บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร หงส์ ตอนที่ 6 หน้า 3

ไช้เห็นอาการเถ้าแก่สุงที่แย่ลงทุกที ก็ชักร้อนใจ ผุดลุกผุดนั่ง อยู่ไม่สุข “ไม่ได้การแล้ว ถ้าไม่ได้ยา พี่ใหญ่ตายแน่” ไช้อดใจรอเต็กไปตามคนอื่นไม่ไหว รีบออกไปข้างนอกทันที 

ไช้วิ่งออกมากลางตลาด ไช้หาวิธีหาเงินไปซื้อยาให้เถ้าแก่สุงแต่จนปัญญา ไช้เห็นขอทานพิการนั่งขอทานอยู่ มีคนให้สตางค์ก็คิดวิธีออก ไช้คุกเข่าแหกปากตะโกนลั่น “ใครอยากกระทืบอั๊วก็เชิญเลย”

ชาวบ้านชายต่างหันมามองไช้เป็นตาเดียวกัน “บ้าหรือเปล่าวะ อยู่ดีไม่ว่าดี อยากถูกกระทืบ”

“อั๊วยอมเจ็บตัวแลกกับเศษเงินของพี่ชาย ได้โปรดเถอะ ช่วยกระทืบอั๊วที จะเตะจะต่อย จะทำอะไรอั๊วได้ทั้งนั้น” ไช้คุกเข่าวิงวอนชาวบ้านที่ล้อมวงกันเข้ามาดู ต่างชี้นิ้ววิพากษ์วิจารณ์ไปต่างๆนานาหาว่าไช้เป็นคนบ้า 

นักเลงร่างล่ำคนหนึ่งท่าทางเหมือนกุ๊ย หักนิ้วเป๊าะๆย่างสามขุมเข้ามา “เดี๋ยวอั๊วจะช่วยสงเคราะห์ให้” นักเลงเข้ามาหวดกำปั้นใส่ปลายคางไช้ จนเห็นดาวระยิบระยับ พวกนักเลงรุมกระทืบกินโต๊ะไช้ 

ไช้นอนจุก ระบม หมอบอยู่กับพื้น ใบหน้าปูดบวมช้ำเพราะถูกต่อย ไช้ตะกายไปเก็บเศษเงิน และแบงก์ที่อยู่บนพื้น ไช้มองเงินในมือ แล้วยิ้ม... มีเงินซื้อยาให้สุงแล้ว 

ไช้กลับมาที่ห้องแถวไม้ซอมซ่อพร้อมกับห่อยา ไช้เข้ามาในห้อง เห็นเต็กพาทุกคนมาเยี่ยมเถ้าแก่สุง ตงกำลังป้อนยาให้เถ้าแก่สุงกินอยู่ ข้างๆมีหมั่นโถววางอยู่ ไช้รู้สึกผิดหวังเล็กๆ เถ้าแก่สุงเห็นไช้หน้าตาฟกช้ำดำเขียวกลับมาก็ถามไช้ด้วยความเป็นห่วง “หน้าลื้อไปโดนอะไรมา”

ไช้ฝืนยิ้มกลบเกลื่อน “อั๊วซุ่มซ่ามเองพี่ใหญ่ ปู๋ปี้ตันซิน...ไม่ต้องเป็นห่วง”

เช็งเปรย “ตั้งแต่ไอ้ตี๋เพ้งตาย เยาวราชก็สงบขึ้นเยอะ น่าจะตายๆไปซะตั้งนานแล้ว”

เซียะปราม“ช่วงนี้เฮียสุงอย่าเพิ่งโหมงานหนัก พักผ่อนให้มากๆ ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น”

เส็งติดตลก “ไว้หายเมื่อไหร่อั๊วพาไปโรงน้ำชา

 เซียะตบกะโหลกเส็งที่พูดเล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา 

ตงอาสา “เรื่องงานที่ลื้อไปรับจ้างเป็นจับกังโรงงิ้ว อั๊วกับอาเซียะจะจัดการให้เอง”

“ขอบใจพวกลื้อทุกคนมาก”

ไช้ห่วง “พี่ใหญ่ อาการลื้อเป็นยังไงมั่ง ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วหรือยัง”

สุงพยักหน้าช้าๆอย่างคนเพิ่งฟื้นไข้แทนคำตอบ

เต็กดีใจ “ยาของซินแสท้ายตรอกที่เฮียตงไปเจียดมาดีจริงๆ ได้ผลชะงัดนัก”

ไช้มองห่อยาในมือ เสียดายที่อุตส่าห์ได้มา แต่ไม่มีโอกาสให้เถ้าแก่สุงกิน

เถ้าแก่สุง แม้เหตุการณ์จะผ่านมาเนิ่นนานเท่าไร แต่ก็ยังจำได้ดี

“น่าเสียดาย... ที่วันนั้นลื้อไม่ได้กินยาของอั๊ว”