บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 7 หน้า 4
“เปล่าหรอก เค้าเป็นคนช่วยพาพ่อฉันมารักษาที่นี่เอง”
เจติยายิ่งงงๆหนักเข้าไปอีก
“ญาติฉันไม่มีใครอยากรับภาระ เลยปล่อยให้พ่อนอนป่วยหนักอยู่นานแล้ว” เจนี่น้ำตารื้นขึ้นมาด้วยความสงสารพ่อ “ไม่มีใครยอมบอกฉันซักคำ เพราะกลัวว่าฉันจะเอาเงินไปรักษาพ่อ แล้วไม่ส่งเงินมาให้พวกเค้าใช้”
“อ้าว ในเมื่อเค้าเป็นคนช่วยพ่อคุณเอาไว้ แล้วทำไมถึงคิดจะฆ่าพ่อคุณซะล่ะคะ”
“เพราะเค้าแค้นฉันไงคะ เค้าถึงได้พาลมาลงที่พ่อฉัน”
เจติยาได้ฟังเรนี่ก็ยิ่งงงหนักกว่าเดิม “แค้นคุณ”
“ค่ะ เค้าโกรธฉันมาก ถึงเค้าจะผลักฉันตกลงมาตายแล้ว แต่เค้าก็ยังไม่หายแค้น จนต้องตามทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันรัก เค้ารู้ว่าฉันรักพ่อมาก เค้าถึงได้ทำแบบนี้” เรนี่หันมองพ่อ น้ำตาไหลซึมออกมารู้สึกผิดที่ตัวเป็นต้นเหตุ
เจติยาตกใจสุดๆ “นี่คุณไม่ได้พลัดตกลงมาตายเอง แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นคนฆ่าคุณเหรอคะ”
เรนี่พยักหน้ารับด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย นึกย้อนไปเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
หลายวันก่อน เรนี่กำลังเดินคุยโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ขอบใจมากนะบุ๋ง ให้คอนโดซุกหัวนอนแล้วยังให้ยืมรถใช้อีก ได้จ้ะ เดี๋ยวฉันไปเยี่ยมพ่อแล้วเราค่อยนัดทานข้าวกันนะ” เรนี่ฟังอีกฝ่ายแล้วขำๆ “นี่ตกลงอยากเจอเพื่อนหรือผู้ชายของเพื่อนกันแน่ยะ ย่ะ เดี๋ยวโทรนัดกันอีกที”
เรนี่ยิ้มๆ กดตัดสาย พอหันกลับมาต้องตกใจหน้าซีดเผือดไป เมื่อเห็นหิรัญยืนมองตนอยู่ พร้อมกับเคี้ยวหมากฝรั่งไปด้วย “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“เราอยู่ใกล้เธอตลอดแหละเรนี่ เรารักเธอนะ”
เรนี่อ้อนวอนอย่างกลัวๆ “เราไปกันไม่ได้หรอก ปล่อยเราไปเถอะนะ”
หิรัญตะคอกกลับเสียงดัง “ปล่อยให้เธอไปเสวยสุขกับไอ้อยุทธ์น่ะเหรอะ ฝันไปเถอะ”
เรนี่กลัวจนหน้าซีด หิรัญเห็นเรนี่หน้าเสียเริ่มชะงัก น้ำเสียงอ่อนลง “เราขอโทษเรนี่ เราไม่ได้ตั้งใจ เรารักเธอมากนะ เธอก็รู้ว่ามีแต่เราที่ดูแลเธอได้ ดูอย่างพ่อเธอสิ พอเรารู้ว่าเค้าป่วย เราก็ให้คนรับตัวเค้ามารักษา ค่าใช้จ่ายเราก็ออกให้หมด จะมีใครหน้าไหนทำเพื่อเธอได้แบบเราบ้าง”
“นี่เป็นฝีมือเธอเองเหรอ เธอหลอกให้เรากลับมาเมืองไทย”
“ถ้าไม่ทำยังงี้ เราก็ไม่ได้เจอเธอน่ะสิ” หิรัญเข้าไปจับมือเรนี่ “เราดีกันเถอะ นะเรนี่ ไอ้อยุทธ์มันหลอกเธอ เราสืบมาหมดแล้ว มันถูกพ่อมันเฉดหัวออกจากบ้าน มันเหลือแต่ตัว”
เรนี่กลัว พยายามดึงมือออก “เราไม่สนใจเรื่องเงินทองหรอกนะ..อยุทธ์เค้าเป็นคนดี เค้าไม่เคยทำร้ายเรา”
“มันดีแล้วเราไม่ดีอย่างงั้นเหรอะ เธออยากได้อะไรบอกมาสิ เราให้เธอได้ทุกอย่าง”
“งั้นก็ปล่อยเราได้แล้ว เราไม่อยากเจอเธออีก”