บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 2 หน้า 14
“ไม่เห็นมีอันตรายตรงไหน ฉันว่าสวยดีออก อยู่ที่นั่นแล้วไม่อยากจะกลับเหมือนเคยเป็นบ้านของฉันมาก่อน”
“เหลวไหล! เอ็งอย่าไปพูดให้ใครฟังนะ เขาจะหาว่าเอ็งเสียสติ! ข้าน่ะกลัวว่าเอ็งจะถูกก้อนหินถล่มทับ ไม่ก็โดนงูเงี้ยวเขี้ยวหงอนมันกัดเอา”
“บอกแล้วไง งูไม่ทำอันตรายฉันหรอกแม่ พวกมันเป็นเพื่อนฉัน”
“เอ็งเสียสติไปแล้วหรือไง อสรพิษเลี้ยงไม่เชื่อง ข้าไม่อยากต้องมาทำศพเอ็งเหมือนพ่อเอ็งอีกคน... คำแก้ว แม่ห่วงเอ็งหรอกนะ ถึงได้เตือน”
“ฉันดวงแข็ง ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก แม่อย่าห่วงเลย”
คำปองถอนใจ เหนื่อยหน่ายที่จะห้ามคำแก้ว ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ “แล้วลมพิษที่มือเอ็งเป็นยังไงบ้าง ทายาค่อยยังชั่วขึ้นแล้วหรือยัง”
คำแก้วเอามือลูบที่ข้อมือตัวเองให้คำปองดู ไม่มีร่องรอยแต่อย่างใด“หายเป็นปลิดทิ้งแล้วจ้ะ คราวนี้แม่จะเชื่อได้หรือยังว่าฉันดวงแข็ง” คำแก้วพูดยิ้มๆ แล้วเข้าห้องไป
“เมื่อวานยังแดงเป็นปื้นอยู่เลย ทำไมถึงได้หายไวนักนะ” คำปองได้แต่เก็บงำความสงสัยในพฤติกรรมประหลาดของคำแก้ว
คำแก้วกลับเข้าห้องมาครุ่นคิดถึงชายหนุ่มแปลกหน้าที่เทวาลัย
ทศพลกับคำแก้วสบตากัน ต่างนิ่งงันทั้งคู่ “เธอคือผู้หญิงในฝันคนนั้น....เธอเป็นคน หรือไม่ใช่กันแน่…”
คำแก้วขมวดคิ้วสงสัย “หน้าตาก็ดี แต่พูดจาเลอะเทอะ ฉันไม่ใช่คน จะเป็นผีสางนางไม้หรือไง” คำแก้วรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาหน้าทศพลแต่นึกไม่ออก
ทุกคนนั่งล้อมรอบกองไฟใกล้ๆ เต็นท์ ประกิตดีดกีตาร์ เพื่อนๆ ร้องเพลง เต้นรำกันสนุกสนาน ทศพลเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ดวงตาพร่าพราย สายตาทศพล เห็นภาพเบลอๆ เป็นภาพเพื่อนๆ ในชุดทหารขอมโบราณซ้อนทับขึ้นมา ทศพลพยายามสะบัดหัวไล่ความมึนงง ก่อนเห็นภาพในอดีตวาบขึ้นมาอีกครั้ง
ชายแดนเมืองปัตตนคร แม่ทัพไชยสิงห์หารือเสนาทั้งสี่ อันได้แก่ กษิติ (ดิน) สินธุ (น้ำ) มารุต (ลม) และอัคนี (ไฟ) เบื้องหน้า ทรายถูกวาดเป็นแผนที่แสดงอาณาเขตของเมืองปัตตนคร เมืองมรุกขนคร และเมืองใกล้เคียง แสงไฟจากกองไฟจับดวงหน้าทุกคน ไม่ต่างจากภาพที่ทุกคนนั่งล้อมรอบกองไฟในปัจจุบัน
วันชนะมาจับไหล่ทศพล ทำให้ตื่นจากภวังค์ “เฮ้ย !!! เป็นอะไรวะ นั่งหงอยเป็นไก่เหงาเชียว ไม่สนุกเหรอ”
“ไม่สบายหรือเปล่าคะพล ดูซิ หน้าซีดเชียว” พิมพ์พรเอามือจับหน้าผากทศพลด้วยความห่วงใย
“ผมไม่เป็นไร แค่มึนๆ หัวนิดหน่อย”