บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7

อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7

รถสุริยงแล่นเข้ามาจอดหน้าบริษัทเขมชาติ สุริยาเดินเข้ามาหน้าซีดหน้าเซียว มึนๆหัว ไม่ค่อยสบาย เธอวางกระเป๋าและถุงผ้าใส่กล่องมะนาวฝานไว้บนเคาน์เตอร์ โทรศัพท์ดังขึ้น สุริยงหยิบขึ้นมาดูเห็นชื่อก็ยิ้ม

“แม่หนูเล็กถึงบริษัทหรือยังคับ?” น้องไข่ถามอย่างตื่นเต้น

“ ถึงแล้วค่ะ ไข่มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“ไข่ซ่อนของขวัญไว้ในกระเป๋า”

ไก่แย่งสายมาพูดบ้าง “...แม่หนูเล็กหาให้เจอนะคับ สวัสดีครับ”

ไก่วางสาย แล้วก็หันไปขำคิกๆๆๆๆๆๆ กับไข่

สุริยงวางสายไปอย่างงงๆ เมื่อเปิดกระเป๋าผ้ามาก็เห็นช่อดอกไม้ฟอร์เก็ตมีน็อตช่อเล็กๆอยู่ในนั้น ที่ดอกไม้มีกระดาษเล็กๆวาดเป็นรูปหัวใจ และลายมือโย้ๆ เขียนว่า ไก่-ไข่

สุริยงใส่ดอกไม้ไว้ในแก้วทรงสูงใสมีน้ำอยู่เกือบเต็ม สุริยงมองดอกไม้ยิ้มๆแล้วก็ชะงักกึก...นึกได้ว่าเจนเคยเล่าเรื่องที่เขมชาติเกลียดดอกไม้ สุริยงคิดแล้วก็หันซ้ายหันขวา วางแก้วดอกไม้นั้นไว้ข้างๆโต๊ะซึ่งเป็นมุมอับ หากไม่สังเกตก็จะมองไม่เห็น แล้วก็หันมาหยิบกล่องใส่มะนาวฝานเดินออกไป 

คล้อยหลังสุริยง แม่บ้านเดินเข้ามาทำความสะอาดห้อง เช็ดโต๊ะ และเห็นแจกันวางหลบอยู่ แม่บ้านหยิบมันมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะก้มลงกวาดพื้น

เขมชาติเดินผ่านโต๊ะทำงานสุริยงกำลังจะเข้าไปในห้องทำงาน แต่พลันสายตาก็เห็นดอกไม้ในแก้ว เขมชาติชะงักกึก หันขวับมาดู เขมชาติเดินเข้ามาที่ช่อดอกไม้ หยิบขึ้นมาทั้งแก้ว   

จังหวะนั้นสุริยงเดินเข้ามาพอดี สุริยงรู้สึกปวดหัวจึงนวดขมับเบาๆ แต่พอเดินเข้ามาถึงหน้าโต๊ะทำงานก็ชะงักเท้า เชมชาติยืนถือแก้วดอกไม้อยู่ ทันใดนั้นเขมชาติก็ปาแก้วน้ำเข้าที่กำแพงไม่ห่างจากสุริยงมากนัก 

แก้วกระแทกเข้ากับกำแพงอย่างแรงเพล้ง !!!! สุริยงสะดุ้ง น้ำในแก้วกระจาย เศษแก้วแตกเต็มพื้น 

พนักงานแถวนั้นโผล่หน้ามาดูด้วยความตกใจ เขมชาติหันไปมองทุกคนจึงรีบหลบกลับไปทำงาน

“ไม่มีใครบอกหรือไงว่าผมเกลียดดอกไม้!!” 

“มีค่ะ...แต่”

“มี!! แสดงว่ารู้!! รู้ว่าผมเกลียด!  แล้วเอามันมาทำไม?” เขมชาติเค้นเสียงหนักๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน “ไหนบอกว่าอยากลืม ไม่ให้จำ แล้วจะมาตอกย้ำทำไม???”    

“ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะวางให้ผู้อำนวยการเห็น”

“ผมผิด ที่เห็นมันรึไง หะ?? คิดหรือว่ารู้ไม่ทัน ตั้งใจจะรื้อความทรงจำเก่าๆ รึไง จะบอกให้นะ ต่อให้ขนดอกไม้มาเป็นสวน ผมก็ไม่สน!!!”