บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7 หน้า 4
1 เมษายน 2557 ( 14:42 )
3.7M
6
“คุณสุก็ไม่ได้บอก แต่ผมสังเกตเห็นหน้าซีดๆ ก็เลยถาม เมื่อเช้าตอนอาละวาด คุณเขมไม่เห็นหรือครับ ว่าคุณสุหน้าซีดๆ” สมคิดแอบเหน็บ
เขมชาติไม่สน “ผมจ้างมาทำงาน ไม่ได้จ้างมาดูหน้า!!”
สมคิดสะดุ้งนิดๆ ที่โดนย้อน
“แล้วนี่..เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เขมชาติเองก็แอบห่วงเหมือนกัน แต่ไม่แสดงออก
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน .. รู้แต่ว่ากินยาแล้วก็นอนพักอยู่ที่ห้องพยาบาล”
สุริยงนอนคลุมผ้า หน้าซีดอยู่บนเตียง
เขมชาติเดินเข้ามาดูแล้วเอ่ยถามพยาบาล “เป็นไงบ้าง?”
“ไข้ขึ้นสูงมากค่ะ เพิ่งทานยาไปเมื่อกี๊นี้เองค่ะ คุณวิบูลย์ให้นอนพัก พอตื่นแล้วจะให้รถตู้ไปส่งค่ะ”
“ผมจะออกไปข้างนอกพอดี ปลุกเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวผมไปส่งเอง”
ยังไม่ทันที่พยาบาลจะรับคำ คนป่วยก็สวนขึ้นทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“ไม่ต้องค่ะ!! ดิฉันกลับแท๊กซี่เองได้“
เขมชาติไม่สนใจ “คุณพยาบาลไปบอกให้คนรถเอารถมาจอดรอผม แล้วบอกให้มาลัยเก็บของของ “เขา” มารอผมที่หน้าตึกด้วย”
“ค่ะ .. นี่เป็นถุงยาของคุณสุนะคะ” นางพยาบาลรีบตอบรับแล้วเดินออกไป
สุริยงพลิกตัวลุกขึ้นนั่งหันมา “ขอบคุณที่มีน้ำใจ แต่ดิฉันไม่ไป!”
เขมชาติไม่ยอม “ผมมีให้แค่ 2 ตัวเลือก จะให้ผมลากออกไป หรืออุ้มออกไป .. แต่ไม่ว่ายังไง..คุณก็ต้องไปกับผม เวลานี้ไม่ใช่เวลาจะมายโส และไม่ใช่เวลาที่จะมาเอาชนะผม เพราะไม่ว่าจะทำยังไง...คุณก็แพ้อยู่ดี”
สุริยงหมดความอดทนลงทันที “ฉันไม่ได้ยโส และไม่ได้อยากเอาชนะ ฉันแค่อยากกลับบ้านอย่างสงบ ไม่ต้องมารบกับผู้ชายบ้าอำนาจ!!”
เขมชาติขำ “ดี! ปรี๊ดๆ ออกมาบ้างก็ดี อยากจะด่าอะไรก็ด่าออกมาเลย ผมเอียนท่าแข็งๆ แววตาเย็นชาของคุณอยู่เหมือนกัน” เขมชาติยั่ว “เอาสิ ระเบิดออกมาเลย”