บทละครโทรทัศน์ แอบรักออนไลน์ ตอนที่ 11 หน้า 5
“หือ ??? ผมเนี่ยนะ ผมเล่นละครไม่เป็น ! ยิ่งเล่นละครหลอกผู้ใหญ่ ผมทำไม่ได้หรอกครับ ละอายใจ !!!” อ้าววว..อวัศยาสะอึก ปราณนต์รีบแก้ “แต่ผมก็เข้าใจนะครับที่พี่ศยาต้องทำแบบนี้ เพราะมันเป็นทางออกเดียว แต่ผม....ทำไม่ได้จริงๆ ผมขอโทษนะครับ”
อวัศใจหายวาบ แต่ตีหน้านิ่ง “ฉันล้อเล่น!! ตอบซะจริงจังเลย”
อ้าววว.. ปราณนต์งง..หญิงสาวฝืนยิ้มกลบเกลื่อนทั้งที่ในใจ Sad สุดๆ
“เฮ่อออออ..แล้วไป”
อวัศยาเศร้า แต่ฝืนยิ้ม และเปลี่ยนเรื่อง “ .. ถึงตาเธอแล้ว .. ปัญหาที่ดูเหมือนจะไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนอื่น คืออะไร ? ฉันพร้อมฟัง”
ปราณนต์คิดๆ อึกๆอักๆ จะเล่ายังไงดี แล้วก็ค่อยๆระบายออกมา “ผมโดน..ผู้หญิง...ที่ผมรู้สึกดีด้วยมากๆ..ทิ้งไปหน่ะครับ..ผู้หญิงที่ผมไม่รู้จัก”
ศยาชะงัก “หือ?” ใคร ??
“ผมไม่รู้จักเค้าตัวเป็นๆน่ะครับ เราคุยกันทางแชต .. “ อวัศยาอึ้ง ใจเต้นแรง “เมื่อก่อนผมไม่คิดว่าเค้าจะสำคัญ แต่..วันนี้มันกลายเป็นความ “ผูกพัน” โดยไม่รู้ตัว .. ตอนที่มีเค้าผมอาจจะไม่รู้สึกมาก แต่พอขาดไป..รู้สึกเลย !!” อวัศยามองณนต์สงสารจับใจ “เค้า “ทิ้ง” ผมไป ไม่บอกลาสักคำ..ผมแค่อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมทำผิดอะไร ? หรือเค้าเป็นอะไร ? จะมีอันตรายอะไรเกิดขึ้นกับเค้าหรือเปล่า ? มันคิดไปสารพัด..เมื่อก่อนผมไม่เข้าใจอารมณ์คนติดแชต แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว” ปราณนต์ยิ้มขื่นๆ อวัศยามองด้วยความเห็นใจ
“บางทีเค้าอาจจะไม่ได้คิดเหมือนที่ผมคิดก็ได้..สิ่งที่เราคุยกันมันอาจจะไม่สำคัญอะไรกับเค้า”
“ไม่จริง !!” อวัศยาลืมตัว
หือ?? ปราณนต์หันมา อวัศยาสะอึก...เฮ้ย...ทำไงดี ?
ลิปดายืนอยู่ที่หน้าร้านแจน..ด้านหลังเห็นอรุณกับแจนนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ
ลิปดาโทร.หาศยา แต่ไม่มีคนรับ ลิปดากดวาง “ทำไมไม่รับ”
ลิปดาคิดแล้วพิมพ์ข้อความส่งไปอีกที
โทรศัพท์มือถืออวัศยาปิดเสียง วางอยู่ในกระเป๋า ขึ้นสัญลักษณ์มีข้อความเข้า
ปราณนต์มองหน้าศยาแปลกใจ
อวัศยาคิดหาทางออก “ฉันหมายถึง ที่เค้าหายไป อาจเป็นเหตุสุดวิสัย หรือขัดข้องทางเทคนิค ถ้าเธอรู้สึกดีกับเค้าขนาดนั้น ฉันว่า..เค้าก็อาจจะรู้สึกดีไม่ต่างกับเธอ อีกไม่นานเดี๋ยวเค้าก็กลับมา อวัศยามองหน้าปราณนต์น้ำเสียงจริงจัง
ปราณนต์มองหน้าศยา..ในแว่บนั้น..ปราณนต์สัมผัสได้ถึงความจริงจังอะไรบางอย่างในน้ำเสียง