บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 13

น้อยมองหน้า ม.ล.อุณนิษาพร้อมตอบโต้ “พวกเราก็แค่ไปเที่ยว พวกคุณต่างหากล่ะคะที่หาเรื่อง”

“นังปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แกกล้าเถียงเหรอ จวงตบปากมัน” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสั่ง

จวงตบหน้าน้อยอย่างแรงทีหนึ่ง น้อยหน้าชา เจ็บใจ น้ำตาซึม จวงจะตบอีก รสสุคนธ์เข้าไปกันไว้ “ทำไมต้องใช้ความรุนแรงด้วยคะ พูดกันดีๆ ก็ได้ค่ะ”

“ฉันพูดกับเธอดีๆ แล้ว..แต่เธอก็ดื้อด้าน ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ออกไปจากบ้านฉันซะ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาไล่

“ไม่ค่ะ ฉันเป็นคนของคุณชายภาณุกร มีแต่คุณชายเท่านั้นที่ไล่ฉันออกได้” รสสุคนธ์ปฏิเสธ

“จองหอง ดูสิคะ คุณพี่ มันสำคัญตัวว่าเป็นคนโปรดของชายกร จนไม่เห็นหัวคุณพี่เลย” ม.ร.ว.หญิงแขไขยุแหย่

“อย่าคิดนะว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอ จวงจัดการ” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสั่ง

น้อยร้องห้าม “อย่านะ” น้อยขยับตัวจะไปช่วยรสสุคนธ์แต่ถูกปริกจับตัวไว้ “มึงอยู่เฉยๆ อีน้อย เดี๋ยวมึงได้โดนอีกแน่”

จวงง้างมือแล้วตบหน้ารสสุคนธ์อย่างแรง ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.หญิงแขไข ม.ล.อุณนิษา ยิ้มสะใจ

รามนรินทร์นั่งอ่านแฟ้มงานในห้องทำงาน เฟื่องหน้าตื่นเข้ามาหา “คุณรามคะ”

“มีอะไรเหรอครับ นม”

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ มากับนมเหอะค่ะ” รามนรินทร์รีบตามเฟื่องออกไป

จวงตบหน้ารสสุคนธ์ฉาดใหญ่ รสสุคนธ์เซล้มลง น้อยดิ้นแต่ถูกปริกล็อคตัวไว้

“ตบอีก...ตบจนกว่าฉันจะบอกให้หยุด” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสำทับ

จวงขึ้นคร่อมรสสุคนธ์จะตบอีก แต่รามนรินทร์เข้ามาดึงมือจวงไว้ จวงชะงัก ม.ร.ว.หญิงภาวิดา ม.ร.ว.หญิงแขไขและ ม.ล.อุณนิษาตกใจ

“พอแค่นี้เหอะครับคุณแม่”

เฟื่องไปพยุงรสสุคนธ์ น้อยรีบสะบัดตัวออกจากปริกเข้าไปช่วยพยุงรสสุคนธ์

“โธ่คุณรส ขวัญเอ๊ยขวัญมา ไม่เป็นไรแล้วนะคะ คุณรามมาช่วยแล้ว” เฟื่องบอกด้วยความสงสาร

“นังเฟื่อง นังสาระแน นี่แกแล่นไปฟ้องลูกชายฉันเหรอ แกอยากโดนไล่ออกจากบ้านไปอีกคนใช่มั้ย” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาของขึ้น

“จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้น” รามนรินทร์ตัดบทเสียงเข้ม