บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 5 หน้า 5
“ข้าไม่เก่งในทางบังคับใจลูก”
“เราไม่ได้บังคับ เราแค่ชี้ช่องดีๆ ให้มันเท่านั้นเอง”
ประยูรเดินใส่บาตรตามหลังอุไร “เรียนตัดเสื้อใกล้จบรึยังวะ”
“เอ็งมาเดินตามข้าทำไม”
“อ้าว ข้าก็มาใส่บาตรข้า ผิดด้วยเหรอวะ”
“ขึ้นชื่อว่าลูกยัยแย้ม ข้าไว้ใจใครไม่ได้หรอก”
ประยูรยิ้ม ทำไม่สะดุ้งสะเทือนกับคำพูดอุไร
ลือพงษ์ตามนกเล็ก ขึ้นมาบนศาลา ลือพงษ์กวาดสายตามองหาอุไรไปทั่วศาลา
แย้มเห็นนกเล็ก กวักมือเรียก “แม่นกเล็ก ทางนี้...ทางนี้”
นกเล็กแทรกผู้คนเข้าไปหาแย้ม “แหม วันนี้นั่งเกือบติดธรรมมาสเชียวนะ แม่แย้ม”
“ก็ยิ่งใกล้พระยิ่งได้บุญเยอะนี่ยะ มองหาแฟนอยู่เรอะ พ่อลือพงษ์” ลือพงษ์ยิ้มแก้เก้อ “เอ..เห็นหลังไวๆ อยู่ทางโน้นนะ”
“ฉันเอาข้าวไปใส่บาตรนะแม่” ลือพงษ์หยิบขันข้าวออกไป
“คุยกับลูกมันรึยังล่ะ แม่นกเล็ก”
“คุยแล้ว” นกเล็กเครียด
มุมจัดสำรับกับข้าวถวายพระ ประยูรประกบติดใกล้ชิดอุไร ขยับถาด จัดถ้วยให้อุไรกับข้าวลงในสำรับ
อุไรไล่ “เอ็งไปห่างๆ ข้าหน่อยได้ไหม”
ลือพงษ์เข้ามาเห็นหน้าหงิกทันที
“ทำไมวะ กลัวใครเข้าใจผิดรึไง” ประยูรเห็นลือพงษ์ที่ยืนมองอยู่ “อ้าว ไอ้พงษ์ มาทำบุญเหมือนกันเหรอ”
อุไรหันขวับไปเห็นลือพงษ์ ยิ้มให้ ลือพงษ์เดินเข้ามาหา “ตัวเองมานานรึยัง”
ลือพงษ์ไม่มองหน้าอุไร “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ยูร”
“เมื่อวานนี้ รถเที่ยวสุดท้าย ยังนึกว่าจะได้นั่งรถเอ็งด้วยซ้ำ กะจะประหยัดเงินซะหน่อย”
“เมื่อวานบ่ายโมงก็กลับแล้ว ตอนเช้าได้คิวแรกน่ะ”
อุไรหน้าเจื่อน เพราะลือพงษ์ไม่มองหน้าเธอเลย ค่อยๆ ถอยออกไปอย่างน้อยใจ ประยูรชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ
อุไรกลับเข้ามานั่งกับอ่ำ
“เป็นอะไร หน้าตาไม่สบายเลย”
“เปล่าแม่.. ไม่มีอะไร”