บทละครโทรทัศน์ นางฟ้าล่าผี ปี2 ตอนที่ 7
ในป่า หมอธรรม ลูกศิษย์และพันพากันวิ่งหนีมาหยุดอยู่กลางป่า ลูกศิษย์ทิ้งตัวลงนอนแผ่หลา หมอธรรมทรุดตัวลงนั่งกับขอนไม้ พันกลับยืนมองอาการของทั้งสองคนนิ่งๆ ไม่มีอาการเหนื่อยหอบ พันหันกลับไปมองด้านหลัง...ทุกอย่างเงียบสนิท
ลูกศิษย์หมดแรง “มันไม่น่าจะตามมาแล้วนะ”
หมอธรรมยังหวั่นๆ “แน่ใจนะว่าปลอดภัย”
พันเหน็บ “หึ....ไหนว่าหมอธรรมล่วงรู้ทุกอย่างไม่ใช่รึ ?”
หมอธรมจี๊ดขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพยายามกลบเกลื่อน“เอ็งไม่เห็นรึว่าข้าเหนื่อยมาก พลังของข้าก็ต้องลดลงไปเป็นธรรมดา”
ลูกศิษย์เตือน “มึงจะพูดจะจาอะไรระวังปากหน่อยสิวะ พูดแบบนี้เท่ากับลบหลู่อาจารย์นะ”
พันแอบยิ้มหมั่นไส้ที่มุมปาก นิดหนึ่ง
หมอธรรมตัดบท “เอาละ ข้าไม่ถือสาอะไรเอ็งหรอก เดี๋ยวเอ็งนำทางพวกข้ากลับออกไปที่หมู่บ้านก็แล้วกัน เมื่อกี้ข้ามัวแต่วิ่งไม่ทันได้จำทาง” พันมองนิ่ง
ท้องฟ้าเริ่มมืด....พันเดินนำหมอธรรมและลูกศิษย์วนไปเวียนมา พันเริ่มมีอาการคล้ายคนอยากยา มือของพันที่กำแล้วคลายซ้ำไปมา คล้ายจะบริหารนิ้วมือ หน้าพันเริ่มมีเหงื่อซึม ที่ลำคอปรากฏเส้นแขนงเส้นเลือดสีดำขึ้น
หมอธรรมบ่น “เอ็งจะพาพวกข้าเดินไปถึงไหนวะ นี้เริ่มมืดแล้วยังไม่มีวี่แววของหมู่บ้านเลย”
“ป่านี้ข้าก็เข้ามาไม่กี่ครั้งหรอก” พันออกตัว
ลูกศิษย์โวย “อ่าว....มึงเป็นคนพื้นที่ไม่ใช่เหรอวะ กูก็นึกว่าชำนาญ”
“ข้าเองก็เพิ่งมาอยู่ได้ไม่นานหรอก” พันเม้มและแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เบาๆอย่างหิวโหย แขนงเส้นเลือดสีดำ ลามไล่เพิ่มขึ้นจากคอไปที่หน้า
ลูกศิษย์หงุดหงิด “แล้วก็ไม่บอกแต่แรก นี่มึงพาพวกกูเดินหลงถึงไหนต่อไหนแล้ววะเนี่ย”
จากด้านหลัง...พันหยุดเดินกึก “ข้ายังไม่ได้บอกเลยว่าพาพวกเอ็งหลง”
หมอธรรมถาม “ไม่หลงแล้วทำไมยังไม่ถึงอีกวะ”