บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 9

ใบหน้ารสสุคนธ์เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เน่าเละของผีแม้นมาศ มีหนอนไชออกมา ผีแม้นมาศฉีกยิ้มกว้างตาขาวโพลงน่ากลัว

ทวนที่กำลังไซ้คออยู่ก็ชะงักเมื่อได้กลิ่นแปลกๆ “เหม็นอะไรวะ” ปากทวนเปรอะไปด้วยน้ำหนอง ทวนเห็นผีแม้นมาศนอนอยู่ไม่ใช่รสสุคนธ์ก็ตาเหลือก “ผะ..ผี” ทวนผงะออกรีบคลานหนีหลบเข้าที่ซ่อนอย่างเร็ว

ผีแม้นมาศเด้งตัวมาแล้วแสยะยิ้ม “ไอ้ชั่ว...คืนนี้จะเป็นคืนตายของแก” ผีแม้นมาศเดินตามหา...กวาดสายตามองหาทวน

ทวนเห็นท่าไม่ดีค่อยๆ คลานหนีออกไปทางประตูหลัง

ทวนหน้าตื่นวิ่งเตลิดหนีออกจากเรือนไม้หอมมา “ช่วยด้วย ผีหลอก...ช่วยด้วย” ทวนวิ่งมาจนถึงสระบัวแต่แล้วทวนก็ต้องผงะเมื่อผีแม้นมาศยืนขวางหน้าไว้

ผีแม้นมาศตบทวนอย่างแรง ทวนเซล้มลงกองกับพื้น ผีแม้นมาศพุ่งตัวอย่างไวก้มลงไปบีบคอทวนแน่น “คนจิตใจต่ำอย่างแก...อย่าอยู่เลย” ผีแม้นมาศเกร็งมือบีบคอทวนแน่น

ศาลาท่าน้ำ บ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.ภาณุกรเดินทอดอารมณ์ออกมา ใบหน้าครุ่นคิดเครียด ด้านหลัง ม.ร.ว.ภาณุกรมีเงาของตาดำโผล่ออกมาจับจ้องอยู่ ตาดำมอง ม.ร.ว.ภาณุกรตาเขม็งแล้วขยับเข้าหา ม.ร.ว.ภาณุกรทางด้านหลัง ม.ร.ว.ภาณุกรกำลังนึกถึงตอนที่ยื่นรูปฝากให้รสสุคนธ์

“ถึงแม้ว่าความรักของพี่ชายทัตกับแม้นมาศจะจบด้วยโศกนาฏกรรมก็ตาม แต่มันก็คือความรักแท้ที่บริสุทธิ์ ควรแก่การระลึกถึง” ม.ร.ว.ภาณุกรยื่นอัลบั้มรูปส่งให้รามนรินทร์

“นี่เป็นอัลบั้มรูปฝีมือการถ่ายภาพของพี่ชายทัต เรื่องราวทั้งหมดถูกบันทึกอยู่ในนี้...น้าฝากรามเอาไปให้หนูรสด้วย

นะ”

ม.ร.ว.ภาณุกรยืนหันหลังถอนหายใจ “พี่ชายทัต...ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับ”

ตาดำได้ยินทุกอย่างก็เคลื่อนตัวหลบออกไป ม.ร.ว.ภาณุกรหันกลับมาก็ไม่เห็นใครอยู่แล้ว ม.ร.ว.ภาณุกรหันมองหา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องของทวนก็ดังเข้ามา “อ๊ากกกกก”

“เสียงอะไร” ม.ร.ว.ภาณุกรรีบรุดออกจากศาลาไปที่สระบัวทันที