บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7 หน้า 2
1 เมษายน 2557 ( 14:42 )
3.7M
6
สุริยงทั้งเซ็ง ทั้งเครียด ทั้งปวดหัว “ถ้าผู้อำนวยการไม่ฟังเหตุผล ดิฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”
“ใช่!! ผมไม่ฟัง เพราะมันไม่ใช่ความจริง คุณรู้ดีอยู่แล้วว่าดอกไม้นี้ มันแปลว่าอะไร? แล้วทำไมผมถึง “เกลียด” มัน”
สุริยงตอบสวนเหมือนไม่แคร์ “ดิฉันต้องขอโทษ ... ดิฉันไม่ทราบจริงๆ” สุริยงปรายตามองที่ดอกไม้ “ในสายตาดิฉัน มันก็แค่ดอกไม้ธรรมดาๆ” เขมชาติยิ่งฟังยิ่งเจ็บ “ที่บังเอิญลูกๆ แอบใส่มาในกระเป๋า ดิฉันก็เลย..”
เขมชาติเดินเข้ามาในระยะประชิด “ถ้าในสายตาคุณ...มันเป็นแค่ดอกไม้ธรรมดาๆ แล้วไอ้แหวนที่ทำเป็นรูปดอกไม้ธรรมดาๆเนี่ย” เขมชาติคว้าข้อมือเธอขึ้นมาแล้วระเบิดอารมณ์เสียงดัง “จะใส่มันไว้ทำไมหะ???”
สุริยงใจเต้นแรง..สะอึกไป..พูดไม่ออก ทั้งสองจ้องหน้ากัน
เขมชาติสะบัดมือสุริยงทิ้ง “ในเมื่อคุณพยายามจะหนีอดีตไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นใคร ก็อย่ามารื้อฟื้นอดีตของคนอื่น ..ครั้งหน้า ผมอาจจะไม่ปาแก้วไปที่กำแพง ระวังตัวไว้ให้ดี”
เขมชาติพูดเสียงเข้ม นิ่ง โหด สุริยงเชิดหน้านิ่งรับไว้...ไม่หวั่นไหว เขมชาติเดินเข้าห้องไป สุริยงมองดอกไม้ที่หล่นเกลื่อนอยู่กับเศษแก้วแล้วก็ทรุดนั่งด้วยความเหนื่อยใจ และป่วยกาย
เขมชาติเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยความแค้น ... ภาพในอดีตที่ผูกพันกับดอกไม้และแหวนฟอร์เก็ตมีน็อต แว่บเข้ามาในความทรงจำเป็นชุด เขมชาติเจ็บใจแค้นใจ จนน้ำตาคลอ ที่อดีตของเขาไม่มีความหมายใดๆกับสุริยง
“ดิฉันไม่ทราบจริงๆ ..ว่าดอกไม้นี้มันแปลว่าอะไร ในสายตาดิฉัน มันก็แค่ดอกไม้ธรรมดาๆ..”
เขมชาติปาดน้ำตาทิ้ง พยายามขับไล่ความอ่อนแอและความเจ็บปวดในใจ!
สมคิดและสุริยงเดินคุยกันมา สมคิดถามด้วยความเป็นห่วง “ได้ข่าวว่าเจ้านายคุณอารมณ์บูดแต่เช้า”
สุริยงที่หน้าซีดนวขมับด้วยความมึน “ค่ะ สุพลาดเอง เอาดอกไม้เข้ามาในบริษัท”
“คุณสุอย่าคิดมากเลยนะครับ คุณเขมเขาก็เป็นอย่างนี้ เลือดจะไปลมจะมา อย่าถือสาเลยครับ พอคุณเกนมาเริ่มทำงาน น่าจะอารมณ์ดีขึ้น”
สุริยงยิ่งฟังก็ยิ่งมึนมือก็นวดขมับด้วยความปวดหัว แต่เพราะสมคิดมัวคิดเรื่องของเจ้านายกับเกนหลงเลยไม่ทันได้สังเกต