บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 10 หน้า 4
คุ้มหลวงในเวลาเช้า มีรถโอบีจอดอยู่ ยังมีรถตู้ที่ขนตัวประกอบมา รถไฟที่ใช้ในการถ่ายทำ รถของอาจารย์ที่ปรึกษา
กองถ่าย แต่บรรยากาศกลับไม่คึกคัก อาจเพราะเพิ่งผ่านพ้นเหตุร้ายมาวันเดียว
เรือนคำหลังหนึ่งถูกสมมติเป็นห้องนอนยอดหล้า มีการตกแต่งให้เป็นยุคโบราณ แต่ด้วยจริตของอาจารย์ที่ปรึกษากองถ่าย
จึงมีการกระหน่ำหนักด้วยดอกไม้สด เครื่องแขวน ผ้าม่าน ผ้าปู ผ้าปัก รวมทั้งเครื่องแต่งกาย เครื่องประดับที่ธรรมดามนุษย์
จะไม่แต่งกัน
มาลารินรวบผมเกล้าเปิดหน้ากว้างใหญ่ ปักดอกไม้คำไหวระริกเต็มหัว มีผ้าคาดอกทะลักล้น นุ่งซิ่นมีเชิงวิจิตรบรรจงยาว
กรอมพื้น มีผ้าห่มกึ่งสไบทับวูบวับเป็นทองคำ อยู่กับดาราสาวใหญ่ผู้รับบทเจ้านางหอมุก ที่พื้นมีนักศึกษาแนว ม.พายัพ
ผู้อาจารย์พามารับจ๊อบเป็นนางผัน นางเผื่อน
“เจ้าแม่ ผ้าสองผืนนี้ ข้าจะให้แม่น้ากับน้องดาราราย ดีไหมเจ้า”
หอมุกค้อน “ตามใจเจ้าซี ยอดหล้า”
“ข้าเจ้าอยากเห็นดารารายแต่งตัวงามๆบ้าง”
“ยอดหล้า เจ้าอย่าวางใจน้องคนนี้ของเจ้านัก”
ฐาปกรณ์มองดูในมอนิเตอร์อย่างพอใจ แต่บีบีเม้มปาก แล้วเอามือตบอกผาง ร้องวิ๊ด “คัทๆๆๆ”
นักแสดงชะงัก ฐาปกรณ์อ้าปากค้าง หันมาดูบีบีซึ่งลุกพรวดขึ้น บรรดาทุกผู้คนงงกันไปหมด มาดามสุ รัก ลูกกบขยับมาดู
“อะไร! สั่งคัททำไม!”
“อย่าลืมซีคะ ละครเรื่องนี้เป็นละครแจ้งเกิดลินซี่ ฉะนั้นต้องสวยทุกเม็ดค่ะ”
ฐาปกรณ์เอามือยีหัวตัวเอง มาดามสุเข้ามา
“อ้าว แต่เสื้อผ้าหน้าผมนี่ เราก็แอฟพรูป เคาะกันแล้วนะคะ”
“ก็ตอนนั้นดูด้วยตามันก็ใช้ได้แหละค่ะ แต่พอออกกล้องแล้วเหมือนน้องหนักขึ้น 6 โล ไม่ได้ค่ะ”
“แล้วจะยังไง” ฐาปกรณ์ฉุน
“ก็ดึงผมมาปิดแก้มน้องไงคะ ทำปอยๆอย่างนี้”
บีบีดึงลูกผมทำจอน ฐาปกรณ์ใกล้คุ้มคลั่ง
“นั่นมันผมเกาหลี เจ้านางเหนือนะ ไม่ใช่เกิร์ลเจนเนอเรชั่น”
“ไม่ทราบค่ะ ถ้าไม่ได้.. ก็ต้องให้น้องหยุดถ่าย”
“โว้ย”
“โถ ได้ซีคะ ทำไมจะไม่ได้ มูมู่ มาเร็ว” สุชาดาเอาใจ
มูมู่ มีมี่ เก้ง เข้ามา รุมล้อมมาลาริน ตรีภพ พิมพ์ดาว และแพท พูดไม่ออก ดาราสาวใหญ่ผู้รับบทเจ้านางหอมุก
ส่ายหัวดิก “เดี๋ยวพี่ไปห้องน้ำก่อนนะคะ ท่าจะอีกนาน”
ดาราสาวใหญ่เดินไป นางผัน นางเผื่อน ออกจากเซทไปหาอาจารย์ ฐาปกรณ์หน้าหงิก
มูมู่เซ็ทผมให้มาลารินใหม่ โดยให้ผมปลอมที่เคยทิ้งมาเคลียไหล่ได้ขยับมาบังหน้า ปิดแก้มได้เสี้ยวหนึ่ง ส่วนอีกด้าน
