บทละครโทรทัศน์ เพลิงฉิมพลี ตอนที่ 2 หน้า 4
“ณไตรเค้ามีความคิดเป็นตัวของตัวเอง ก็พ่อเลี้ยงอินถา ปู่เค้าน่ะสิคะคอยให้ท้ายตั้งแต่เด็ก ถึงได้ดื้อ ไม่ฟังใคร ผิดพี่ผิดน้อง”
“โชคดีนะคะ หลานธรรพ์นี่ท่าทางรักแม่ ห่วงแม่มาก”
แม่นายยิ้ม “ยังดีค่ะที่ธรรพ์ไม่เหมือนณไตร”
แม่นายกับคุณหญิงหันไปมองทางธรรพ์ แขไขยิ้มสายตาซึ้งมองธรรพ์ที่กำลังร้องเพลงรัก ธรรพ์ทอดสายตามองแขไขที่งดงามในบรรยากาศธรรมชาติเหมืองนางไม้ที่ทำให้ตรงนั้นสวยงามไปหมด
หนานไตรขับรถจี๊ปฝุ่นตลบ ม่อนดอยโผล่พรวดจากข้างทาง วิ่งมากางแขนขวางไว้ หนานไตรเบรคกึก เสียงล้อเบรคดัง
ม่อนดอยมองรถที่หยุดห่างแค่คืบ แล้วกลืนน้ำลายเสียว “นายจะไปไหนอีกครับ มันกำลังจะมืด”
หนานไตรมองเฉยไม่ตอบ
“ผมก็ไม่อยากเสี่ยงตาย เอาตัวมาขวางล้อรถนายบ่อยๆหรอกครับ เสียวไส้ แต่พวกควาญบอกว่าช่วงนี้มีเสืออาละวาด”
หนานไตรหยืบปืนข้างเบาะออกมาให้ม่อนดอยเห็น
“ปืนแค่นั้น จะล้มไอ้ยักษ์ลงเหรอครับ”
หนานไตรเลื่อนปืนมือเดียว ชูขึ้นฟ้า แล้วยิงปัง ปัง ปัง ม่อนดอยตกใจ วิ่งเตลิด หนานไตรพุ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว ม่อนดอยได้แต่มองตาม “เกือบไปแล้วไอ้ม่อนดอย เกือบสูญพันธ์แทนเสือซะแล้ว”
ริมลำธาร ธรรพ์กำลังเอาบาร์บีคิวจากเตาใส่จาน
แขไขเดินเข้ามาช่วยแล้วถามขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส “พี่ธรรพ์คะ พี่ณไตรชอบทานอะไรคะ คราวหน้าแขจะได้เตรียมทำไว้”
แม่นายที่ยืนไม่ห่างได้ยินก็หันไปมองธรรพ์กับแขไขที่คุยกัน
ธรรพ์ยิ้ม “ท่าทางอย่างพี่ไตร คุณแขลองเดาดูสิครับ”
“แขเจอแค่แป๊ปเดียว ยังไม่ได้คุยด้วยเลยสักคำ .. แขเดาไม่ถูกหรอกค่ะ”
“นี่หนูแขไขเจอกับณไตรแล้วเหรอ เมื่อไหร่”
แขไขหันไปมองแม่นายอย่างตกใจ ธรรพ์รีบปรับสีหน้า รู้ว่าปิดไม่ได้แล้ว เลยรีบหาเหตุผล “พี่ไตรกลับมาเอาปืนน่ะครับ”
“แล้วทำไมไม่ค้าง”
“ที่ปาง ช้างกำลังตกลูกครับ”
“ณไตรเป็นสัตวแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงต้องคอยดูช้างตกลูก” แม่นายหน้าปั้นปึ่ง