บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 13 หน้า 2
ม.ร.ว.หญิงแขไขตำหนิ “ตายจริง นี่รามกล้าหือคำสั่งคุณหญิงพี่เหรอ”
ม.ล.อุณนิษาฟ้อง “คุณหญิงป้าเห็นหรือยังคะ พี่รามเข้าข้างนังพวกนี้แค่ไหน ออกรับแทนมัน” เธอหันหน้าไปทางรสสุคนธ์ “แทนที่จะเชื่อคุณหญิงป้า”
“แม่ไม่นึกเลยว่ารามจะเห็นคนอื่นดีกว่าแม่” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาตัดพ้อ
“เปล่านะครับ ผมไม่เคยคิดแบบนั้นกับคุณแม่” รามนรินทร์เสียงอ่อนลง
“แล้วทำไมรามต้องปกป้องมันด้วย หรือว่ารามหลงเสน่ห์มัน”
รามนรินทร์หันมองรสสุคนธ์นิดหนึ่งแล้วก่อนจะหันไปอธิบายให้แม่เข้าใจ “ผมทำเพราะความถูกต้อง คุณรสกับน้อยไม่ได้หนีเที่ยว แต่ผมเป็นคนอนุญาตเอง ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มันเป็นความบังเอิญและอุบัติเหตุ...คนอื่นสร้างเรื่องใส่ร้ายสร้างหลักฐานเท็จ จริงๆ แล้วไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย เอาล่ะถ้าจะเอาผิดก็มาลงที่ผม...อย่าให้ถึงต้องไล่กันเลยนะครับคุณแม่ ผมขอล่ะ”
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาอึ้ง ม.ร.ว.หญิงแขไขกับ ม.ล.อุณนิษาแค้นใจที่รามนรินทร์ออกหน้ารับผิดแทนรสสุคนธ์กับน้อย รสสุคนธ์มองรามนรินทร์ด้วยความซาบซึ้ง เฟื่องกับน้อยพากันพยุงรสสุคนธ์ออกไป
หน้าบ้านพรหมบดินทร์ ม.ร.ว.หญิงแขไขดึงแขน ม.ล.อุณนิษาเดินออกจากประตูบ้านด้วยความไม่พอใจ
ม.ร.ว.หญิงภาวิดาเดินตาม “หญิงแข อย่าเพิ่งกลับสิ อยู่กินข้าวเย็นกับพี่ก่อนนะ”
“แขกินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ สามสิบปีแล้วนะคะที่แขต้องทนกล้ำกลืนถูกคนบ้านพรหมบดินทร์เหยียบย่ำศักดิ์ศรี
พี่ชายทัตก็คน แล้วนี่มาตารามอีก แขไขคงไม่อยู่เสนอหน้าที่นี่อีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ ไป...นิษา กลับบ้าน”
“เดี๋ยวก่อนหญิงแข...พี่ขอโทษแทนตารามด้วยนะ นิษายกโทษให้พี่รามนะลูก แม่สัญญา...แม่จะไม่ให้มี
เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว”
“แน่นะคะ นิษาไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้แล้ว และไม่อยากจมปักอยู่ในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ หนูชักไม่แน่ใจแล้วสิ
ว่าพี่รามชอบหนูหรือเปล่า”
“ชอบแน่นอนสิจ๊ะ แต่หนูก็พยายามอยู่ใกล้ๆ พี่เขามาก ความรักจะได้แน่นแฟ้น รออีกหน่อยนะอีกไม่นานหนู
นิษาจะได้ข่าวดีแน่นอน” ม.ร.ว.หญิงภาวิดาดึง ม.ล.อุณนิษามากอด ยิ้มอย่างมาดมั่น
ม.ร.ว.หญิงแขไขยิ้มพอใจเพราะว่า ม.ร.ว.หญิงภาวิดาสื่อถึงเรื่องหมั้นนั่นเอง
โซฟาไม้ใต้บันได เรือนไม้หอม รามนรินทร์ประคองรสสุคนธ์ลงนั่งที่โซฟา น้อยเอาถุงเจลประคบเย็นใส่ชามน้ำแข็งมาให้
“ขอบใจ เดี๋ยวฉันดูคุณรสเอง” รามนรินทร์บอก น้อยยิ้มๆ แล้วรีบออกไป รสสุคนธ์หันไปจะเรียกแต่รามนรินทร์จับหน้ารสสุคนธ์ให้หันมามองตัวเอง “อย่าดื้อสิคุณ ผมจะประคบเย็นให้”
“ฉันไม่เป็นไรหรอก”