บทละครโทรทัศน์ บาปบรรพกาล ตอนที่ 18 หน้า 4
“ขอบคุณมากครับ ส่งมาเถอะครับ ผมถือเอง...”
ม.ล.อุณนิษายื้อไว้ “พี่รามขา งานของคนรับใช้ ทำไมต้องไปถือเองด้วย” ม.ล.อุณนิษาสั่งรสสุคนธ์ “นี่เธอ รีบเอาของไปเก็บสิ แล้วก็ให้ไวด้วยนะ อย่ามาอยู่เกะกะฉันกับพี่ราม...”
เฟื่องเดินผ่านมาพอดี “คุณรสส่งของของคุณรามมาให้นมเหอะค่ะ นมเอาไปเก็บเอง”
รสสุคนธ์เลยส่งของให้นมเฟื่อง “ขอบคุณค่ะ นมเฟื่อง” เธอเดินหลบไปเพราะในใจนั้นอดหวั่นไหวไม่ได้ที่เห็น ม.ล.อุณนิษาอยู่กับรามนรินทร์
นมเฟื่องรีบเอาของรามนรินทร์ตรงไปเก็บที่ห้อง ม.ล.อุณนิษาทำสีหน้าเยาะหยันที่กันรสสุคนธ์จากรามนรินทร์ไว้ได้
น้อยมีท่าทีเขินๆ เมื่ออยู่กับอธิวัฒน์สองคน นภาเดินหอบแฟ้มเอกสารเข้ามา...
น้อยเลยรีบยกมือไหว้ “สวัสดีค่ะ พี่นภา วันนี้มาถึงที่นี่ได้ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ”
นภารับไหว้... “สวัสดีค่ะ คุณน้อง พี่นภามาถามข่าวคุณรามน่ะค่ะ”
“คุณรามกลับจากโรงพยาบาลแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้น่าจะถึงแล้ว...”
“ขอบใจมากค่ะ พี่ขอตัวก่อนนะคะ” นภาเดินแยกจากไป อดมองอธิวัฒน์ไม่ได้ สงสัยว่าทำไมอยู่กับน้อย...
น้อยเองก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับอธิวัฒน์เลยเอ่ยขอบคุณ “น้อยขอบคุณที่คุณวัฒน์มาส่งนะคะ”
“น้อยเรียกพี่วัฒน์ดีกว่านะครับ เรียกคุณ มันห่างเหินจัง...” อธิวัฒน์ส่งสายตาเจ้าชู้
“ค่ะ พี่วัฒน์”
“ตั้งแต่เช้ามา พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยครับ”
“อุ๊ย งั้นเดี๋ยวน้อยไปทำอะไรให้กินนะคะ พี่วัฒน์ไปรอที่ศาลาริมน้ำก็ได้ค่ะ”
“พี่ไปช่วยทำด้วยดีกว่าครับ นะครับ”
น้อยขัดไม่ได้ เลยต้องพยักหน้ารับ อธิวัฒน์เดินตามน้อยไปทางโรงครัว
จีรนันท์เดินออกมา ไม่ทันเห็นว่าอธิวัฒน์ไปกับน้อย... เห็นแต่รถอธิวัฒน์ “พี่วัฒน์...หายหัวไปไหนเนี่ย...”
ในห้องนอนรามนรินทร์ ม.ล.อุณนิษาจูงมือให้เจ้าของห้องมานอนบนเตียง “พี่รามนอนรอบนเตียงนะคะ เดี๋ยวนิษาจะเช็ดตัวให้...”
รามนรินทร์อึดอัดมองหาตัวช่วย พอดีเฟื่องเก็บของเสร็จจะไป รามนรินทร์เลยพูดขึ้น “ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวนมเฟื่องก็ทำให้เอง...”
“ใช่ค่ะ เดี๋ยวนมทำเองนะคะ คุณนิษา”
ม.ล.อุณนิษาตาวาวโกรธที่เฟื่องเข้ามาสอด...เข้าไปพูดเสียงกระซิบกับเฟื่องแต่แข็งกร้าว...”อย่ามาสอด ออกไป”
เฟื่องจำต้องถอยออกจากห้องไป...ม.ล.อุณนิษามองรามนรินทร์แล้วก็ยิ้มก่อนจะเข้าไปเริ่มแกะกระดุมเสื้อเม็ดแรก “พี่รามถอดเสื้อก่อนนะคะ จะได้เช็ดตัวง่ายๆ”
“แต่ว่า...ผม...เอ่อ...” รามนรินทร์อึกอัก
“อะไรกันคะ อย่าดื้อสิคะ ต่อไปเราแต่งงานกัน นิษาคงได้ทำมากกว่า แค่ถอดเสื้อ...จะเขินทำไมคะ" ม.ล.อุณนิษาพูดจบก็กระชากเสื้อของรามนรินทร์ที่ถอดเสร็จโยนไปกองที่พื้นห้องทันที แล้วก็ถลาเข้าไปซบอกพร้อมกอดรามนรินทร์พูดอ้อนออเซาะ “ได้กอดพี่รามเนี่ย นิษาอบอุ๊นอบอุ่นค่ะ”
“คุณนิษา อย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ”