บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 2 หน้า 2
“เนื้อนางไม่ได้อยากมีความรัก”
“ดีแล้วล่ะ บ่ตันเข้าป่าก็หันเสือเสียแล้ว เสือสองตัวเสียด้วย”
“เสือสองตัว”
“ตัวนึงชื่อแสงคำ ตัวนึงชื่อหนานไตร”
“อย่าพูดอย่างนี้ พี่คำฝาย คุณหนานไตรเค้าเป็นนาย”
“แล้วคนเป็นนายมันบ่มีหัวใจ รักผู้หญิงไม่ได้เหรอ”
“เค้าไม่ได้รัก เค้าเห็นเนื้อนางหนี เค้าก็แค่อยากล้อเล่น อยากเอาชนะเรา”
คำฝายมอง เนื้อนางทำเป็นเมิน ไม่อยากคิด ไม่อยากพูดถึงหนานไตร
หนานไตรเดินเข้ามาในโรงอาหาร คนงานที่กำลังกินข้าวคุยกันเงียบลงทันที รัญจวน สร้อยฟ้า กำปุ้งพยายามแย่งกันจะเข้าไปหาหนานไตร
หนานไตรไม่สนใจ เดินตรงมาที่โต๊ะแสงคำ “ฉันขอแก้มือ เมื่อไหร่ก็ได้”
แสงคำวางช้อน เงยมอง คนงานพากันมองว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“เก็บแรงไว้ทำงานในปางดีกว่า คุณหนานไตร ที่นี่ปางไม้ ไม่ใช่เวทีมวยที่คุณจะมาอวดฝีมือ และไม่สมควรที่ผมจะอวดดี ทำร้ายคนเป็นนาย” แสงคำลุกออกไป
หนานไตรมองเจ็บใจ หันหลังกลับไปทางเรือนตัวเอง
รัญจวน สร้อยฟ้า กำปุ้งเปิดฉากเมาท์ทันที
กำปุ้งเริ่มก่อน “เห็นมั้ย นังเนื้อนางเหมือนแม่มันไม่มีผิด ชอบทำให้ผู้ชายฆ่ากันตาย”
รัญจวนติง “แกเกิดทันแม่มันหรือ กำปุ้ง”
“ไม่ทันแต่หนูฉลาดค่ะ หัดซอกแซก ถามคนเก่าๆ แก่ๆ เดี๋ยวก็รู้เรื่องเอง”
สร้อยฟ้าว่า “สอดรู้สอดเห็นว่างั้น”
“ย่ะ ชอบมาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่เลย”
“ชอบเหลือเกินนะ สอดเสือกเรื่องชาวบ้านเนี่ยะ อิกำปุ้ง อิสลิ๊ดปิ๊ดป๊อด” เสียงคำฝายดังมาก่อนตัว
กำปุ้งหันไปเห็นคำฝายเดินรี่มา สร้อยฟ้าห้าม “หยุดนะ อิคำฝาย อย่ามาหาเรื่องแถวนี้”
คำฝายจะรี่เข้าไป ม่อนดอยรีบดึงคำฝายไว้ “ปล่อย วันนี้ขอตบมันสักฉาด”
“เอาซี้ แม่จะราดด้วยน้ำร้อน เอาให้ร้องเอ๋ง วิ่งออกไปไม่ทันเลย” รัญจวนท้า
ม่อนดอยรีบดึงคำฝายออกห่าง มาด้านนอกโรงอาหาร “ออกมาก่อน หนึ่งต่อสาม เดี๋ยวจะขี้เหร่ยิ่งกว่านี้”
พวกรัญจวน กำปุ้ง สร้อยฟ้าหัวเราะเยาะไล่หลังคำฝาย คำฝายสะบัดห่างม่อนดอย
ม่อนดอยกระซิบกระซาบบอกคำฝาย “รู้หรือเปล่า นายหนานไตรเค้าซักเรื่องเนื้อนางกับแสงคำละเอียดยิบ”
คำฝายตื่นเต้น “เปิ้นชอบเนื้อนางใช่ก่อ”