บทละครโทรทัศน์ ทางเดินแห่งรัก ตอนที่ 10 หน้า 3
ประชุมเสร็จแล้ว ลูกน้องทีมซันออกมาจากห้อง ทุกคนสีหน้าบอกบุญไม่รับ
ลูกน้องคนแรกบ่น “ทุ่มเทเต็มที่ไปทำไม ทุ่มเทแล้ววันนึงพวกเราจะโดนไล่ออกเหมือนนังธีร์รึเปล่าเนี่ย”
ลูกน้องอีกคนเสริม “งานเก่ายังไม่เสร็จ นี่จะเอางานใหม่แล้ว ผมคนนึงล่ะที่ไม่จะไม่เข้าประชุมเย็นนี้”
“เฮ้ย จะดีเหรอ” พิศมัยลังเล
ตั้มเอาด้วย “เออ ผมก็คิดงานไม่ออกเหมือนกัน เดี๋ยวว่าจะขอลาครึ่งวัน”
เจนกลับจากช่วงพักกลางวัน ถือถุงใส่แซนวิชมาด้วยอันนึง เข้ามาหาอาร์ทที่โต๊ะทำงาน
เจนกระแอม “อะแฮ่ม”
อาร์ทเหลือบตาขึ้นมอง แล้วทำไม่อยากสนใจ
เจนวางแซนวิชให้บนโต๊ะ “เห็นนายไม่ได้ไปกินข้าวกลางวัน ก็เลยซื้อมาฝาก”
“คราวนี้จะให้ช่วยอะไร”
“ช่วย? ช่วยอะไร? ไม่มี๊... คนอย่างฉันน่ะมีน้ำใจกับเพื่อนร่วมงานนะยะ ไม่ได้ทำอะไรเพื่อหวังผลหรอกน่า” เจนพูดแล้วก็เดินไป
อาร์ทไม่อยากจะเชื่อ แต่ไม่ใส่ใจอีก ทำงานต่อ แต่เจนเดินไปได้ไม่ถึง3 ก้าว ก็วกกลับมาที่โต๊ะอาร์ทอีก “ว่าแต่..นายรู้จักร้านพิมพ์การ์ดมั่งไหมอ่ะ”
“ว่าแล้วเชียว...” อาร์ทบ่นกับตัวเองแล้วหันไปตอบเจน “ไม่รู้จัก”
“แต่นายทำงานพวกกราฟฟิคนะ นายต้องรู้จักพวกร้านพิมพ์ โรงพิมพ์อะไรแบบนี้มั่งสิ" อาร์ทเงียบ “ถ้านายไม่ช่วย ฉันต้องโดนยายทิชาโขกสับจนเละแน่”
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ”
“นี่นายจะปล่อยให้ผู้หญิงบอบบางอย่างฉัน ถูกยัยพวกหมาป่ารุมทึ้งจนไม่เหลือซากหรือไง” เจนเห็นอาร์ทยังเงียบอีก คิดหาเหตุผลโน้มน้าว “ถ้านายไม่ช่วยฉัน ฉันก็จะมาตื๊อที่โต๊ะนายทุกวัน แล้วก็จะพูดๆๆ จนนายไม่มีสมาธิทำงาน แล้วถ้าฉันทำงานนี้ไม่เสร็จ พวกยัยทิชาก็จะด่าๆๆ ฉันไปทั่วออฟฟิศ นายก็จะไม่มีสมาธิทำงานเหมือนกัน”
“พอ... หยุดพูดซะทีเถอะคุณ แล้วเดี๋ยวจะถามเพื่อนให้ เรื่องโรงพิมพ์”
เจนยิ้ม “ต้องอย่างนี้สิ” เจนคิดเข้าข้างตัวเองขณะเดินกลับโต๊ะ “ผู้หญิงน่ารักก็ดีอย่างนี้ ทำอะไรใครๆก็อยากช่วย”
ค่ำแล้ว ซันนั่งรอลูกน้องอยู่ในห้องทำงาน แต่ไม่มีใครโผล่หน้ามาประชุม มองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่าจนถอดใจ
“ไม่มาก็ช่าง ฉันจัดการงานนี้เองก็ได้”