บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 11
คฤหาสน์โคสึกะ ฮิเดโนริหยิบมีดสั้นด้ามสลักแบบญี่ปุ่นปักลงบนตุ๊กตาผ้ารูปหญิงสาวญี่ปุ่นในชุดยูกาตะสีเดียวกับผีผู้หญิงคอยาวที่นั่งคุดคู้กลัวตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ทันทีที่มีดปักลงไปที่ตุ๊กตา ผู้หญิงสาวคอยาวก็กรี๊ดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะหายตัวไป ฮิเดโนริจิกหน้าไม่พอใจ
หลังจากจัดการสั่งสอนผีคอยาวเรียบร้อยแล้วก็หันมาทางฮิโตชิที่นั่งคู้เข่าร้องไห้กลัวตัว สั่นอยู่ที่มุมห้อง ฮิเดโนริวางมีดสั้นแล้วเปลี่ยนเป็นหยิบแส้ด้ามยาวขึ้นมา “ไม่ต้องคร่ำครวญ! แกอยากโง่ ทำงานที่ชั้นสั่งไม่สำเร็จ แกก็ต้องเจอแบบนี้ !”
ทันใดนั้นดวงตาของฮิเดโนริกลายเป็นสีส้มสว่างวาบ ฮิโตชิตกใจกลัวแล้วเขยิบถอยหนี ฮิเดโนริก้าวเข้าไปหาเด็กน้อยพร้อมกับแส้ในมือ ฮิโตชิยิ่งหนีถอยไปตามการก้าวเดินของฮิเดโนริ จนกระทั่งฮิโตชิ ขยับถอยหายเข้าไปตรงมุมห้องที่ไฟส่องไม่ถึง
เสียงฮิโตชิร้องไห้ลั่นด้วยความเจ็บปวด “โอ๊ยยยยย...ผมขอโทษ...ผมขอโทษ...ช่วยผมด้วย...ฮือออออออออ” เสียงสะอื้นร้องไห้อย่างเจ็บปวดของฮิโตชิดังลั่นอย่างโหยหวนน่าเวทนา
ที่ห้องไดซุเกะ ฮิเดโนริก้มหัวบอกปู่ด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ไดซุเกะกำลังนั่งจิบน้ำชาด้วยท่าทางนิ่งสงบ
“ผมขอโทษด้วยครับปู่ที่พวกมันยังจัดการผู้หญิงคนนั้นไม่ได้”
“ถ้าพวกมันทำได้สิแปลก”
“ปู่หมายความว่ายังไงครับ”
“ปู่เคยเตือนแกแล้วใช่มั้ยว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ธรรมดาอย่างที่แกคิด นังนั่นมันมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง อย่าว่าแต่ผีกระจอกของแกทำอะไรมันไม่ได้ วิชาของพวกเราที่สืบทอดกัน มาหลายชั่วอายุคนทำอะไรมันได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
ฮิเดโนริร้อนใจ “แล้วเราจะทำยังไงดีครับปู่”
“ในเมื่อจัดการเรามันด้วยเล่ห์ไม่ได้ก็ต้องจัดการด้วยกล”
ฮิเดโนริพยักหน้าเข้าใจ
คฤหาสน์มิยาคาวะ นานะกับเคโกะเดินจากห้องพักรินดารากลับมาทางสวน หลังจากช่วยดูแลรินดารา เสร็จแล้ว นานะเดินเบียดเคโกะมาตลอดทางเดินอย่างหวาดๆเสียวๆ
“หล่อนจะเดินเบียดชั้นทำไมเนี่ย ทางเดินมีออกตั้งเยอะ”
“แหม..ก็ ก็นานะรู้สึกขนลุกยังไม่หายนี่ ป้าไม่เห็นนี่ตอนที่คุณรินดาราบอกว่าเจอ..เจอ”