บทละครโทรทัศน์ ดวงใจในไฟหนาว ตอนที่ 2 หน้า 5
หลายวัน เยี่ยมยุทธหาทั้งคอม ทั้งหนังสือพิมพ์เก่า ทั้งหนังสือเล่ม มุมนั้นมุมนี้ ระหว่างหาข้อมูล เยี่ยมยุทธปวดหัว มีนวดขมับ มีกินยาไมเกรน แทรกบางครั้ง
“ทำไมไม่มีอะไรเลย ประวัติครอบครัว ครอบครัวนี้เป็นใคร มีลูกกี่คน บ้านอยู่ไหน ไม่มีอะไรสักอย่าง”
เยี่ยมยุทธหลังพิงเก้าอี้หมดแรง
ปัจจุบัน เยี่ยมยุทธนั่งนิ่งในคลินิกจิตแพทย์ ไม่ได้เล่า จนหมอเปลวต้องเรียกสองสามครั้ง
“คุณเยี่ยมยุทธ คุณเยี่ยมยุทธ ....คุณพ่อคุณแม่คุณทำไมหรือครับ”
“เอ้อ ผมไม่อยากเล่า”
หมอเปลวพยักหน้า เข้าใจดี ยิ้มให้ “ครับ ไม่เป็นไร”
ธนาคารธนานุวัตร ห้องทำงานเปรมจิต ดาวเหนือ บอกพีระและเปรมจิตแล้ว
“แปลก! จะจีบสาว แต่ขอพบแม่เขา ทั้งๆที่รู้ว่าเขารังเกียจเนี่ยนะ”
เปรมจิตครุ่นคิดตาม ว่าเยี่ยมยุทธต้องการอะไร “เรียกร้องความสนใจหรือเปล่า..ประวัติเขาก็แค่เด็กกำพร้า ที่โตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มีคนรับไปเลี้ยงก็อยู่ไม่ทน คนแบบนี้ เขาเรียกไม่มีหัวนอนปลายเท้า ฉันรับไม่ได้”
ดาวเหนือยกมือบอก ทีท่าเจียมตัว “เอ้อ ขออนุญาตค่ะ.... ผู้ชายคนนี้ คุณปิ่นมุกคงชอบเขาจริงๆ วันก่อน ขึ้นไปร้องไห้บนดาดฟ้า พวกเราตกใจแทบแย่”
“ฮึ่ย มันบ้า บ้าแท้ๆ”
“ให้พบเถอะครับ ยิ่งขัดขวาง คุณหนูจะยิ่งอาละวาด ผ่อนปรนบ้าง อีกหน่อยก็เลิก เหมือนแฟนเก่าทุกคน”
เปรมจิตคิดครู่หนึ่ง พยักหน้า
กรุงเทพยามเย็น เวลาผ่าน หน้าตึก รถหรูของเยี่ยมยุทธมาจอด เยี่ยมยุทธลงจากรถ มองตราธนาคาร หมายมาด ดาวเหนือมายืนรอต้อนรับ “ท่านประธานรอคุณอยู่ที่ชั้นผู้บริหารค่ะ”
“ถึงกับต้องมารอรับเลยหรือ อ้อลืมไป เป็นคนใช้เขานี่” ดาวเหนือพยายามไม่สนใจ
“ที่นี่เป็นธนาคารนะคะ ระบบรักษาความปลอดภัยต้องดีที่สุด ตอนนี้เวลาเลิกงานแล้ว หลายชั้น ล็อคปิดไปแล้ว เพราะฉะนั้น อย่าเดินหลงไป คุณจะออกมาไม่ได้”
เยี่ยมยุทธมองชุด หัวจรดเท้า เท้าจรดหัว ท่าเดิม ชุดของดาวเหนือออกแนวคิกขุน่ารัก ไม่ดูหรูหรา ไม่น่าเชื่อถือ ชุดมีตุ๊กตาบางจุด เยี่ยมยุทธเลยทำสีหน้ารังเกียจ
“ชุดที่มีตุ๊กตาเนี่ย เคยคิดไหมว่ามันดูปัญญาอ่อน ควรเรียนรู้เรื่องการแต่งตัวให้ดูดีได้ในเน็ตน่ะ มีออกเยอะแยะ”