บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 4 หน้า 2
“ดาบนี้คือสัญลักษณ์ของนักรบซามุไรผู้ยิ่งใหญ่ ตกทอดสู่โซเรียวรุ่นต่อรุ่น เกียรติยศและศักดิ์ศรีของดาบเล่มนี้... อยู่ที่การอาบเลือดอันธพาลเพื่อคุ้มครองเมืองนี้ ฉันภูมิใจที่ได้เกิดมาร่วมสายเลือดนักรบเหมือนแก ฉันพร้อมมอบชีวิตทั้งหมด...ให้กับโอะนิซึกะโซเรียวทุกคน ไม่ว่าจะเป็นแกหรือพี่ไดสุเกะ”
ทาเคชิวางดาบประจำตระกูลลงที่เดิม ลูบความงามของลวดลาย “พี่ไดสุเกะจะได้รับดาบเล่มนี้.. เพื่อเป็นโซเรียวต่อจากพ่อ แต่เมื่อฉันแต่งงานกับไอโกะ ดาบประจำตระกูลมิซาว่าต้องตกเป็นของฉัน มิซาว่าไม่มีวันอยู่เหนือโอะนิซึกะเป็นอันขาด”
ทาเคชิกับริวก็ก้มศีรษะเคารพป้ายบรรพบุรุษด้วยสีหน้าหนักแน่น จริงจัง ราวกับเป็นการสาบานตน อิจิโร่แอบยืนมองทาเคชิและริวอยู่ตรงประตู ยิ้มในหน้าด้วยความภูมิใจ
ซุจิมองนิ้วก้อยมือขวาที่ยังพันผ้าสีขาวเอาไว้ ขณะดื่มสาเกปรับทุกข์กับโกะโร่ด้วยเสียงสั่น “ถ้าโซเรียวรู้ความจริงว่าเราไม่ได้แค่รีดไถเงินชาวบ้าน แต่ยังเปิดทางให้พวกซะโต้ขนยาผ่านคลังสินค้าหัวเราคงขาดต่อจากนิ้วก้อย”
“โทษขนยาเสพติดร้ายแรงกว่าเก็บค่าคุ้มครองแน่นอน”
ซุจิกลุ้มมาก ถอนใจแรง “ไปขอให้คุณเคนอิจิช่วยดีมั้ย”
“ซะโต้เพิ่งโดนโอะนิซึกะถล่มมาหมาดๆ เค้าจะกล้าเหรอ”
“ถ้าเรามีข้อเสนอที่น่าสนใจ” ซุจิยิ้มมีแผน
ห้องทำงาน ไนต์คลับเคนอิจิ โกะโร่และซุจิคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเคนอิจิ รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เคนอิจิยังพันขาเพราะบาดเจ็บจากการต่อสู้กับทาโร่ มองโกะโร่ ซุจิ ด้วยสายตาดูหมิ่น
“ถ้าพวกแกไม่ได้ทำงานที่คลังสินค้า ก็ไม่มีประโยชน์สำหรับฉัน”
“เรามีทางนำยาผ่านเข้ามาทางอื่นได้”
ใบหน้าเหี้ยมเกรียมของเคนอิจิราบเรียบ ครุ่นคิดก่อนหยั่งเชิงถาม “แต่สำหรับโอะนิซึกะ...การทรยศคือความตาย”
“เราจะรอดตาย... ถ้าซะโต้ได้ดูแลเมืองนี้แทนโอะนิซึกะ”
เคนอิจิสายตาลุกวาว จ้องมองโกะโร่และซุจิ
ซุจิจ้องหน้าเคนอิจิ รีบเสนอแผนเอาตัวรอดของตนทันที “เรารู้จักทุกความลับ..ทุกความเคลื่อนไหวของโอะนิซึกะ คุณเคนอิจิไม่คิดแค้นโอะนิซึกะโซเรียวบ้างรึ”
เคนอิจิค่อยๆ คลี่ยิ้ม ด้วยความพึงพอใจ คิดหลอกใช้โกะโร่กับซุจิ
หลายอาทิตย์ผ่านไป บริเวณทางเดินในมหาวิทยาลัย แพรวดาวกับมิโยะโกะเดินมาด้วยกัน