บทละครโทรทัศน์ อย่าลืมฉัน ตอนที่ 7 หน้า 5
1 เมษายน 2557 ( 14:42 )
3.7M
6
เขมชาติมองหน้าอย่างกวนประสาท สุริยงหงุดหงิดแต่ก็พยายามข่มลง..ข่มลง จนนิ่ง และเหนื่อย
“อยากไปส่งใช่ไหม ... เชิญ!!”
สุริยงกลั้นใจลุกลงจากเตียง เกิดอาการหน้ามืดเซจะล้ม เขมชาติจะเข้ามาช่วยพยุง
สุริยงยกมือห้าม “ไม่ต้อง!!”
ชายหนุ่มชะงักกึก หญิงสาวเมินหน้าไปอีกทาง เขมชาติมองแล้วก็ทนไม่ได้ คว้าตัวเธอมากอดพยุงแน่น สุริยงตกใจ
“กลัวผมจะแตะต้องตัวนักหรือไง เล่นตัวมากนัก เดี๋ยวจะเดินออกไปทั้งแบบนี้”
“โรคจิต!” สุริยงเดินออกไปทันที
เขมชาติยิ้มร้าย.....สะใจแกมหมั่นไส้ เดินตามไป ทว่านึกได้ หันมาหยิบถุงยาติดมือไปด้วย
เขมชาติจอดรถติดไฟแดงอยู่ เขาหันมามองสุริยง ในใจก็เป็นห่วงแต่ปากก็ยังพูดเสียงแข็งใส่
“หนาวไหม? จะให้ปิดแอร์หรือเปล่า?”
สุริยงตอบโดยไม่หันมามองหน้า “ไม่เป็นไร...ขอบคุณ”
เขมชาติมองแล้วถอดเสื้อสูทที่ใส่อยู่ออกมา เขมชาติคลุมเสื้อให้เธอ แต่สุริยงถอยหนีเหมือนรังเกียจ
“แค่เสื้อ มันไม่ทำให้เนื้อตัวคุณมีมลทินหรอกน่า เล่นตัวมากๆ จะลากมากอดกลางวันแสกๆ กอดกันกลางถนน...สะใจดี”
สุริยงหันขวับมา ตาดุ และระวัง ไม่รู้ว่าเขมชาติพูดจริง พูดเล่น
เขมชาติยิ้มเหยียดแล้วยั่วต่อ “ทำยังกะตัวเองเป็นสาวบริสุทธิ์ ลูกก็มีแล้ว สามีก็มีแล้ว ยังไม่รวมที่รอคิวจะเป็นสามีรับช่วงต่ออีกตั้งไม่รู้เท่าไหร่”
สุริยงเบือนหน้าหนี....หันมองออกไปนอกหน้าต่าง..เหนื่อยใจและไม่อยากจะเถียงด้วย
“คุณนี่เก่งนะ .. ระหว่างอยู่กับพ่อ ก็หว่านเสน่ห์ใส่ลูกไปด้วย พอพ่อตาย ลูกก็พร้อมจะรับไม้ต่อทันที ..” สุริยงเงียบ..เขมชาติหมั่นไส้ “เงียบ..แปลว่ายอมรับความจริง!”
“ฉันเหนื่อย .. อยากจะพูดอะไรก็พูดไป อยากจะคิดอะไรก็คิดไป .. ฉันไม่แคร์!” สุริยงพูดเสียงเย็นๆ แบบสุดจะทน แต่มันเสียดแทงเข้าไปในใจของเขมชาติอย่างแรง
ไฟเขียวพอดี รถหลังบีบแตรไล่ เขมชาติหันหน้ากลับมาที่ถนน แล้วก็ออกตัวไปอย่างแรง บรื้นนนนนนนน!!
สุริยงพูดเหนื่อยๆ ตายังทอดมองออกไปข้างนอก “ขับเร็วๆก็ดี จะได้ถึงบ้านเร็วๆ..แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา...เอาให้ตายคาที่นะ ฉันไม่อยากพิการ!!!”
สุริยงประชดอย่างผู้ดี เขมชาติกัดฟันกรอดดดดดดดดดด.....ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งเสียฟอร์มที่สุริยงทำไม่แคร์ใส่