บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 13
ข้ามสีทันดร ตอน 13
บทประพันธ์ : กฤษณา อโศกสิน // บทโทรทัศน์ : กู๊ดโฮป
โรงพยาบาลในเกาะพงัน ดึกแล้ว ยุพรานั่งหลับอยู่ที่โซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน เที่ยงวันนั่งอยู่ข้างเตียง มองไปที่ใบหน้ายับเยิน เต็มไปด้วยแผลของเดือนสิบ เที่ยงวันค่อยๆเอื้อมมือไป หยิบปอยผมที่ยังติดเลือดแห้งเกรอะบริเวณแก้มออกให้เดือนสิบ และมันทำให้เดือนสิบรู้สึกตัวเล็กน้อย เดือนสิบขยับตัวด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเพราะฤทธิ์ของยาที่หมอให้ เที่ยงวันมองดูแล้วก็สงสารขึ้นมาจับใจ ไม่น่าปล่อยเดือนสิบให้ไปอยู่ในที่เปลี่ยวตามลำพังเลย ชีวาตม์เปิดประตูเข้ามาทำให้ยุพราสะดุ้งตื่น ชีวาตม์เปิดประตูค้างไว้ ดวลค่อยๆเดินเข้ามา “มาได้แล้วเหรอ? !.... ดูพี่เธอสิ” ทันทีที่เห็นสภาพพี่สาว ดวลตกใจสุดขีด “พี่เดือน!”
ห้องรับแขก บ้านดำเกิง สกาวยังคงนั่งร้องไห้ไม่หยุด
“เพราะมันคนเดียว ยัยเดือนถึงต้องมาซวยไปด้วย คอยดูนะ ถ้าลูกฉันเป็นอะไรขึ้นมา”
สกาวเหลืออด แต่ไม่กล้าขึ้นเสียง “ดวลก็ลูกเหมือนกันนะคะคุณ”
“ยังจะนับมันเป็นลูกได้อีกเหรอ ดูสภาพพวกเราสิ ทุกคนต้องมาตกต่ำเพราะมันคนเดียว”
“เราตกต่ำ .... ไม่ได้เกี่ยวกับลูกนะคะคุณ”
ดำเกิงโมโห “นี่เธอว่า ฉันเป็นคนทำให้เราตกต่ำเหรอ!”
“ฉันเปล่า .....”
“ใช่สิ ....พอฉันพลาด ฉันมันก็แค่หมาตัวนึงเท่านั้น”
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ”
“ไอ้ดวลมันทำให้ฉันต้องอับอาย ธุรกิจของฉันต้องพังเพราะมันทำให้ความน่าเชื่อถือของฉันต้องหมดไป ถ้ามันไม่ติดยา ฉันคงไม่ต้องล้มไม่เป็นท่าอย่างนี้หรอก”
สกาวได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความคับข้องใจ ที่ดำเกิงโยนความผิดทั้งหมดให้ดวล
โรงพยาบาล ดวลมองดูเดือนสิบที่นอนไม่ได้สติ ใบหน้ายับเยินของเดือนสิบทำให้ดวลรู้สึกผิดและเสียใจมากที่ความดื้อรั้นของตนทำให้เดือนสิบมารับเคราะห์แบบนี้ เที่ยงวันยืนมองด้วยความสงสารเดือนสิบและเห็นใจดวล
“โชคดีที่ไม่มีอะไรน่ากังวลมาก ส่วนแผลพวกนี้คงต้องใช้เวลาซักพัก” หมอรายงานอาการ
“แล้ว .....” ยุพราไม่กล้าถามตรงๆ