บทละครโทรทัศน์ นาคี ตอนที่ 19

ที่หน้าผา บริเวณที่คนของกำนันแย้มเอาศพคำแก้วมาโยนไว้ ฟ้าเปลี่ยนสีจวนค่ำ บรรยากาศเศร้าสร้อย

ทศพลเดินมายังปลายหน้าผา ตะโกนกู่ร้องเรียกหาคำแก้วสุดเสียง “คำแก้ววว !!!” ทศพลเข่าอ่อน ไร้วี่แววของคำแก้ว ทรุดลงอย่างหมดแรง “พี่จะอยู่ยังไง ถ้าไม่มีคำแก้ว” น้ำตาทศพลร่วงเผาะลงบนพื้นดิน

ที่เถียงนายามกลางคืน ทั้งสี่นั่งอยู่รอบกองไฟ บรรยากาศตึงเครียด ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ

จู่ๆ วันชนะก็โพล่งขึ้นมา “ฉันอยากกลับบ้านว่ะ” ทุกคนหันไปมองวันชนะเป็นตาเดียวกัน “ตั้งแต่เรามาถึงดอนไม้ป่า เราเสียทั้งลุงชม ยัยรัตน์ อาจารย์ทัศนัย แล้วยังต้องมาเจอเรื่องที่ไม่คาดฝันอีก”

ประกิตเห็นด้วย “ฉันก็ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน ฉันกลัวว่ะ ตอนนี้ขวัญหนีดีฝ่อหมดแล้ว”

สมมาตรเสริม “ถ้าฉันไม่เห็นกับตา ให้ตายฉันก็คงไม่เชื่อว่าคำแก้วเป็นงู”

เขษฐ์เล่า “เคยได้ยินแต่พญานาคแปลงร่างมาบวช เพิ่งจะเคยเห็นงูแปลงร่างมาอยู่กินกับคน แล้วดันเป็นไอ้พล เพื่อนพวกเราซะด้วย”

“ในเมื่อหมดข้อสงสัยกันแล้ว คำแก้วเป็นงูชัวร์ งั้นไปเก็บเสื้อผ้าเลยดีกว่า” ประกิตรีบลุกพรวด อยากกลับบ้านเต็มแก่

แต่เชษฐ์ห้ามไว้ “เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิวะ แล้วไอ้พลล่ะ”

สมมาตรปลง “พวกเราเตือน มันยังไม่เชื่อว่าเมียมันเป็นงู แล้วจะให้ทำยังไงวะ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับมัน ถึงยังไงมันก็เพื่อน”

“ถ้ามันอยากอยู่ที่นี่รอเมียงูมันมาหาก็ช่างหัวมันเถอะ” วันชนะพูดอย่างตัดใจ

ที่บ้านกำนันแย้ม บุญส่งสั่งพิมพ์พรกับเจิดนภา “เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย พรุ่งนี้กำนันจะให้คนไปส่งพวกเราที่ท่ารถในเมืองแต่เช้า”

เจิดนภาลิงโลด “ในที่สุดเราก็ได้กลับบ้านกันสักที ฉันคิดถึงพ่อกับแม่จะแย่อยู่แล้ว”

“พ่อแน่ใจนะว่านังคำแก้วมันตายแล้ว” พิมพ์พรสีหน้ากังวล

“นังงูผีถูกดาบเหล็กไหลฟันจนยับ สมุนกำนันแย้มเอาศพมันโยนทิ้งหน้าผา มันไม่กลับมาให้ลูกเห็นหน้าอีกแน่นอน” บุญส่งยืนยัน

“พิมพ์ขอพาพลกลับไปกับเราด้วยนะคะ”