล่เกลี่ย “ใจเย็นๆก่อนพี่ใหญ่.... อาไช้ก็ด้วย.... อย่าวู่วาม มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจา เราสามคนเป็นพี่น้องกันมา 30 กว่าปี อย่ามาแตกกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องเลย”
“ลื้อยังจำได้มั้ย พี่ใหญ่ เมื่อ 30 ปีก่อน ตอนที่เราสามพี่น้องยังขัดสน ตอนนั้นลื้อป่วยหนักจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด... “ ไช้รื้อฟื้นเรื่องราวในอดีตให้เถ้าแก่สุงฟัง
ในอดีต เถ้าแก่สุงไข้ขึ้นหนาวสั่น ไช้จับตัวเถ้าแก่สุงเห็นว่าตัวร้อนจัด “ตัวร้อนอย่างกับไฟ ไข้ไม่ยอมลดเลย เอายังไงดี อาเต็ก”
“เฮียไช้อยู่เฝ้าพี่ใหญ่ที่นี่ อั๊วะจะรีบไปบอกเฮียตง” เต็กพูดจบก็รีบใส่เสื้อทับเสื้อกล้าม แล้วรีบออกไปตามตง
เถ้าแก่สุงเหงื่อแตก หน้าแดงก่ำ เริ่มเพ้อเพราะพิษไข้ เถ้าแก่สุงเพ้อ “อาป๊า... อาม้า... อั๊วะหนาว...”