บทละครโทรทัศน์ มหัศจรรย์รักข้ามกระดาษ ตอนที่ 17 หน้า 4

แวนด้าวิ่งออกมานอกตึก เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นใคร รีบวิ่งหนีออกไปทางถนนทันที เจตน์ออกรถขับตามทิ้งระยะห่างจากแวนด้าไปเงียบๆ

กลางคืน ริมถนน แวนด้าวิ่งมาตามทางเท้า เห็นเพียงแสงไฟริมถนนยามค่ำคืนไม่กี่ดวง บรรยากาศเปลี่ยว แวนด้าเดินหอบ กอดหนังสือเอาไว้แน่น มองไปไม่เห็นหนทางเบื้องหน้า เริ่มโบกมือเรียกรถที่แล่นผ่านไปมา แต่ไม่มีคันไหนจอดรับ เจตน์ที่อยู่ในรถ รอดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ มองผ่านกล้องส่องทางไกล เห็นว่าแวนด้ากำลังโบกรถ เจตน์คิดได้ว่าแวนด้าความจำเสื่อม ตัดสินใจออกรถทันที

ริมถนน แวนด้ากลัวๆ ฟ้าฝนเริ่มร้องหนักขึ้น แวนด้าถอดใจที่ไม่มีใครยอมจอดรถ ตัดสินใจเดินไปตามทางเท้าหวังจะไปตายเอาดาบหน้า  ทันใดนั้น เห็นว่ารถเจตน์ขับเข้ามาเทียบข้างๆ ขับตามแวนด้าไปเรื่อยๆ แวนด้าหันไปมอง ก่อนจะระแวง เดินหนีอย่างรวดเร็ว รถเจตน์ยังคงขับตาม เจตน์ลดกระจกลงช้าๆ “คุณ!”

เเวนด้าเดินจ้ำอ้าวหนีรถของเจตน์ทันที

“…ผมไปส่งมั้ย?”

แวนด้าหันมองเจตน์ ภายในรถมืดจนแวนด้าไม่สังเกต และยิ่งความจำเสื่อม จึงจำไม่ได้ว่าชายคนขับรถคือเจตน์รึเปล่า  แวนด้ายังคงกอดหนังสือ เริ่มเดินเร็วขึ้น

“ขึ้นมาเถอะคุณ ผู้หญิงตัวคนเดียว …มาเดินที่เปลี่ยวๆแบบนี้มันอันตรายนะ”

“อย่ามายุ่งกับฉัน”

“ตามใจนะ…” เจตน์ขับรถเลยแวนด้าไปช้าๆ แวนด้าโล่ง รีบเดิน

ทันใดนั้น ฝนเริ่มกระหน่ำตกลงมา แรงขึ้น แรงขึ้น แวนด้ามองหาที่หลบ แต่กลับไม่มีที่ไป เจตน์จอดรถรอ แวนด้ามองไปที่รถเจตน์ เจตน์รู้ทันทีว่าโอกาสมาถึงแล้ว เจตน์เปิดประตูรถเชื้อเชิญแวนด้าให้ขึ้นไปหลบฝนบนรถทันที แวนด้ามองรถเจตน์ มองฟ้า ที่ฝนตกใส่จนเปียกปอน ตัดสินใจขึ้นไปบนรถแล้วปิดประตู รถเคลื่อนออกไปอย่างช้าๆ

บนรถเจตน์ แวนด้านั่งหนาวสั่นอยู่ กอดหนังสือเอาไว้แน่น เจตน์เปิดฮีทเตอร์ในรถ หันไปหยิบเสื้อคลุมออกมาส่งให้แวนด้า แวนด้าท่าทางระแวงเจตน์ มองนิ่ง รู้สึกคุ้นๆหน้า แต่คิดไม่ออกว่าเจตน์คือใคร

“เอ๊ะ! …เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ยคะ? ฉันคุ้นๆ…”

เจตน์นิ่งๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง ยิ้มแล้วส่งเสื้อคลุมให้แวนด้า “…คุณหนาวไม่ใช่เหรอ?”