บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 4 หน้า 5
วิไลลักษณ์อึ้งแล้วรีบแก้ตัว “วิไลลักษณ์ตั้งใจจะตักเฟททูชินี่ให้คุณอาทิตย์น่ะค่ะ จำได้ว่าคราวที่แล้วคุณอาทิตย์สั่งที่ร้านแล้วเค้าไม่มี... ใช่ไหมคะ?”
“อ๋อ ใช่ครับ”
วิไลลักษณ์ตักเฟททูชินี่ใส่ลงจานอาทิตย์
อาทิตย์ยิ้ม “ขอบคุณนะครับ คุณวิไลลักษณ์น่ารักจังเลย จำได้ด้วยว่าผมสั่งอะไร... ผมก็จำได้นะครับ ว่าคุณวิไลลักษณ์เพิ่งกลับมาจากโอไฮโย่”
คราวนี้ทั้งรัฐรวีและมณฑิราทำหน้าเหวอ
วิไลลักษณ์อึ้ง แทบจะแทรกแผ่นดินหนี ไม่กล้าหันไปสบตามณฑิรา
“ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ” อาทิตย์งงๆ ถามขึ้น
“ไอ้บ้า! เค้ามีแต่โอไฮโอ้ โอไฮโย่มีที่ไหน!!” รัฐรวีนึกในใจ ระอากับความเปิ่นของอาทิตย์
ขณะที่มณฑิราเองก็อึ้งๆ นึกในใจว่า “ตายแล้ววิไล! ไปพูดผิดอีกแน่ๆเลย คุณอาทิตย์จะจับได้ไหมเนี่ย?”
รัฐรวีรีบแก้ “คุณอาทิตย์หมายถึงรัฐโอไฮโอ้ที่อเมริกาน่ะครับ” อาทิตย์กำลังจะเถียงว่าไม่ใช่ แต่รัฐรวีมองห้ามไว้ก่อน
พอดีกับมณฑิราก็แทรกขึ้นมาเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “เดี๋ยวมณไปเอาของหวานมาเสิร์ฟให้นะคะ”
“เดี๋ยวผมไปช่วยครับ!” รัฐรวีอาสา
มณฑิรามองรัฐรวีเซ็งๆ ชายหนุ่มทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้รีบเดินตามมณฑิราออกไป
รัฐรวีเดินตามมณฑิราเข้ามาที่ครัวบนตึกใหญ่
“ของหวานสองจานชั้นยกเองได้ นายจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ไปไหนก็ได้เหรอครับ?”
“ใช่ ชอบที่ไหนก็ไปที่นั่นแหละ” มณฑิราเอ่ยส่งๆ ตัดความรำคาญ
รัฐรวียื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ๆ มณฑิรา “ผมชอบอยู่ใกล้คุณ งั้นคุณไปกับผมด้วยนะครับ”
หญิงสาวอึ้งไปนิดนึงจ้องหน้ารัฐรวี แอบเขิน จะเดินผละออกไป
“เดี๋ยวสิครับ.. “ มณฑิราชะงัก “ผมจะถามว่ามีอะไรให้ผมทานรองท้องไหมครับ... อยู่นานๆชักหิวเหมือนกัน” ชายหนุ่มก็ยิ้มประจบ
วิไลลักษณ์เดินเข้ามาเห็นพอดี “นั่นนายจะทำอะไรพี่มณ?!”
รัฐรวีรีบผละออก “เปล่านะครับ ผมแค่จะช่วยยกของหวาน”
วิไลลักษณ์เข้ามากัน “ไม่ต้องแล้ว บนนี้ไม่มีอะไรให้นายช่วยแล้ว นายลงไปรอข้างล่างเถอะ”
“ก็ได้ครับ” รัฐรวีเสียดาย แต่ก็ยอมถอย รัฐรวีเหลือบมองมณฑิรา หญิงสาวทำไม่สนใจ รัฐรวีจำใจต้องเดินออกจากห้อง