บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 7
ที่โกดังร้าง ยากูซ่าสองคนนอนตายในสภาพศพแห้งๆและแข็งเป็นซากมนุษย์แช่แข็งด้วยฤทธิ์เดชของนางปีศาจหิมะ ใกล้ๆกัน ยูกิกำลังใช้มือบีบคอยากูซ่าอีกคน จนตาเหลือกหน้าดำหน้าแดง ส่วนลูกน้องของมาโกโตะได้แต่กลัวจนลนลานถอยไปติดกำแพง ต้องทนดูภาพอันน่าสยดสยองตรงหน้า
ยูกิบีบคอยากูซ่าแล้วแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ ดวงตาของเธอเป็นสีฟ้าเข้ม ลมกรรโชกเข้าในโกดังอย่างเย็นยะเยือก “มนุษย์ชั้นต่ำอย่างพวกแก ไม่สมควรได้เสพสุขบนโลกอีกต่อไป” ยูกิยิ้มร้ายแล้วค่อยๆ อ้าปากกว้าง..ปากของเธอค่อยๆกว้าง..กว้าง..และกว้างจนน่ากลัว
แล้วยากูซ่าก็เริ่มถูกยูกิดูดเอากิเลส เป็นมวลพลังงานในรูปของควันสีขาวออกจากปากถ่ายเทเข้าสู่ปากของยูกิ ร่างของยากูซ่าค่อยๆแห้งทีละนิดๆ จนในที่สุดก็แห้งและแข็งตายเหมือน 2 ศพก่อนหน้า ลูกน้องมาโกโตะเห็นภาพนั้นเข้าไปอีกก็ยิ่งตกใจกลัวจนร้องเสียงหลงเหมือนคนบ้า ยูกิปล่อยศพยากูซ่าแล้วหันมายิ้มน่ากลัวให้
“อย่า..อย่า..อย่าเข้ามา” ลูกน้องมาโกโตะเห็นปืนของพวกยากูซ่าตกอยู่ที่พื้นก็รีบคลานเข้าไปหยิบแล้วยกขึ้นมายิงใส่ทันที..เปรี้ยงๆๆๆๆ เสียงปืนดังก้องไปทั้งโกดัง แต่ปืนกลับทำอะไรยูกิไม่ได้ กระสุนทุกนัดตกลงพื้นในสภาพเป็นน้ำแข็ง
ยูกิแสยะยิ้มดูน่ากลัวแล้วค่อยๆเข้าไปใกล้ลูกน้องมาโกโตะที่หลับตาปี๋ ยูกิยื่นมือไปบีบคอมันเหมือนที่ทำกับศพก่อนหน้า ลูกน้องมาโกโตะหน้าดำหน้าแดงดิ้นพราดๆ ระหว่างนั้นเองที่โทรศัพท์ของลูกน้องมาโกโตะซึ่งตกอยู่ที่พื้นดังขึ้น ยูกิชะงักมองโทรศัพท์ แล้วคิดอยู่ครู่ ก่อนจะปล่อยมือให้ลูกน้องมาโกโตะรอด แล้วยิ้มร้ายยะเยือกคิดบางอย่าง
มาโกโตะยังพยายามโทรหาลูกน้องเพราะอยากรู้ความคืบหน้า แต่โทรไปไม่มีคนรับสาย “หายหัวไปไหนของมันวะ”
มาโกโตะหงุดหงิดหัวเสียได้ครู่ ลูกน้องก็เดินเข้ามาสีหน้าตื่นๆกลัวๆ “นาย..นายครับ”
“แกหายหัวไปไหนมา ชั้นโทรตามแกเป็นชั่วโมงแล้ว”
“เอ่อคือ..คือว่า”
“ไม่ต้องมาหาเรื่องแก้ตัว ตกลงแกจัดการนังยูกิเสร็จแล้วใช่มั้ย”
ลูกน้องยิ่งหน้าเครียดกลัวจนตัวสั่น “ผม..ผม..ผมขอโทษครับนาย”
“ขอโทษ ?..นี่แกทำงานไม่สำเร็จเหรอ..โธ่เว้ย” มาโกโตะผลักลูกน้องออกไปอย่างแรง ลูกน้องเซไปทางประตูเป็นจังหวะที่ยูกิเข้ามาจับตัวไว้พอดี
มาโกโตะตกใจ “ยูกิ !! นี่เธอ…เธอยังกล้ากลับมาที่นี่อีกเหรอ”