บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 11 หน้า 5
“สวยเหมือนนางในวรรณคดีมั้งครับ”
นมย้อยค้อน “คุณไม่ชอบแบบนี้ แต่คุณรองอาจจะชอบก็ได้”
“แหม นมรู้ด้วยหรือว่าผมชอบผู้หญิงแบบไหน”
“จะแบบไหน ก็แบบที่เปรี้ยวปรู๊ดปร๊าด ซุกซนแบบคุณน่ะซีคะ”
คุณชายเล็กเช็ดปาก จิบน้ำ ดวงตาระยิบระยับ “มีที่ผมไปชอบเขาอยู่คนหนึ่ง เขาไม่ถึงกับเปรี้ยวปรู๊ดปร๊าดหรอกฮะ แต่เรื่องซนนี่สงสัยจะยิ่งกว่านั้นอีก”
นมย้อยเลื่อนเก้าอี้ เอียงหัวมาใกล้ “ใครกันนะ คนนี้ ลูกเต้าเหล่าใครกัน”
“ไม่ใช่คนห่างคนไกลหรอกฮะ โลกเรายิ่งกลมเกินเหตุอยู่ด้วย”
“อ้อ คนนี้ล่ะซีคะที่คุณขนขนมนมไปให้เขาจนหมดตำหนัก ขาไพ่ร้องจะกินขนมต้องทอดข้าวตากโรยน้ำตาลให้แก้ขัด” คุณชายเล็กทำตาปริบๆ
วันรุ่งขึ้นที่เทอเรซตำหนักเล็ก คุณชายรองนั่งกินอาหารเช้า นมย้อยคอยเลื่อนนั่นเลื่อนนี่ วันนี้มีไข่กระทะ แต่โรยหมูสับ กุนเชียง หมูยอที่หั่นเต๋าประณีตทำให้งามแปลกตา คุณชายรองกินไม่ค่อยลง นมย้อยดูรู้
“รับประทานไม่หมดก็ไม่เป็นไรค่ะ”
คุณชายรองกินจนหมดแล้วจิบกาแฟ นมย้อยยิ้มหน้าบาน เจียมเอาจานมะม่วงสุกที่ปอกฝานชิ้นพอคำมาวางแล้วถอยไป สวนกับคุณชายเล็กที่เดินหาวเห็นลิ้นไก่มานั่งแปะลง “โอ้โฮข้าวต้ม น่ากินจัง” นมย้อยลุกไป คุณชายเล็กสัพยอกพี่ชาย “รสชาติเป็นไงฮะ มะม่วงน้องสาวคุณศรีจิตรา”
คุณชายรองชะงัก วางส้อม ผลักจานออก หน้างอ “เกลียดจริงๆ”
คุณชายเล็กรู้แต่แกล้งพูด “ยังไง มันเปรี้ยวเข็ดฟันหรือฮะ”
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึงยายเด็กปากจัดเจ้าของมะม่วง ปากร้าย อวดดี ไม่มีมารยาท”
“พี่รองเกลียดเขาเรื่องปากจัด หรือว่าเรื่องที่ทำให้หญิงก้อยรู้เรื่องคุณศรีกันแน่”
“ทั้งสองอย่างนั่นแหละ”
“แต่ผมว่าที่จริงพี่รองน่าจะขอบใจ” คุณชายเล็กอมยิ้ม “ยายเด็กปากจัดนั่นมากกว่า”
“ทำไม”
“ก็เขาทำให้เรื่องดำเนินต่อไปไม่คาราคาซังไงฮะ พี่รองต้องตัดสินใจได้แล้ว ถ้าเลือกหญิงก้อยก็ต้องกราบทูลเด็จป้าไปตรงๆ”
คุณชายรองถอนใจ “ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าอกตัญญู ฉันอยากทดแทนพระคุณเด็จป้า”
“งั้นก็ต้องกราบทูลเด็จป้าว่าขอตอบแทนพระคุณแบบอื่น ไม่ใช่ต้องเอาชีวิตไปจมอยู่กับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก” คุณชายรองครุ่นคิด จิ้มมะม่วงเข้าปาก คุณชายเล็กพูดต่อ “แล้วมันก็ไม่ยุติธรรมกับคุณศรีจิตราด้วย”
“รู้ไหม นี่นายพูดเหมือนยายเด็กปากดีคนนั้นทุกคำ”