บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7 หน้า 3
1 เมษายน 2557 ( 14:42 )
3.7M
6
“จะว่าไป..คุณเขมกับคุณเกนน่าจะแต่งๆกันไปสักที..” สมคิดหันมามองแล้วก็ชะงักเพราะสุริยงหน้าซีดมาก สุริยงนวดขมับด้วยความปวด “คุณสุเป็นอะไรครับ? อยู่ๆก็หน้าซีดไม่สบายหรือเปล่า?”
“ปวดหัวจี๊ดๆ ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ คงไม่เป็นไรมากมั้งคะ สักพักคงหาย”
“ไม่ได้ๆ เรื่องเจ็บไข้ได้ป่วย อย่ามาคิดไปเอง ผมว่า..ไปห้องพยาบาลดีกว่าครับ”
วิบูลย์เดินถือแฟ้มตัวอย่างผ้ามาพอดี สมคิดหันไปเห็นก็เรียกไว้
“คุณวิบูลย์”
วิบูลย์หันขวับมา “ครับ”
“..พาคุณสุไปห้องพยาบาลหน่อย เดี๋ยวผมนั่งเฝ้าโต๊ะให้”
วิบูลย์หันขวับมาทางสุริยง “คุณสุเป็นอะไรครับ ???” วิบูลย์ถามด้วยความเป็นห่วง
วิบูลย์พาสุริยงไปห้องพยาบาลของบริษัท
พยาบาลตรวจอาการให้ “ตัวร้อนจี๋เลยค่ะ น่าจะเป็นไข้หวัด”
“สงสัยจากที่ตากฝนวันก่อน แล้วก็ไปโรงงานเมื่อวาน เมื่อคืนก็นอนดึกอีก”
“นั่นแหละค่ะ ที่พูดมาน่าจะเป็นสาเหตุทั้งหมด”
“ผมว่าคุณสุ ทานยา นอนพักสักหน่อย แล้วลากลับบ้านดีกว่าครับ เดี๋ยวผมให้รถตู้บริษัทไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ สุกลับแท๊กซี่เองได้”
“ไข้ขึ้นอย่างนี้ จะทรมานสังขารตัวเองทำไมครับ นั่งรถตู้ไปสบายๆ เดี๋ยวผมไปแจ้งคุณเขมเอง” วิบูลย์ทำท่าจะเดินออกไป
“อย่าค่ะ!!” วิบูลย์ชะงักเท้า “สุ..กลับเองได้จริงๆ”
เขมชาติหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานสุริยง แต่คนที่นั่งอยู่กลับกลายเป็นสมคิด
“เลขาผมหายไปไหน?”
“ผมเพิ่งไล่ให้วิบูลย์พาไปห้องพยาบาล”
“เป็นอะไร?”
“เมื่อกี๊วิบูลย์โทร.มาบอกว่าเป็นไข้หวัด”
“ไม่สบาย..ทำไมเขาไม่บอกผม”