บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 9 หน้า 2
ที่สระบัว ทวนหายใจไม่ออก ตะเกียกตะกายดิ้นสุดกำลัง ผีแม้นมาศโน้มตัวกดแรงลงไปอีก มองทวนที่กำลังจะขาดใจตายแล้วยิ้มเหี้ยมสะใจ
ม.ร.ว.ภาณุกรเดินตามทางเข้ามาใกล้ๆ เรื่อยๆ “ใครน่ะ ใครอยู่ตรงนั้น”
ผีแม้นมาศชะงักกึกหันขวับไปเห็น ม.ร.ว.ภาณุกรเดินเข้าก็หันกลับมาจ้องทวนตาเขม็ง “จำเอาไว้ ถ้าแกคิดร้ายกับรสสุคนธ์อีก..แกตาย” พูดจบร่างของผีแม้นมาศก็หายวับไป เหลือเพียงทวนที่นอนหายใจโรยหอบอยู่ที่พื้น
ม.ร.ว.ภาณุกรเดินเข้ามาเห็นทวนนอนอยู่ก็แปลกใจ “ทวน...มาทำอะไรแถวนี้”
“เออ...ผมเห็นเงาคนครับเลยตามมาดู แต่เดินไม่ระวังเลยสะดุดล้มก่อนสงสัยเท้าจะพลิกครับ”
“แล้วดีขึ้นยัง ให้ฉันช่วยมั้ย”
“ขอบคุณครับ ผมเดินกลับเองไหว” ทวนลุกขึ้นแล้วแกล้งเดินกระเผลกออกไป
ม.ร.ว.ภาณุกรมองรอบๆ สระบัวด้วยความสงสัย จับผิดว่ามีใครอยู่จริงหรือเปล่า แต่ทุกอย่างก็ดูเงียบปกติ ที่หลังต้นไม้ตาดำแอบมองดู ม.ร.ว.ภาณุกรอยู่แล้วค่อยๆ ขยับตัวหลบออกไปเงียบๆ
ห้องนอนรสสุคนธ์ รสสุคนธ์พลิกอัลบั้มรูปถ่ายดู เห็นรูปถ่ายเดี่ยวของแม้นมาศในอิริยาบถต่างๆ ในหลายๆ สถานที่ เช่น ภาพถ่ายแม้นมาศตอนเรียนมหาวิทยาลัย ภาพถ่ายแม้นมาศทำกิจกรรมต่างๆ ภาพถ่ายแม้นมาศตอนอยู่บ้าน พรหมบดินทร์ ฯลฯ และยังมีภาพถ่ายแม้นมาศกับ ม.ร.ว.ภาณุทัตอยู่อีกหลายรูป ทั้งคู่ดูรักกันมาก
รสสุคนธ์เห็นผีแม้นมาศยืนมองอยู่ ผีแม้นมาศเห็นรูปถ่ายก็น้ำตาไหล “เธอเอารูปพวกนี้มาจากไหน”
“คุณชายกรให้คุณรามเอามาให้ค่ะ”
ผีแม้นมาศดึงอัลบั้มมาถือแล้วลูบรูป ม.ร.ว.ภาณุทัตอย่างหวนหาอาวรณ์ “คุณชายทัต...เล็กคิดถึงคุณชายเหลือเกิน”
“คุณชายคงรักย่าเล็กมากนะคะ ดูสิคะถ่ายรูปย่าเล็กเก็บไว้เยอะเลย”
“คุณชายเป็นคนชอบถ่ายรูป พอว่างๆ ก็มักจะชวนฉันไปเป็นนางแบบบ่อยๆ”
“ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นก่อน ภาพในอัลบั้มนี้คงเต็มไปด้วยภาพแห่งความสุขของคุณชายกับคุณย่าเล็กจนล้นไป
หมด”
“ใช่...ไอ้คนใจบาป...มันพรากความสุขไปจากฉัน...มันจะต้องชดใช้อย่างสาสม” ผีแม้นมาศกรีดร้องแล้วหายตัววับออกไปพร้อมกับอัลบั้มรูป
รสสุคนธ์ได้แต่เศร้า สงสารผีแม้นมาศ “รสจะช่วยปลดปล่อยย่าเล็กยังไงดี”
เช้าวันใหม่ รามนรินทร์เดินอารมณ์ดีลงมาจากชั้นสองกำลังจะออกไปหารสสุคนธ์ แต่แล้วก็มีเสียงเรียกขึ้นมาก่อน “พี่รามจะไปไหนคะ”
รามนรินทร์ชะงักหันไปเห็น ม.ล.อุณนิษายืนยิ้มแป้นอยู่ก็แปลกใจ “คุณนิษา มาทำอะไรที่บ้านพี่แต่เช้าครับ”