บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 2 หน้า 3
“อย่าดิ้นสิ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งยุ่ง” สมมาตรร้องบอกเจิดนภา
เจิดนภาไม่ฟัง “โอ๊ยยย !! ใครก็ได้ช่วยเอาฉันออกไปจากไอ้ตาข่ายบ้าๆ นี่ที”
ทศพลชักมีดพกที่เอาติดตัวมาตัดเชือกตาข่ายอย่างยากเย็น ช่วยทุกคนออกมาได้
“นี่มันดอนไม้ป่า หรือว่าหมู่บ้านมนุษย์กินคนกันแน่” พิมพ์พรหลุดออกมาได้ก็โวยวาย
“ถ้าเธอไม่ซุ่มซ่ามไปเหยียบกับดักที่เขาวางไว้ก็ไม่เป็นเรื่องหรอก” ประกิตติง
พิมพ์พรไม่พอใจ “เอ๊ะ! ทำไมต้องโทษฉันคนเดียวด้วยห๊ะ ไอ้ประกิต”
ทั้งสองหวิดจะวางมวยกัน ทันใดนั้น เสียงปืนลูกซองยิงขึ้นฟ้านัดหนึ่งก็ดังขึ้น เปรี้ยง !!! ทุกคนต่างสะดุ้ง ! พิมพ์พรโผเข้ากอดทศพลอย่างลืมตัว กำนันแย้มถือปืนลูกซองมากับเลื่อง และสมุน 2 คนเดี่ยวกับทัพถือไต้คบไฟเข้ามาส่องหน้า
“พวกเอ็งเป็นใคร?” กำนันแย้มหน้าตาถมึงทึง ยังไม่วางใจคิดว่าเป็นพวกคนร้าย
ที่นอกชานบ้านกำนันแย้ม ทัพยกสำรับกับข้าวอาหารป่าออกมาต้อนรับคณะของทศพล สมมาตรมองอาหารข้างหน้าแล้วแอบกลืนน้ำลาย
“อาหารบ้านป่า ไม่หรูหราเหมือนในเมือง หวังว่าพวกคุณคงกินกันได้” กำนันแย้มเอ่ยเชิญชวน
สมมาตรดีใจ “กินได้สิครับ กำนัน ตอนนี้ผมหิวจนแทบจะกินช้างทั้งตัวได้อยู่แล้ว”
เจิดนภาบ่นพึมพำ “มีแต่ผักหญ้า ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากินสักอย่าง”
“กินๆ เข้าไปเถอะ คนเรากินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน” เชษฐ์ย้อน
พิมพ์พรได้โอกาสออดอ้อน “พลคะ พิมพ์อยากกินแกงนั่น พลตักให้พิมพ์หน่อยสิคะ”
วันชนะสอด “เดี๋ยวฉันตักให้ก็ได้”
พิมพ์พรรีบตีมือมองตาเขียว “ไม่ต้องยุ่ง”
ทศพลตักเนื้อในแกงเผ็ดสีแดงข้นใส่จานของพิมพ์พร
พิมพ์พรยิ้มดีใจ รีบตักชิ้นเนื้อสีขาวขึ้นมากิน “แกงป่านี่เผ็ดร้อนถึงใจจริงๆ เนื้อไก่ก็แน๊น....แน่น…รสหวานกลมกล่อม”
“ไม่ใช่เนื้อไก่หรอก นั่นเนื้องู” เลื่องโพล่งบอก
พิมพ์พรหน้าเสีย “เนื้อ...งู” พิมพ์พรวิ่งออกไปอาเจียนอยู่ที่ริมระเบียง เจิดนภาเข้าไปช่วยดูแลลูบหลัง
“ขอโทษด้วยนะครับกำนัน พอดีเพื่อนผมไม่ถูกโรคกับงูสักเท่าไหร่” ประกิตพูดยิ้มๆด้วยความหมั่นไส้พิมพ์พร
กำนันแย้มถามอาจารย์ทัศนัย ขณะรินกระแช่ให้ดื่ม หลังกินข้าวเสร็จ “อาจารย์กับลูกศิษย์จะพากันไปไหน รถถึงมาเสียเอาที่ดอนไม้ป่าได้”
“ผมตั้งใจจะมาที่นี่ล่ะครับ”