บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 12
บุญเพ็งในร่างคมแบกแบมขึ้นบ่าแล้วเดินหายไปในป่ารกร้างไร้ผู้คน เงาดำเคลื่อนตามหลังจนมืดมิดไปหมด
ปาล์มสะดุ้งตื่นขึ้น หายใจถี่รัว นึกทบทวนภาพนิมิตที่เห็นอย่างไม่แน่ใจว่าจริงหรือเท็จ “พี่แบม?”
หน้าบ้านอาพิม จอร์จปรับไฟหัวตัดแก๊สตัดจากสีส้มให้กลายเป็นสีฟ้า เสียงแก๊สฟู่ฟ่าน่ากลัว “คราวนี้ไม่เหลือซากแน่นอน” จอร์จยิ้มให้ทุกคน แล้วจัดการจ่อไฟแก๊สลงไปที่ไม้เท้า ไม้เท้าถูกไฟแก๊สอันร้อนแรงไหม้เป็นจุณ เอโกะและแอนนายิ้มดีใจ เมื่อไม้เท้าไหม้จนเป็นขี้เถ้า อันเป็นที่พอใจแล้วจอร์จก็หยุดเผาดับไฟแก๊สลง “ได้ผลจริงๆ ด้วย”
เอโกะเอะใจ “ไม่น่าเชื่อว่าไฟจะเผาไม้เท้าได้”
“หึๆๆ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างจอร์จจะทำได้”
อาพิมรู้สึกสะดุดใจจึงเอาเศษผ้าลองปัดดู ผงเถ้าปลิวหายไปเผยให้เห็นไม้เท้าเหมือนเดิมราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น “ไม้เท้านี่...เป็นอาวุธคู่กายบุญเพ็ง ของมีอาคมขนาดนี้มันคงใช้วิธีง่ายๆแบบนี้ไม่ได้หรอก”
จอร์จหนักใจ “จริงด้วยครับ...ทั้งน้ำกรด ทั้งเครื่องตัดเหล็ก นี่ขนาดไฟความร้อนสูงยังไม่สำเร็จเลย”
“ครูคะ...ครูคะ!” ปาล์มวิ่งกระหืดกระหอบลงมา “หนูฝันร้ายอีกแล้วคะครู”
“เธอฝันว่าอะไร?”
“หนู...หนูฝันว่าพี่แบมถูกผู้ชายไว้หนวด ไว้เคราท่าทางน่ากลัวจับตัวไป”
อาพิมพ์มองไม้เท้าเครียด “แบม!... เอโกะ...เธอลองติดต่อแบมสิ”
เอโกะลองติดต่อแต่ไม่มีคนรับสาย แอนนาแนะ “งั้นเธอลองติดต่อตั้มซิ ตั้มน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับแบม”
เอโกะพยักหน้าแล้วเปลี่ยนเป็นเบอร์ตั้ม เพียงชั่วครู่ก็มีคนรับสาย “ฮัลโหล...”
“ฮัลโหล...”
“เฮ้ย.นั่น หมอท๊อปใช่ไหม? แล้วทำไมมือถือของตั้มถึง?”
“ตั้มประสบอุบัติเหตุครับ ผมให้ยานอนหลับเพื่อที่คนไข้จะได้พักผ่อน”
“แล้ว...แล้วแบมล่ะคะ”