บทละครโทรทัศน์ เกมพยาบาท ตอน 10
บทประพันธ์ ระกา นุกูลบทโทรทัศน์ แสงเหนือ
ฉัตรชบานอนหลับอยู่บนแคร่ใต้ต้นไม้ หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา แม้นมาศกับข้าวปุ้นที่นั่งเฝ้าอยู่เห็นฉัตรชบาฟื้นก็ดีใจ
“ป้าแม้น พี่ชบาตื่นแล้ว”
แม้นมาศโล่งอก “ฟื้นซะที นายหญิงหมดสติไปตั้งแต่เมื่อคืน ฉันใจคอไม่ดีเลย” ฉัตรชบาใช้แขนข้างที่เป็นแผลยันตัวลุกขึ้นแบบลืมตัว แล้วก็ทำหน้าเจ็บ แม้นมาศรีบเข้าช่วยประคอง “ค่อยๆ จ้ะ”
ฉัตรชบาคิดทบทวนเหตุการณ์ “เมื่อคืนนี้ฉันกินยาแก้ไข้ แล้วก็หลับไป พอรู้ตัวอีกที ไฟก็ลุกท่วมอยู่รอบตัวฉันเต็มไปหมด ฉันจะหนีออกมาแต่ก็ออกไม่ได้ แล้วนี่ฉันรอดออกมาได้ยังไง”
“นายอัคคีเข้าไปช่วยนายหญิงออกมาจ้ะ”
ข้าวปุ้นเสริม “นายอัคคีเท่สุดๆ ไปเลย เหมือนฮีโร่ในหนังเลยครับ”
ฉัตรชบาจำไม่ได้ พยายามคิดทบทวน “นายอัคคีช่วยฉันไว้เหรอ?”
อัคคีอุ้มฉัตรชบาแล้วพาฝ่าเปลวไฟออกไปอย่างยากลำบาก ฉัตรชบามองหน้าอัคคี รู้สึกดีใจและอุ่นใจที่อัคคีมาช่วย ฉัตรชบาหมดสติ ซบหน้ากับอกของอัคคี
ฉัตรชบาจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้แล้ว “ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเลย จะได้หมดเวรหมดกรรมกันซักที”
“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะจ๊ะ นายอัคคีเป็นห่วงนายหญิงมากจริงๆ นะ ไม่งั้นคงไม่เสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วยนายหญิงในกองไฟอย่างนั้นหรอก”
ฉัตรชบาสะบัดเสียง “เค้าไม่ได้เป็นห่วงอะไรฉันนักหนาหรอก ก็คงแค่ไม่อยากให้ฉันตายสบายเกินไปเหมือนที่เค้าชอบพูดนั่นแหละ”
อัคคีเดินเข้ามาพร้อมกับเข็ม “ฟื้นขึ้นมาก็ปากดีเลยนะ คุณเป็นหนี้ชีวิตผมอยู่ จำเอาไว้ด้วย”
ฉัตรชบาสวนกลับทันที “ฉันไม่ได้ขอร้องให้นายช่วย เพราะฉะนั้น ฉันไม่ถือว่าเป็นบุญคุณ แล้วฉันก็จะไม่มีวันลืมด้วย ว่านายทำเลวอะไรกับฉันไว้บ้าง”
เข็มเห็นท่าไม่ดี รีบเข้ามาแทรก “เอ่อ...นายครับ เดี๋ยวผมพานังแม้นกับข้าวปุ้นกลับเข้าไปอยู่ในเมืองตามที่นายสั่งก่อนดีกว่านะครับ”
อัคคีพยักหน้ารับ “รีบไปเถอะ”