บทละครโทรทัศน์ รักออกฤทธิ์ ตอนที่ 5 หน้า 2
“ระรินก็สั่งตามที่เค้าแนะนำในเมนูรับรองอร่อยทุกรายการ ผมต้องไปก่อนนะครับ”
“อ้าว แล้วคุณกริชไม่...”
“สวัสดีครับ แล้วเจอกันนะครับ” กริชยิ้มให้ดูจริงใจ แล้วเดินไปที่รถ ระรินอ้าปากค้าง
“ยังไม่ทันไรเลย แกโดนเชี๊ยะแล้วเหรอเนี่ย” เพ็ญแขโวย
กริชไม่หันกลับมาหาระรินเลย ขับรถออกไป เล่นเอาระรินโกรธจนตัวสั่น
โจขับรถ วนิษานั่งตอนหลัง
“นี่ ใครสั่งใครสอนให้บีบแตรเรียกฉันแบบนี้”
“ก็คุณบอกเองว่า ถ้าผมเห็นผู้ชายจีบคุณก็ให้ช่วยขัดขวาง”
“ก็ใช่ แต่ให้มันมีมารยาทบ้าง อย่าให้มันน่าเกลียด”
“ก็ผมไม่รู้มารยาทนี่นา ผมความจำเสื่อม”
“ที่ผ่านมาคุณรู้จักหยุดรถให้คนข้ามถนน รู้ว่าขับช้าต้องอยู่เลนซ้าย แล้วทำไมอยู่ดีๆต่อมมารยาทมันต้องมาเสื่อมเอาเมื่อกี้นี้ด้วย”
“เอ นั่นน่ะสิครับ สงสัยต้องไปถามหมอ”
วนิษามองโจด้วยความหมั่นไส้ แล้วผลักเบาะหนุนคอแรงๆ กระแทกท้ายทอยโจ
“โอ๊ย ทำอะไรครับ”
“ไม่ต้องบ่น ขับไป” วนิษาค้อนโจขวับ
วนิษาอยู่ในชุดนอน กำลังจะนอน มือถือส่งสัญญาณไลน์ วนิษาจึงกดอ่านและพบว่าเป็นข้อความจากกริชนั่นเอง “คุณวนินอนรึยังครับ”
วนิษาจะกดส่งข้อความกลับ แต่ก็เปลี่ยนใจ เมื่อเห็นรูปชายแจ้กับตั่วเฮียที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
กริชส่งแมสเสจมาอีก “ถ้านอนหลับแล้วอย่าอ่านข้อความต่อไปนะครับ”
วนิษาสงสัย ไม่นานแมสเสจก็มาอีก
“บอกว่าอย่าอ่าน ดื้อจังเลย...แต่ดื้อๆนิดๆแบบนี้ก็น่ารักดีนะครับ”
วนิษาอดยิ้มไม่ได้ จะกดตอบแต่ก็รีรอ
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ มีเรื่องรบกวนขออนุญาต”
วนิษางง ตัดสินใจกดตอบ “เรื่องอะไรคะ”
“ขออนุญาตฝันถึงคุณวนิครับ จะได้ฝันดีได้ไงครับ”
วนิษาถอนใจ พูดกับมือถือ “คุณกริช คุณอย่าหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวเลยค่ะ”
กริชส่งข้อความมาอีก “ขออนุญาตนะครับ”
“ขอโทษนะคะ คุณดูเป็นผู้ชายที่ดี อยู่ห่างๆฉันเถอะค่ะ” วนิษาปิดเสียงมือถือไม่กดตอบ