บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 4 หน้า 4
ริวกอดคอทาเคชิ ยิ้มยียวน กวนๆ “ปากก็บอกไม่อยากให้เธอเดือดร้อน จะไม่พบเธออีก สุดท้ายก็ทนเสียงหัวใจเรียกร้องไม่ได้”
“แค่มองเฉย ๆ”
“รักที่ไม่ได้ครอบครอง ขอให้ได้มองก็สุขใจงั้นสิ”
“ครั้งแรกที่เซโกะเห็นฉัน แววตาของเธอตื่นเต้นมาก”
“เซโกะชอบแก”
“หัวใจเธอมีเจ้าของแล้ว ฉันขอเก็บรอยยิ้มของเซโกะไว้ในหัวใจก็พอ”
“ความรักนี่มันน่าปวดหัวจริงๆ โชคดีที่คนอย่างริวรักใครไม่เป็น”
“ขอให้แกเจอความรักสักที ฉันจะสมน้ำหน้าให้สะใจ”
ทาโร่เข้ามาก้มศีรษะคำนับทาเคชิ กับริว “โซเรียวเรียกให้ไปพบครับ”
ทาเคชิกับริวสบตากัน สงสัยว่าเรื่องอะไร
ในห้องป้ายบรรพบุรุษ อิจิโร่ก้มศีรษะเคารพป้ายบรรพบุรุษด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ทาเคชิกับริวเปิดประตู เดินเข้ามานั่งบนเบาะที่ด้านหลังอิจิโร่ ก้มศีรษะคำนับป้ายบรรพบุรุษ อิจิโร่หันหลังกลับมา ขยับตัวนั่งบนเบาะ ท่าทางสง่า น่าเกรงขาม
“พรุ่งนี้บริษัทของเราจะเซ็นสัญญารวมบริษัทกับ ฮิโระ ทากาฮาชิ ถือเป็นความสำเร็จที่โอะนิซึกะรอคอยมานานหลายปี”
“ยินดีด้วยครับคุณลุง”
“หลังจากนั้นจะมีงานเลี้ยงสำหรับครอบครัว เพื่อให้ริวกับหนูมายูมิได้ทำความรู้จักกัน”
ริวตกใจ “ไม่เร็วไปเหรอครับ”
“อีกไม่นานก็จะหมั้นกันแล้ว นี่ยังช้าไปด้วยซ้ำ”
“แต่ผม” ริวทำท่าอิดออด
ทาเคชิรีบตัดบทเพราะไม่อยากให้อิจิโร่โกรธ “ผมจะช่วยริวเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้”
“ขอบใจมากทาเคชิ” อิจิโร่พูดพลางชำเลืองมองริวอย่างรู้สึกขัดใจ
ริวมีสีหน้าเครียดและอึดอัดใจ
ริวเดินหนีเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูสุดแรง แต่ทาเคชิยื่นมือมาดันประตูไว้ทัน แล้วก้าวตามเข้ามาในห้อง “ริว”
“หยุดเลย... ตอนนี้ฉันไม่อยากฟังสุนทรพจน์เรื่องเกียรติยศ ศักดิ์ศรี ชาติตระกูลอะไรทั้งนั้น” ริวทิ้งตัวลงนอนกลางห้อง
“ฉันเครียดจนจะเอาเท้าก่ายหน้าผากได้อยู่แล้ว”