บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 2 หน้า 4
กำนันแย้มชะงักนิดหนึ่ง “มาที่นี่? มาทำไม?”
“ได้ยินว่าที่นี่มีปราสาทหินโบราณท้ายหมู่บ้าน ผมก็เลยอยากพานักศึกษามาสำรวจ”
“มีแต่ซากปรักหักพัง ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก พวกคุณอย่าไปเลย”
“ซากอิฐซากหินพวกนี้จะทำให้เราได้รู้ประวัติศาสตร์ความเป็นมาของท้องถิ่น ไม่แน่นะครับลงพื้นที่คราวนี้ เราอาจได้เจอข้อมูลทางโบราณคดีใหม่ๆ ก็เป็นได้”
กำนันแย้มชักยั๊วะ “เอ๊ะ อาจารย์นี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง บอกว่าที่นั่นมันไม่มีอะไรก็ไม่มีสิ ผมว่าอาจารย์รีบพานักศึกษากลับไปดีกว่า ก่อนจะเกิดเรื่อง”
ทศพลสงสัย “เกิดเรื่อง? ... เรื่องอะไรเหรอครับ?”
“เชื่อผมเถอะ คุณอย่ารู้ดีกว่า เลิกล้มความคิดจะไปที่นั่นซะ แล้วรีบพาลูกศิษย์ของอาจารย์ออกไปจากดอนไม้ป่าก่อนรุ่งสาง ไม่อย่างงั้น.... ผมไม่รับประกันความปลอดภัย !!!”
อาจารย์ทัศนัยและนักศึกษามองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจกับท่าทีมีพิรุธของกำนันแย้ม
อาจารย์ทัศนัยและนักศึกษาแต่ละคนหน้าเครียด เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี
วันชัยบ่น “กำนันอะไรวะ ใจดำชะมัด ขอพักด้วยคืนนึงก็ไม่ได้”
สมมาตรรีบเสริม “ตอนแรกก็ต้อนรับดีอยู่หรอก พอรู้ว่าเราจะไปที่ปราสาทหินเท่านั้น ก็รีบไล่ตะเพิด ออกมาแทบไม่ทัน”
ทศพลกังวล “เราจะเอาไงต่อไปดีล่ะครับ อาจารย์ ถ้ารถยังซ่อมไม่เสร็จ เราก็ออกไปจากหมู่บ้านนี้ไม่ได้อยู่ดี”
อาจารย์ทัศนัยสรุป “คืนนี้เราคงต้องค้างแรมกันที่หมู่บ้านนี้ไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
“แล้วเราจะนอนกันที่ไหนล่ะคะ ยุงป่าก็เยอะชะมัด กัดจนคันยิบๆไปทั้งตัว” พิมพ์พรโอดครวญ
“ก็กางเต็นท์นอนมันกลางป่าตรงนี้แหละ” ประกิตเสนอ
เจิดนภาขัด “แล้วถ้าดึกๆ เสือมันย่องมา ไม่ต้องมุดเข้าไปนอนในปากเสือกันหรือไง”
“จะนอนตรงไหนก็เอาสักที่เถอะ เถียงกันอยู่ได้ ฉันง่วง” รัตนาวดีหาวหวอดๆ
ทศพลเห็นแสงตะเกียงเจ้าพายุส่องมาจากบ้านของคำปองอยู่ไกลๆ “ดูโน่นสิ ! ทางโน้นมีแสงไฟ !” ทศพลเดินนำทุกคนตรงไปยังบ้านของคำปอง
ทศพลยืนชะเง้อที่รั้วหน้าบ้านคำปอง ได้ยินเสียงตำข้าวดังเป็นจังหวะ ทศพลหันมาบอกชาวคณะ “คืนนี้เราคงต้องขอชาวบ้านพักชั่วคราวกันไปก่อน”
“ที่ไหนฉันก็นอนได้ทั้งนั้น ตอนนี้ตาฉันจะปิดอยู่แล้ว” รัตนาวดียังหาวไม่หยุด
“หวังว่าเจ้าของบ้านหลังนั้นคงไม่ใจจืดใจดำเหมือนอีตากำนันโหดนั่นนะ” พิมพ์พรเปรย
“ได้หรือไม่ได้ก็ต้องลองเสี่ยงดู” อาจารย์ทัศนัยสีหน้ามีความหวัง