บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 8 หน้า 4
ห้องรับแขก บ้านมิถุนา มิถุนามองซ้ายมองขวาแล้วรีบวิ่งไปที่ตู้รองเท้า พยายามควานหารองเท้าอย่างเร็ว และรีบไปที่ประตูจะเปิดออกไป
“นีน่า!” มิถุนาค่อยๆหันมายิ้มหน้าเจื่อนๆ “คุณแม่....”
“ดึกดื่นป่านนี้แล้วจะไปไหนอีก แล้วดูแต่งตัวสิ... ตายแล้ว แก้ผ้าไปเลยก็ได้นะยะ”
“คุณแม่ก็พูดเกินไป นี่มันแฟชั่นล่าสุดนะคะ ..... หนูไปนะคะ”
“ไม่ได้! จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
“คุณแม่คะ เพื่อนๆรออยู่เป็นสิบนะคะ เดี๋ยวหนูโดนเพื่อนด่า”
“ยัยนีน่า” เชิญจิตจับแขนแน่น “เราไม่มีเพื่อน ! .... จำเอาไว้”
“โอ๊ย.... เจ็บนะคะ อะไรของคุณแม่ก็ไม่รู้ เพื่อนหนูเป็นร้อยๆ ทำไมจะต้องมานั่งแอ๊บไม่มีเพื่อนก็ไม่รู้.... ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย”
“คนเพียบพร้อมแบบคุณลำธารให้หาเอง แกจะไปหาได้ที่ไหน”
“คนรวยกว่านี้หนูกระดิกนิ้วนิดเดียวก็มาเป็นร้อย”
“รวยแบบไม่มีหัวนอนปลายเท้าน่ะสิ”
“รวยแบบไหนก็เหมือนกันนั่นแหล่ะค่ะ”
“ไม่เหมือน! ... แม่ทนกับการดูถูกดูแคลนมามากแล้ว ถ้าได้ดองกับผู้รากมากดีแบบคุณลำธาร อย่างน้อยก็ได้ชื่อว่าเป็นวงศาคณาญาติกับเจ้ากับนาย” มิถุนาเหลือกตา “เดี๋ยวนี้เค้าดูกันที่จำนวนเงินต่างหากล่ะคะ”
“ฟังนะ นีน่า...... แม่ทำทุกอย่างก็เพื่อเรา เชื่อแม่ ....”
มิถุนาได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ขัดแม่ไม่ได้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ห้องพักของดวล ในโรงพยาบาล เที่ยงวันเดินเข้ามาในห้อง เห็นเดือนสิบนอนหลับพิงโซฟา เอามือกอดอกไว้ดูเหมือนว่าคงจะหนาว เที่ยงวันหันไปมองดวลซึ่งหลับสนิท เพราะฤทธิ์ยาที่หมอจ่ายให้ เที่ยงวันหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้แล้วเดินเข้าไปบรรจงห่มให้เดือนสิบ เดือนสิบรู้สึกตัวตื่น ค่อนข้างตกใจที่ลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วเห็นใบหน้าของเที่ยงวันอยู่ใกล้ จึงถลึงตัวขึ้นทำให้ผ้าเช็ดตัวร่วงลงที่พื้น เที่ยงวันนั่งลงข้างๆแล้วหยิบผ้าขึ้นมาห่มให้อีกครั้ง
“คุณเหนื่อยมากแล้วนะครับ พักสักเดี๋ยวเถอะ”
เดือนสิบเอนตัวลงอย่างว่าง่าย ใช่....เหนื่อยมาก เดือนสิบรู้สึกขอบคุณเที่ยงวันเหลือเกินที่เข้าใจและเห็นใจเธอ
เดือนสิบมองหน้าเที่ยงวันนิ่ง ถ้าเดือนสิบได้สิ่งเหล่านี้จากลำธารบ้างก็คงจะดี สกาวเดินกลับเข้ามาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ทำให้เที่ยงวันและเดือนสิบขยับตัวห่างกัน เที่ยงวันลุกขึ้นรับกระเป๋าจากสกาว