บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 22
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
หน้าห้องผ่าตัด เขมิกายืนมองหมอกับพยาบาลต่างกรูกันเข้าห้องผ่าตัดไป บ้างก็วิ่งออกมาเตรียมเครื่องมือ
เขมิการีบเดินตามพยาบาล “น้องชายฉันเป็นไงบ้างคะ”
“ตอนนี้ยังบอกอะไรไม่ได้ค่ะ” พยาบาลรีบเข้าไปในห้องผ่าตัด ประตูปิดอัตโนมัติชั้นนอก
ญาดารีบเร่งเดินเข้ามา เขมิกาวีนใส่พี่สาวทันที “พี่ดา! ทำไมไม่รับโทรศัพท์ เขมจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!”
“พี่ทิ้งมือถือไว้ในรถ หมอว่าไงบ้าง”
“อาจารย์หมอเพิ่งมาถึง ดูอาการแล้ว ไตรน่าจะเกิดการกระทบกระเทือนทางสมอง ก็ที่โดนซ้อมปางตายมาไง”
“ดีที่เขมอยู่ด้วย”
“ยัยนีต่างหากที่พาไตรมาส่งโรงพยาบาล แล้วหนีหายไปเลย คงไม่กล้าสู้หน้าเรา..”
“เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะรูปบ้าๆรูปเดียว!”
“เพราะผู้ชายเลวๆคนเดียวต่างหาก!!” ญาดานิ่งอึ้งไป
ทางเข้าโรงพยาบาล ชาคริตเดินผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาชญานีเดินเร็วๆเข้ามาแซงหน้าชาคริตแล้วขวางทางไว้
“ห้ามเข้าไปนะ”
“ไม่เข้าไปดู แล้วจะรู้เหรอว่า มันตายแน่หรือเปล่า”
“พี่คริต! นีขอล่ะ”
“ตื่นเต้นอะไร ก็มาดูว่า มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า” ชาคริตเดินเข้าไป ชญานีตะโกนไล่หลังชาคริต
“ถ้าคิดว่าตัวเองเจ็บอยู่ล่ะก็ ยังไม่เท่าไหร่หรอก รอให้พี่คริตเสียสิ่งที่รักที่สุด แล้วพี่คริตจะรู้สึก!”
ชาคริตไม่สนใจการตีโพยตีพายของชญานีเลย “ไม่เข้าไปด้วยกันหรือ กลัวข่าวร้าย?”
ชาคริตเดินสบายๆเข้าไป ชญานียังกลัวไม่กล้าเข้าไปฟังผล
ล็อบบี้โรงพยาบาล ญาดากำลังคุยมือถืออยู่กับกมลพรรณ
“ตอนนี้หมอคนไหนเป็นคนสั่งยาให้คุณพ่อ ไม่รู้อีกแล้วหรือคะ น้ามลไม่รู้จริงๆหรือคะว่า คุณพ่ออยู่ที่ไหน”
ญาดาเห็นคนเดินมาทางปลายตา/นึกว่าเป็นเขมิกา ญาดาชี้นิ้วชี้ขึ้นห้ามไม่ให้รบกวน
“ถ้าคุณพ่อติดต่อมา..” ญาดาชะงัก “บ้าจริง ปิดมือถือใส่เฉยเลย”
ญาดาชะงักกึกเพราะทางกมลพรรณตัดสายทิ้งเฉยเลย