บทละครโทรทัศน์ ระเริงไฟ ตอน 11
บทประพันธ์ โสภี พรรณรายบทโทรทัศน์ พิมพ์ธนา
บ้านดิลก ดิลกนั่งเป็นประธาน เรียกเขมิกา ไตรทศ กมลพรรณ ปาริฉัตร เข้ามาเพื่อประกาศเจตนารมณ์
“ฉันขอให้ทุกคนรับรู้ไว้..ฉันไม่ยอมรับการแต่งงานของยัยดากับไอ้ชาคริต!”
เขมิกาเพิ่งเข้ามานั่งห่างจากไตรทศ กมลพรรณและปาริฉัตร
“ถึงคุณพ่อจะไม่ยอมรับ พวกเค้าก็แต่งงานกันอยู่ดี” ปาริฉัตรเสริม “นั่นสิคะ ใครจะไปห้ามได้”
“เขมคิดว่าไง ลูก เราควรทำไงดี”
“เขมไม่ขอออกความเห็นค่ะ”
“เอาอย่างนี้สิคะ ท่านก็ประกาศไม่รับรู้การแต่งงานครั้งนี้ ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ทางฝ่ายเจ้าสาวร่วมงาน จะเรียกว่าเป็นการแต่งงานได้ไง”
“แม่เก่งจัง!”
“เรื่องแต่งๆเลิกๆนี่ แม่ถนัด!” กมลพรรณหยุดปากทันที เพราะเข้าตัวเอง
“งั้นทุกคนห้ามไปงานแต่งงานยัยดาเป็นอันขาด!”
เขมิกาเดินออกไปเงียบๆ ไตรทศนิ่งคิดยังไม่ปักใจตามพ่อเพราะเป็นคำแนะนำของกมลพรรณ ดิลกยังหงุดหงิดงุ่นง่านโมโหเรื่องแต่งงานของญาดา
สนามบ้านทัศนะ เขมิกามองไปไกลอดคิดเรื่องญาดากับชาคริตไม่ได้ ทัศนะเดินมานั่งข้างๆ
“น้องสาวผมชอบของขวัญคุณมาก” เพ็ญขวัญนั่งอยู่ในบ้านกำลังดูขวดแก้วที่ปลูกต้นไม้อยู่ข้างใน
“คุณเข้าใจคิดดี....ชีวิตขวัญก็เหมือนต้นไม้ที่จะต้องอยู่ในที่จำกัด แต่ยังสามารถเติบโตได้..”
“บางครั้งเขมก็อยากใช้ชีวิตเหมือนคุณขวัญ..ไม่ต้องออกไปรับรู้เรื่องแย่ๆ ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนที่ไม่อยากเจอ”
“ตอนนี้คุณไม่อยากเจอหน้าใคร..นายคริตหรือว่าคุณดา?”
เขมิกานิ่งอึ้ง ที่ทัศนะรู้ทัน/ ทัศนะรู้เรื่องชาคริตกับญาดาจะแต่งงานกันจากเขมิกาแล้ว “ทั้งสองคน..”
“ผมยังไม่ปักใจเชื่อว่าสองคนนั้นจะแต่งงานกันจริงๆ นายคริตไม่น่ายอมผูกมัดกับผู้หญิงคนไหน”
“ถ้าพวกเค้าแต่งงานกันจริงๆ แสดงว่าคุณคริตรักพี่ดางั้นเหรอคะ”
“คุณจะสนใจไปทำไม? หรือว่าคุณยังตัดใจไม่ได้?” เขมิกาไงก็เจ็บ “ก็แค่สงสัย...”
เขมิการีบหนีไปหาเพ็ญขวัญ ทัศนะเกรงว่าเขมิกายังมีเยื่อใยอยู่