บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง เสือ ตอนที่ 5 หน้า 5
5 มีนาคม 2558 ( 17:03 )
844.7K
ภายในโพรงถ้ำน้ำขึ้นเต็มที่จนท่วมมิด เหลือช่องพอฮุบอากาศหายใจได้เฉพาะตรงที่วันวิสา ภรพปลงตก ปล่อยตัวเองให้จมลงน้ำไล่ฟองอากาศออกจากตัว วันวิสาตกใจ “นาย.........นาย”
มือวันวิสาใต้น้ำรั้งดึงมือภรพไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย วันวิสาตัดสินใจ....ฮุบอากาศแล้วดำลงใต้น้ำทันที วันวิสาดึงตัวภรพเข้ามา..เธอถ่ายเทอากาศที่เธอได้มาให้เขาเพื่อต่อชีวิตให้เนิ่นนานที่สุด ภรพได้รับอากาศจากเธอ..สายตาที่เผชิญกันระยะใกล้สุดจะบรรยาย ความรู้สึกที่ทั้งสองมีให้แก่กัน เมื่อหมดลม..วันวิสากลับขึ้นไปหายใจเพื่อตัวเองแล้วเวียนกลับลงมามอบอากาศซึ่งหมายถึงชีวิตให้เขา เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่ทราบแต่เธอเพียรทำสิ่งนี้อย่างไม่หมดความหวัง
ไพศาลมองชายป่ารอบตัวด้วยความหวังริบหรี่ ไพศาลตะโกนเรียก “ภรพ......”
ทุกคนที่กระจายกำลังกันออกตามหา ทยอยกลับมา
“ไม่มีวี่แววเลยครับนาย” มงคลรายงาน
“หาให้ทั่วจนกว่าจะพบ ทุกซอกทุกมุม”
“คุณภรพอาจจะออกไปจากที่นี่แล้วก็ได้ครับนาย” ภาษิตคาด
โชคทวีรีบแนะ “เจ็กครับผมว่าเรากลับไปตั้งหลักกันก่อน อุปกรณ์สำหรับกลางคืนเราก็ไม่ได้เตรียมมาเลยยังไงเราก็กลับมาที่นี่ได้อีกครับ”
“น้ำกำลังลงด้วย ถ้าเรือเราเกยตื้นจะลำบากครับนาย” ภาษิตเห็นด้วย ไพศาลกังวลแต่ต้องตัดสินใจ
คนงานลุยนำทางกลับไปชายหาด ไพศาลที่เดินอยู่ หยุดเดินเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“อั๊วสงสัยอยู่อย่างนึง แล้วไอ้เรือลำที่เราเห็นจอดอยู่นั่น มันเรือของใคร เราขึ้นฝั่งกันมาขนาดนี้ ทำไมเจ้าของเรือมันไม่แสดงตัว” ทุกคงนิ่งงันเหมือนเห็นด้วย “อั๊วว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล”
สิ้นคำคนทั้งกลุ่มก็ได้ยินเสียงปืนชุดใหญ่ กระสุนที่สาดเข้ามา ไม่ได้เป็นการยิงขู่ แต่มีเป้าอยู่ที่คนทั้งกลุ่มนี้ คนงานคนหนึ่งถูกกระสุนเข้าที่ปลายแขน ล้มลง
มงคลและภาษิต เซฟไพศาลเอาไว้ได้ ทุกคนลงหมอบ กระชับอาวุธในมือ
“ไอ้บ้าเอ๊ย” โชคทวีไม่พอใจ
ภาษิตตะโกนออกไป “เฮ้ย...พวกเรามาดี...พวกลื้อเป็นใคร”
ไม่มีคำตอบ นอกจากเสียงปืนที่รัวสาดมาอีกชุด
ในโพรงถ้ำ น้ำเริ่มลดลงแล้ว ภรพทะลึ่งตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ
“น้ำเริ่มลดแล้ว..” วันวิสาดีใจ ภรพหายใจอย่างเต็มปอด
Page more...
“นาย....เมื่อกี้ฉันว่า ฉันได้ยินเสียงปืน”
“แน่ใจเหรอ” เสียงปืนดังมาแว่วมาอีกชุด ภรพชักมีความหวัง “หรือว่ามีคนมาช่วยเรา”
ไพศาล มงคล โชคทวี ภาษิต และคนงาน ทุกคนมีอาวุธประจำตัวแต่ก็ระมัดระวังกันเต็มที่
ภาษิตออกความเห็น “มันยิงจากด้านเดียว อย่างมากก็แค่สี่ห้าคน”
“โชค..คุ้มกันนายไว้ให้ดี ฉันกับภาษิตจะอ้อมไปทางโน้น” มงคลสั่ง โชคทวีพยักหน้ารับคำ
ภาษิตและมงคลอ้อมไปทางหนึ่ง คนงานที่เหลือคุ้มกันไพศาล
ภรพกับวันวิสาทะลึ่งพรวดขึ้นมาผิวน้ำ....แทบหมดลมหายใจ ตะเกียกตะกายเข้าหาฝั่งโขดหิน
“ทำยังไงก็ได้ ให้คนที่มาช่วยเราเขาเห็นเรา”
“จุดไฟใช่ไหม เราต้องจุดไฟใช่ไหม”
นักฆ่าทั้งห้าพากันล่าถอยลงเรือของมันที่จอดอยู่ มงคลและภาษิตนำพวกคนงานไล่ยิงออกมาถึงแนวป่า
เรือพวกนักฆ่าแล่นหนีออกไปจากเกาะ
ไพศาลและโชคทวีตามออกมาสมทบ
“ปล่อยพวกมันไป...เราไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับใคร”
“แต่พวกมันเล่นงานเราก่อนนะครับนาย” มงคลไม่ยอม
“มันอาจเป็นแค่คนค้าของเถื่อนหนีเจ้าหน้าที่บ้านเมืองมาก็ได้” โชคทวีเปรย
“เป็นไปได้....แต่เป้าหมายของเราคือ หาภรพให้เจอก่อนมากกว่า” ไพศาลไม่สนใจนักฆ่า เพราะเป็นห่วงลูกชายตัวเองมากกว่า
ภรพปวดแผลจากการถูกยิงเกินกว่าจะจุดไฟได้สำเร็จ ชายหาดบริเวณนั้นเป็นชายหาดปิด ออกไปสู่หาดใหญ่ของเกาะไม่ได้...
วันวิสาได้แต่ตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย....ช่วยด้วย...พวกเราอยู่ทางนี้...”
ไพศาลยังคาใจ มองขึ้นไปบนเกาะ มงคลเข้าใจ “แล้วแต่นายจะสั่งเถอะ”
ไพศาลใจหนึ่งอยากจะพลิกทุกตารางนิ้วบนเกาะหาลูกให้เจอ
โชคทวีเอ่ย “แต่นี่ใกล้ค่ำแล้วนะครับเจ็ก กลับไปตั้งหลักกันก่อนดีกว่า ยังไงพรุ่งนี้เช้าเรากลับกันมาอีกก็ได้”
“ผมจะเอาคนงานมาเพิ่มอีกด้วยครับนาย” ภาษิตรับปาก
ขอบฟ้าด้านหนึ่งเมฆดำทะมึน ฟ้าแล่บบอกให้รู้ว่าพายุกำลังก่อตัวใกล้เข้ามา