บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 2 หน้า 5
ทศพลเห็นคำปองยืนหันหลังอยู่ กำลังตำข้าวอยู่ที่ไต้ถุน “คุณน้าครับ... คุณน้า !”
คำปองหันมามองสงสัยว่าใครมาตะโกนเรียกอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน
กำนันแย้มยกกระแช่ขึ้นซดจนหมด ความวิตกกังวลยังค้างคาอยู่ในใจ
“พ่อไล่คนเมืองพวกนั้นกลับไปกลางดึก จะไม่ใจไม้ไส้ระกำไปหน่อยรึ” เลื่องเอ่ยถาม
เดี่ยวกังวล “นั่นสิพ่อกำนัน ป่านนี้แม่สาวชาวกรุงจะถูกเสือคาบไปกินหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พวกมันจะบุกรุกเทวาลัยเจ้าแม่นาคี ข้าจำเป็นต้องตัดไฟเสียแต่ต้นลม” กำนันแย้มเอ่ยเสียงเฉียบ
เลื่องขัด “ดูพวกมันไม่มีพิษไม่มีภัย พ่ออาจจะระแวงมากไป”
“หมออ่วมเตือนว่าให้ระวังคนต่างถิ่น มันจะเข้ามาเสริมฤทธิ์เสริมเดชให้กับเจ้าแม่นาคี และนำความหายนะมาสู่ดอนไม้ป่าของพวกเรา เอ็งลืมไปแล้วหรือไงวะ ไอ้เลื่อง”
เลื่องนึกขึ้นได้ ยอมสงบปากสงบคำ ทัพกับเดี่ยวอดขนลุกไม่ได้เมื่อพูดถึงเจ้าแม่นาคี กำนันแย้มวิตกกังวลกลัวความเดือดร้อนที่หมออ่วมเคยเตือนจะเกิดขึ้นกับคนในหมู่บ้าน
ที่บ้านคำปอง คำปองพาพวกของทศพลเข้ามานั่งที่แคร่ แล้วเอ่ยบอกอาจารย์ทัศนัย “ถ้าไม่มีที่ไป พักด้วยกันที่นี่ก็ได้ แต่บ้านฉันอาจจะคับแคบไปสักหน่อย”
“แค่มีที่ให้ลูกศิษย์ผมได้พักผ่อนเอาแรงคืนนี้ก็พอแล้วล่ะครับ”
“ดอนไม้ป่าทุรกันดาร ไม่มีอะไรน่าสนใจ พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่”
“ผมพานักศึกษามาสำรวจปราสาทหินบนเนินเขาท้ายหมู่บ้านน่ะครับ”
คำปองสะดุดเมื่อรู้ว่าพวกของทัศนัยจะไปที่เทวาลัยเจ้าแม่นาคี
“ตอนแรก พวกเราก็กะว่าจะขอพักบ้านกำนัน แต่...”
วันชนะพูดยังไม่ทันจบ คำปองก็รู้คำตอบ “ถูกไล่ตะเพิดออกมาล่ะสิ”
“คุณน้าทราบ ?” รัตนาวดีแปลกใจ
คำปองแค่นหัวเราะ “คนที่นี่ไม่ชอบให้คนต่างถิ่นเข้ามายุ่มย่าม”
พิมพ์พรพูดเบาๆ กับเจิดนภา “บ้านป่าเมืองเถื่อนชัดๆ”
ทศพลกวาดตามอง“น้าคำปองอยู่คนเดียวเหรอครับ”
“น้าอยู่กับลูกสาว แต่ดึกป่านนี้ คำแก้วมันคงหลับไปแล้ว”
คำแก้วแอบมองอยู่ที่หน้าต่างในห้องนอน เห็นทศพลแล้วรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเห็นหน้าที่ไหนมาก่อน ทศพลเงยหน้ามองมาที่หน้าต่างห้องคำแก้วพอดี เห็นเพียงผ้าม่านถูกลมพัดปลิวไหว ไม่เห็นคำแก้วซะแล้ว
พิมพ์พรเห็นทศพลมองไปที่หน้าต่างก็รู้สึกหึง “มองอะไรคะพล ?”
“ผมรู้สึกเหมือนมีใครแอบมองเราอยู่”