บทละครโทรทัศน์ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 24 หน้า 4
ขนิษฐามองสายตารามที่พูดและเตือนรัศมีอย่างห่วงใยตรงนั้น...เจ็บแปลบ รัศมีมองไปรอบๆ บรรยากาศของโรงแรมซึ่งถูกจัดแต่งอย่างดี และดูเหมือนรามกับหนูนาจะหนักแน่นอยู่ไม่น้อย ในที่สุดรัศมีต้องยอมพยักหน้า หนูนากับรามโล่งอก
“คุณรัศมีคงจะเหนื่อยแล้ว ฉันพาขึ้นไปที่ห้องพักดีกว่านะคะ”
“ ไม่ต้อง!” ทุกคนชะงักกัน รัศมีไม่สบตา “ให้พนักงานพาฉันขึ้นไป”
ขนิษฐาตัวชาที่รัศมีโพล่งออกมาแบบนั้น
“แม่คะ...” หนูนาแตะตัวรัศมี บอกขนิษฐา “แม่เครียดมากน่ะค่ะ เดี๋ยวหนูนาพาแม่ขึ้นไปเองค่ะ”
ขนิษฐาพยักหน้า รามมองขนิษฐาอย่างห่วงๆเมื่อเห็นรัศมีออกฤทธิ์ แต่ทว่าขนิษฐาไม่ได้เห็นสายตานั้น หนูนาหันมาพยักหน้ากับราม แล้วพารัศมีไป รามเดินตามไปอย่างผู้ที่คอยปกป้อง
ขนิษฐามองตามภาพของครอบครัว ร้าวไปทั้งใจ..แต่ตั้งสติบอกกับพนักงาน “ดูแลคุณรัศมีให้ดีๆล่ะ”
“ค่ะ” พนักงานตอบรับแล้วรีบตามไป
ขนิษฐามองตามเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตากลับมา รวบรวมกำลังใจ ต้องเข้มแข็งเอาไว้
นพตาโตเท่าไข่ห่าน “โอ้โฮ! เมียเก่าน้ารามรวย! โคตะระรวยขนาดนี้เลยเหรอวะ! ไม่อยากจะเชื่อ!!!”
“หูย! ฉันนี่แทบตกเก้าอี้เล๊ย! ตอนป้าไข่ยอมบอกว่าแม่หนูนาเป็นใคร คนรวยนี่ ชอบทำอะไรแผลงๆนะ”
ประกอบส่ายหน้า “เสียลายๆ อั๊วะเสียลายแทนอาราม นี่ถ้าเป็นอั๊ว! มีเมียทั้งสวยทั้งรวยขนาดเนี๊ยะ จ้างให้อั๊วะก็ไม่เลิก!!” พอเห็นเชษฐ์หัวเราะๆก็ถาม “หัวเราะอาราย ?”
“กล้าคิดนะแปะ จ้างให้ เค้าก็ไม่แล..ศีรษะแปะตั้งแต่แรกแล้ว!”
ฮา!!!! ทุกคนขำเย้ยหน้าประกอบกันถ้วนทั่ว
“เฉาฉุ่ย ปากน่าว!!”
แป้นเอ่ยขึ้น “นี่!! แต่พวกแกเห็นรึเปล่า” คนสงสัยๆ ว่าเห็นอะไร? “ว่าคนเรานะ ถึงต่อให้รวยแค่ไหน แต่มันก็ต้องการ นี่!!” แป้นตบๆที่หัวใจ “ฟามรักไง ขนาดมีเงินเป็นหมื่นล้าน ขาดฟามรักเก๊าะอยู่ไม่ได้!เหมือนกัน หนูนามันถึงต้องมาตามหาพ่อถึงนี่!”
อืม.. ทุกคนพยักๆหน้ากัน คิดตาม ทันใด นพก็เหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังมา “เฮ้ย นั่นหนูนานี่!”
หนูนา และรามที่เพิ่งมาถึง มองมา ก็เห็นแป้นกำลังโบกไม้โบกมือเรียก
แป้นลูบไหล่ ลูบหลังเพื่อน “ดีนะไม่มีใครเป็นอะไร ตอนนี้แม่แก ก็รอดมาจากไอ้ชั่วศักดาแล้ว”
หนูนาพยักหน้า “แต่แม่..ยังดูขวัญเสียอยู่เลย หวังว่า วันที่เราจะเดินทางกลับด้วยกัน อีก 2-3 วัน แม่ฉันจะดีขึ้น”
แป้นฟังเรื่องวันกลับของหนูนาแล้วชะงักไป
รามบอกพวกคนงาน “ขอบใจนะที่เป็นห่วง.. ไป ยัยหนู”
แป้นคิด แล้วหันขวับไปทางพลพรรค “นี่หนูนามันก็ใกล้จะไปแล้ว พวกเรามาเลี้ยงส่งมันกันดีมั๊ย”