ทำจอนผมก้นหอย 3 เส้นมาปิดแก้ม
ตรีภพกระซิบกับพิมพ์ดาว “ผมว่าคุ้นๆนะ ทรงนี้”
“แพทก็ว่าเคยเห็นมาก่อน”
“ทรงเพชราค่ะ ตั้งแต่สมัยคุณย่ายังสาว”
“มิน่า ผมว่าคุ้นๆ”
ฐาปกรณ์อยากอาละวาด มาดามสุเอาศอกกระทุ้ง
“ช่างมันคุณ อะไรยอมได้ก็ยอม”
มาดามสุฉีกยิ้ม ถลาไปประคองมาลารินมาที่ตั่ง
“สวยมากค่ะ มาเข้าฉากเลยค่ะ”
มาลารินมาเข้าฉาก รักเรียก 2 สาวนักศึกษาบทนางผัน นางเผื่อน มาเข้าฉาก หอมุก เดินกลับมาจากห้องน้ำ
“เสร็จแล้วหรือคะ ว้าย หนู พี่คิดว่าเพชรา”
ตรีภพหัวเราะพรืด พิมพ์ดาวกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง แพทก้มหน้าทำเป็นไอ
การถ่ายทำดำเนินต่อไป
“ข้าเจ้าอยากเห็นดารารายแต่งตัวงามๆบ้าง”
มาลารินยกมือลูบปอยผมที่เคลียแก้ม
“ยอดหล้า เจ้าอย่าวางใจน้องคนนี้ของเจ้านัก” หอมุกเตือน
“ทำไมหรือเจ้า”
มาลารินยกมือจับปอยผมอีกครั้ง ฐาปกรณ์ขมวดคิ้ว
“จะทำไม นางสร้อยคำช่างอิจฉาริษยานัก วันๆก็เป่าหูลูกสาวให้ชังเจ้า”
“แม่น้าน่ะหรือเจ้า ไม่จริงหรอก”
“อุ๊ย จริงนะเจ้า” นางผัน นางเผื่อน รีบเสนอหน้า “เจ้านางสร้อยคำน่ะ ร้ายจะตายไปเจ้า”
“เจ้าสองคนพอเถอะ”
มาลารินยกมือลูบผมอีก
ฐาปกรณ์ลุกพรวดขึ้น เอาโทรโข่งใกล้มือปาไป โทรโข่งลอยข้ามหัวบีบีไปปะทะข้างฝาโครม
“อียอดหล้านี่มันยังไง มีเห็บมีเหามีโลนขึ้นหัวเหรอ ถึงได้ลูบอยู่นั่นแหละ ผมนั่นน่ะ”
มาลารินตกใจ บีบีถลามาขวาง “ว้าย พูดอย่างงี้ได้..”
“หุบปาก! พอๆๆ ไม่เอาแล้ว”
“เอ้า จวนเที่ยงแล้ว.. ดี พักกินข้าวก่อน” สุชาดารีบแก้สถานการณ์
ฐาปกรณ์เดินปึงๆออกไป มาลารินน้ำตาคลอ ตรีภพ พิมพ์ดาว แพท ลุกขึ้นมองอย่างเห็นใจ ราเชนทร์มองอย่าง
รู้เช่นเห็นชาติ บีบีกางแขนออก
“โอ๋ โอ๋ ไม่เป็นไรนะคะ ลูกขา”
มาลารินถลามา ผ่านอ้อมแขนบีบี ตรงเข้ากอดตรีภพ น้ำตาพร่างพรู
“ลิน ลินซี่ เสียใจค่ะ”
บีบีอึ้ง ตรีภพอึ้งกว่า ตัวแข็ง พิมพ์ดาวกับแพททำตาปริบๆ
“แหม ปลอบคุณลินซี่หน่อยซีคะ” พิมพ์ดาวยุ
“ลินซี่ครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่ฐาแกก็อย่างนี้แหละ โกรธง่ายหายเร็ว”
มาลารินร้องโฮ น้ำตาเปียกเสื้อตรีภพ ตรีภพลูบผมเก้ๆกังๆ มาลารินปรือตามองเลยไป เห็นราเชนทร์มองมาอย่างรู้ทัน
มาลารินปรายตาค้อน เอามือลูบอกตรีภพ ตรีภพขนลุกเกรียว พิมพ์ดาวเชิดใส่
“ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ น้องแพท”
พิมพ์ดาวกับแพทเดินไป ตรีภพมองตาม มือยังลูบผมปลอบมาลารินอยู่