บทละครโทรทัศน์ พ่อยุ่งลุงไม่ว่าง ตอน 8 หน้า 4
“ขอแนะนำว่า 5-6 เดือนควรกลับด้านฟูกบ้าง...จริงมั้ย” โต้หันมามองทางเต็งแทบจะหอมแก้มอยู่แล้ว เต็งทนไม่ไหว รีบลุกหนี โวย “ใกล้ไปเปล่า” โต้ถอนใจเซ็งๆ ลุกขึ้นเท้าสะเอว “คิดว่าฉันพิศวาสแกนักเหรอะ”
“ก็ไกลๆ ก็ได้”
“เล่นกับกระแสหน่อยจะเป็นไรไป” เต็งจ้องหน้าละออง “มันจงใจไปมั้ยพี่”
“อยากให้คนดูพูดถึงมั้ยล่ะ สปอนเซอร์เริ่มรู้สึกว่ารายการ ไม่ค่อยเวิร์คอยากจะยุติการสนับสนุนแล้วนะ”
เต็งจ๋อยๆ หันมองไปทางทอยและเวนิส ทอยพูดลอยๆ “เดี๋ยวก็โดนสปอนเซอร์ด่าอีกหรอก ไม่เข็ด”
ละอองยักไหล่ “ก็ให้เนียน อย่าจงใจสิ เราไม่ได้ทำอะไรทุเรศซะหน่อย คนจะคิดไปเองก็ช่วยไม่ได้...เอาน่า ข่าวปูนำทางไปแล้ว ช่วยต่อยอดหน่อย”
“คนพูดถึงรายการเยอะ แบรนด์เค้าติดหูติดตา ขายของได้ก็จบ วินวินทุกฝ่าย” โต้เสริม เต็งถอนใจเซ็งๆ
“รายการเราขายความรู้ให้ประโยชน์กับคนดู สาระตะหากคือจุดขายของเรา”
โต้และละอองหันมองหน้ากัน แล้วระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน เต็ง ทอย เวนิสต่างมีสีหน้าเจ็บใจ
โต้พูดกวนๆ จ้องหน้าเต็ง “จะถ่ายต่อไม่ถ่าย” เต็งสีหน้าไม่ค่อยชอบใจนัก
“เดี๋ยวผมใช้มุมกล้องช่วยได้เฮีย ไม่ต้องใกล้จนอึดอัดก็ได้”
“โอเค” หน้าเต็งเซ็งๆ โต้พูดกวนๆ “มืออาชีพหน่อย” โต้เดินไปประจำตำแหน่งกึ่งนั่งกึ่งนอนดูแมกกาซีนบนเตียง
เต็งถอนใจเซ็งๆ เดินไปประจำตำแหน่ง เตรียมตัวถ่ายใหม่
ตอนเย็นในเนอร์สเซอรี่ กาโม่คลานเล่นอยู่ในห้องเล่นของเด็ก มีชิดดาวคอยดูแล ในห้องก็มีลูกกวาดและพี่เลี้ยงอื่นดูแลเด็กรุ่นๆ เดียวกันอีก 2-3 คน เต็งยืนมองหลานเล่นอยู่หน้าห้องกระจก ป้างามพิศยืนอยู่ข้างๆ
เต็งสีหน้ากังวลๆ “ลูกข้างบ้านเค้าเริ่มเกาะเดินแล้วนะครับคุณป้า”
“คุณลุงอย่าเอากาโม่ไปเปรียบเทียบกับเด็กอื่นสิคะจะทำให้กลุ้มใจเปล่าๆ พัฒนาการของเด็กแต่ละคนไม่เท่ากันหรอกค่ะ”
เต็งเป็นห่วงอยู่ดี “แต่กาโม่ไม่ช้าเกินไปใช่มั้ยครับคุณป้า”
“ไม่ช้าไปหรอกค่ะ ทั้งเรื่องน้องกาโม่ยังไม่เดิน แล้วก็เรื่องป้า” ป้างามพิศยิงมุกหยอดเอง ขำชอบใจเอง
เต็งงงๆ ตามมุกนางไม่ทัน ได้แต่ฝืนยิ้มให้ไป
“คุณลุงไม่ต้องกังวลนะคะ ดาวเค้าก็ช่วยสอนกาโม่หัดเดินอยู่ทุกวัน ตอนอยู่บ้านลุงก็ฝึกเองได้นะคะ หาเก้าอี้แบบไม่มีเหลี่ยมไม่มีมุมแหลมๆ คมๆ นะคะ ให้กาโม่หัดเกาะยืนเกาะเดินดู” เต็งรับฟังอย่างคิดตาม